Home About Network of subjects Linked subjects heatmap Book indices included Search by subject Search by reference Browse subjects Browse texts

Tiresias: The Ancient Mediterranean Religions Source Database

   Search:  
validated results only / all results

and or

Filtering options: (leave empty for all results)
By author:     
By work:        
By subject:
By additional keyword:       



Results for
Please note: the results are produced through a computerized process which may frequently lead to errors, both in incorrect tagging and in other issues. Please use with caution.
Due to load times, full text fetching is currently attempted for validated results only.
Full texts for Hebrew Bible and rabbinic texts is kindly supplied by Sefaria; for Greek and Latin texts, by Perseus Scaife, for the Quran, by Tanzil.net

For a list of book indices included, see here.





51 results for "l."
1. Cicero, Pro Sestio, 33, 135 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Pausch and Pieper (2023), The Scholia on Cicero’s Speeches: Contexts and Perspectives, 35; Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 31
2. Cicero, On The Haruspices, 42-43 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 82
3. Cicero, On The Ends of Good And Evil, 2.63 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68
2.63. At quam pulchre dicere videbare, cum ex altera parte ponebas cumulatum aliquem aliquem cumulatum BE plurimis et maximis voluptatibus nullo nec praesenti nec futuro dolore, ex altera autem cruciatibus maximis toto corpore nulla nec adiuncta nec sperata voluptate, et quaerebas, quis aut hoc miserior aut miseriorum aut BE superiore illo beatior; beatiorum BE beatiore R deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, voluptas posset inveniri BE qua non abundaret. erat et cupidus voluptatum et eius generis intellegens et copiosus, ita non superstitiosus, ut illa plurima in sua patria sacrificia et fana contemneret, ita non timidus ad mortem, ut in acie sit ob rem publicam interfectus. 2.63.  "But how well you thought you put your case when you pictured on the one hand a person loaded with an abundance of the most delightful pleasures and free from all pain whether present or in prospect, and on the other one racked throughout his frame by the most excruciating pains, unqualified by any pleasure or hope of pleasure; then proceeded to ask who could be more wretched than the latter or more happy than the former; and finally drew the conclusion that pain was the Chief Evil and pleasure the Chief Good!"Well, there was a certain Lucius Thorius of Lanuvium, whom you cannot remember; he lived on the principle of enjoying in the fullest measure all the most exquisite pleasures that could possibly be found. His appetite for pleasures was only equalled by his taste and ingenuity in devising them. He was so devoid of superstition as to scoff at all the sacrifices and shrines for which his native place is famous; and so free from fear of death that he died in battle for his country.
4. Cicero, De Finibus, 2.63 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68
2.63.  "But how well you thought you put your case when you pictured on the one hand a person loaded with an abundance of the most delightful pleasures and free from all pain whether present or in prospect, and on the other one racked throughout his frame by the most excruciating pains, unqualified by any pleasure or hope of pleasure; then proceeded to ask who could be more wretched than the latter or more happy than the former; and finally drew the conclusion that pain was the Chief Evil and pleasure the Chief Good!"Well, there was a certain Lucius Thorius of Lanuvium, whom you cannot remember; he lived on the principle of enjoying in the fullest measure all the most exquisite pleasures that could possibly be found. His appetite for pleasures was only equalled by his taste and ingenuity in devising them. He was so devoid of superstition as to scoff at all the sacrifices and shrines for which his native place is famous; and so free from fear of death that he died in battle for his country.
5. Cicero, De Domo Sua, 2, 34, 38, 4, 37 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 82
37. occidisse patrem Sex. Roscius arguitur. scelestum, di immortales! ac nefarium facinus atque eius modi quo uno maleficio scelera omnia complexa esse videantur! etenim si, id quod praeclare a sapientibus dicitur, voltu saepe laeditur pietas, quod supplicium satis acre reperietur in eum qui mortem obtulerit parenti? pro quo mori ipsum, si res postularet, iura divina atque humana cogebant.
6. Cicero, Letters, 1.14.3, 1.16.1-1.16.11, 2.1.7, 3.20.3, 3.23.3, 7.17.2 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius •sergius catilina, l. (catiline), plotting the murder of the state •sergius catilina, l. (catiline), as pestilence and disease Found in books: Pausch and Pieper (2023), The Scholia on Cicero’s Speeches: Contexts and Perspectives, 132; Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 69; Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 31, 32, 82
7. Cicero, In Catilinam, 1.2, 1.10-1.11, 1.22, 1.30-1.33, 2.1-2.2, 2.4, 2.7, 2.11, 2.17, 3.25, 4.3, 4.10 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), as pestilence and disease •sergius catilina, l. (catiline), plotting the murder of the state Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 31, 32, 82
8. Cicero, In Pisonem, 23, 4, 52, 58 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Pausch and Pieper (2023), The Scholia on Cicero’s Speeches: Contexts and Perspectives, 52
9. Cicero, Post Reditum In Senatu, 4 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), plotting the murder of the state Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 82
4. itaque vestro studio atque auctoritate perfectum est ut ut ε Par. 7774, et in P man. rec. : om. rell. ipse ille annus, quem ego mihi quam patriae malueram esse fatalem, octo octo ε : hoc PB : hos Gtc : cum Hk tribunos haberet qui et promulgarent de salute mea et ad vos saepe numero referrent. nam consules modesti legumque metuentes impediebantur lege, non ea quae de me, sed ea quae de ipsis lata erat, quam quam Lamb. : cum codd. (promulgavisset Ernesti ) meus inimicus promulgavit ut, si revixissent ii qui haec paene delerunt, tum ego redirem; quo facto utrumque confessus est, et se illorum vitam desiderare, et magno in periculo rem publicam futuram si, cum hostes atque interfectores rei publicae revixissent, ego non revertissem. idemque Idemque scripsi : itaque codd. praeter ε (atque) illo ipso tamen tamen om. H : tum k anno, cum ego cessissem, princeps autem civitatis non legum praesidio sed parietum vitam suam tueretur, res publica sine consulibus esset, neque solum parentibus perpetuis verum etiam tutoribus annuis esset orbata, sententias vos ante sententias add. K. Lehmann dicere prohiberemini, caput meae proscriptionis recitaretur, numquam dubitastis meam salutem cum communi salute coniungere.
10. Cicero, Pro Archia, 26 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68
26. quid ? a Q. Metello Q. P. Ee Pio, familiarissimo suo, qui civitate multos donavit, neque per se neque per Lucullos impetravisset? qui praesertim usque eo de suis rebus scribi cuperet ut etiam Cordubae natis poetis pingue quiddam sotibus atque peregrinum tamen auris suas dederet cederet E2e : dederit c, Fleckeisen . neque enim est hoc dissimulandum quod obscurari non potest, sed prae nobis ferendum: trahimur omnes studio laudis, et optimus quisque maxime gloria ducitur. ipsi illi philosophi etiam in eis in iis Madvig : in his Ammianus xxii. 7: illis (in illis χ2 k ) codd. libellis quos de contemnenda gloria scribunt nomen suum inscribunt; in eo ipso in quo ut in eo ipso quo Ammianus praedicationem nobilitatemque despiciunt praedicari de se de se se Lambinus ac se se Ammianus : om. codd. nominari volunt velint Ammianus .
11. Cicero, Pro Murena, 13, 6, 76, 51 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 14, 15
51. referente me ne postero die comitia haberentur, ut de his rebus in senatu agere possemus. itaque postridie frequenti senatu Catilinam excitavi atque eum de his rebus iussi, si quid vellet, quae ad me adlatae essent dicere. atque ille, ut semper fuit apertissimus, non se purgavit sed indicavit atque induit. tum enim dixit duo corpora esse esse duo corpora A rei publicae, unum debile infirmo capite, alterum firmum sine capite; huic, si si cum y2 ita de se meritum esset, caput se vivo non defuturum. congemuit senatus frequens neque tamen satis severe pro rei indignitate decrevit; nam partim ideo fortes in decernendo non erant, quia nihil timebant, partim, quia omnia omnia scripsi : timebant codd. : timebant nimium Müller . erupit ante erupit add. cue Sx1 ( al. que vel cur S mg. ), cum A pfw, qui x2, cur y1, tum y2 : atque Mommsen ( in archetypo videtur juisse que (=quaere) aliquid amissum esse significans ) e senatu triumphans gaudio quem omnino vivum illinc exire non oportuerat, praesertim cum idem ille in eodem ordine paucis diebus ante Catoni, fortissimo viro, iudicium minitanti ac denuntianti respondisset, si si y : etsi cett. quod esset esset esse S A f in suas fortunas incendium excitatum, id se non aqua sed ruina restincturum extincturum A .
12. Cicero, Pro Plancio, 35 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Pausch and Pieper (2023), The Scholia on Cicero’s Speeches: Contexts and Perspectives, 35
13. Cicero, Pro Sulla, 22, 33, 76 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 31
76. nolite, iudices, arbitrari hominum illum impetum et conatum fuisse—neque enim ulla gens tam barbara aut tam immanis umquam fuit in qua non modo tot, sed unus tam crudelis hostis patriae sit inventus—, beluae quaedam illae ex portentis immanes ac ferae forma formas π hominum indutae exstiterunt. perspicite etiam atque etiam, iudices,—nihil enim est quod in hac causa dici possit possit π b χς : posset cett. vehementius— penitus introspicite Catilinae, Autroni, Cethegi, Lentuli ceterorumque mentis; quas vos in his libidines, quae flagitia, quas turpitudines, quantas audacias, quam incredibilis furores, quas notas facinorum, quae indicia parricidiorum, quantos acervos scelerum facinorum ... scelerum T : scelerum ... facinorum cett. reperietis! ex magnis et diuturnis et iam desperatis rei publicae morbis ista repente vis erupit, ut ea confecta et eiecta convalescere aliquando et sanari civitas posset posset k, Ernesti : possit cett. ; neque enim est quisquam qui arbitretur illis inclusis in re publica pestibus diutius haec haec hoc imperium c2 stare potuisse. itaque eos non ad perficiendum scelus, sed ad luendas rei publicae poenas Furiae quaedam incitaverunt.
14. Cicero, De Oratore, 2.178-2.216 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Pausch and Pieper (2023), The Scholia on Cicero’s Speeches: Contexts and Perspectives, 35
2.178. Haec properans ut et apud doctos et semidoctus ipse percurro, ut aliquando ad illa maiora veniamus: nihil est enim in dicendo, Catule, maius, quam ut faveat oratori is, qui audiet, utique ipse sic moveatur, ut impetu quodam animi et perturbatione magis quam iudicio aut consilio regatur: plura enim multo homines iudicant odio aut amore aut cupiditate aut iracundia aut dolore aut laetitia aut spe aut timore aut errore aut aliqua permotione mentis quam veritate aut praescripto aut iuris norma aliqua aut iudici formula aut legibus. 2.179. Qua re, nisi quid vobis aliud placet, ad illa pergamus.' 'Paulum' inquit Catulus 'etiam nunc deesse videtur eis rebus, Antoni, quas exposuisti, quod sit tibi ante explicandum, quam illuc proficiscare, quo te dicis intendere.' 'Quidnam?' inquit. 'Qui ordo tibi placeat' inquit Catulus 'et quae dispositio argumentorum, in qua tu mihi semper deus videri soles.' 2.180. 'Vide quam sim' inquit 'deus in isto genere, Catule: non hercule mihi nisi admonito venisset in mentem; ut possis existimare me in ea, in quibus non numquam aliquid efficere videor, usu solere in dicendo vel casu potius incurrere. Ac res quidem ista, quam ego, quia non noram, sic tamquam ignotum hominem praeteribam, tantum potest in dicendo, ut ad vincendum nulla plus possit; sed tamen mihi videris ante tempus a me rationem ordinis et disponendarum rerum requisisse; 2.181. nam si ego omnem vim oratoris in argumentis et in re ipsa per se comprobanda posuissem, tempus esset iam de ordine argumentorum et de conlocatione rerum aliquid dicere; sed cum tria sint a me proposita, de uno dictum, cum de duobus reliquis dixero, tum erit denique de disponenda tota oratione quaerendum. 2.182. Valet igitur multum ad vincendum probari mores et instituta et facta et vitam eorum, qui agent causas, et eorum, pro quibus, et item improbari adversariorum, animosque eorum, apud quos agetur, conciliari quam maxime ad benevolentiam cum erga oratorem tum erga illum, pro quo dicet orator. Conciliantur autem animi dignitate hominis, rebus gestis, existimatione vitae; quae facilius ornari possunt, si modo sunt, quam fingi, si nulla sunt. Sed haec adiuvant in oratore: lenitas vocis, vultus pudor is significatio, verborum comitas; si quid persequare acrius, ut invitus et coactus facere videare. Facilitatis, liberalitatis, mansuetudinis, pietatis, grati animi, non appetentis, non avidi signa proferre perutile est; eaque omnia, quae proborum, demissorum, non acrium, non pertinacium, non litigiosorum, non acerborum sunt, valde benevolentiam conciliant abalietque ab eis, in quibus haec non sunt; itaque eadem sunt in adversarios ex contrario conferenda. 2.183. Sed genus hoc totum orationis in eis causis excellit, in quibus minus potest inflammari animus iudicis acri et vehementi quadam incitatione; non enim semper fortis oratio quaeritur, sed saepe placida, summissa, lenis, quae maxime commendat reos. Reos autem appello non eos modo, qui arguuntur, sed omnis, quorum de re disceptatur; sic enim olim loquebantur. 2.184. Horum igitur exprimere mores oratione iustos, integros, religiosos, timidos, perferentis iniuriarum mirum quiddam valet; et hoc vel in principiis vel in re narranda vel in perorando tantam habet vim, si est suaviter et cum sensu tractatum, ut saepe plus quam causa valeat. Tantum autem efficitur sensu quodam ac ratione dicendi, ut quasi mores oratoris effingat oratio; genere enim quodam sententiarum et genere verborum, adhibita etiam actione leni facilitatemque significante efficitur, ut probi, ut bene morati, ut boni viri esse videamur. 2.185. Huic autem est illa dispar adiuncta ratio orationis, quae alio quodam genere mentis iudicum permovet impellitque, ut aut oderint aut diligant aut invideant aut salvum velint aut metuant aut sperent aut cupiant aut abhorreant aut laetentur aut maereant aut misereantur aut poenire velint aut ad eos motus deducantur, si qui finitimi sunt et de propinquis ac talibus animi permotionibus. 2.186. Atque illud optandum est oratori, ut aliquam permotionem animorum sua sponte ipsi adferant ad causam iudices ad id, quod utilitas oratoris feret, accommodatam; facilius est enim currentem, ut aiunt, incitare quam commovere languentem; sin id aut non erit aut erit obscurius, sicut medico diligenti, priusquam conetur aegro adhibere medicinam, non solum morbus eius, cui mederi volet, sed etiam consuetudo valentis et natura corporis cognoscenda est, sic equidem cum adgredior in ancipiti causa et gravi ad animos iudicum pertractandos, omni mente in ea cogitatione curaque versor, ut odorer, quam sagacissime possim, quid sentiant, quid existiment, quid exspectent, quid velint, quo deduci oratione facillime posse videantur. 2.187. Si se dant et, ut ante dixi, sua sponte, quo impellimus, inclit atque propendent, accipio quod datur et ad id, unde aliquis flatus ostenditur, vela do; sin est integer quietusque iudex, plus est operis; sunt enim omnia dicendo excitanda, nihil adiuvante natura. Sed tantam vim habet illa, quae recte a bono poeta dicta est flexanima atque omnium regina rerum oratio, ut non modo inclitem excipere aut stantem inclinare, sed etiam adversantem ac repugtem, ut imperator fortis ac bonus, capere possit. 2.188. Haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat, cum a me divinitus tractari solere diceret et in causa M'. Aquili Gaique Norbani non nullisque aliis quasi praeclare acta laudaret, quae me hercule ego, Crasse, cum a te tractantur in causis, horrere soleo: tanta vis animi, tantus impetus, tantus dolor oculis, vultu, gestu, digito denique isto tuo significari solet; tantum est flumen gravissimorum optimorumque verborum, tam integrae sententiae, tum verae, tam novae, tam sine pigmentis fucoque puerili, ut mihi non solum tu incendere iudicem, sed ipse ardere videaris. 2.189. Neque fieri potest ut doleat is, qui audit, ut oderit, ut invideat, ut pertimescat aliquid, ut ad fletum misericordiamque deducatur, nisi omnes illi motus, quos orator adhibere volet iudici, in ipso oratore impressi esse atque inusti videbuntur. Quod si fictus aliqui dolor suscipiendus esset et si in eius modi genere orationis nihil esset nisi falsum atque imitatione simulatum, maior ars aliqua forsitan esset requirenda: nunc ego, quid tibi, Crasse, quid ceteris accidat, nescio; de me autem causa nulla est cur apud homines prudentissimos atque amicissimos mentiar: non me hercule umquam apud iudices aut dolorem aut misericordiam aut invidiam aut odium dicendo excitare volui quin ipse in commovendis iudicibus eis ipsis sensibus, ad quos illos adducere vellem, permoverer; 2.190. neque est enim facile perficere ut irascatur ei, cui tu velis, iudex, si tu ipse id lente ferre videare; neque ut oderit eum, quem tu velis, nisi te ipsum flagrantem odio ante viderit; neque ad misericordiam adducetur, nisi tu ei signa doloris tui verbis, sententiis, voce, vultu, conlacrimatione denique ostenderis; ut enim nulla materies tam facilis ad exardescendum est, quae nisi admoto igni ignem concipere possit, sic nulla mens est tam ad comprehendendam vim oratoris parata, quae possit incendi, nisi ipse inflammatus ad eam et ardens accesserit. 2.191. Ac, ne hoc forte magnum ac mirabile esse videatur hominem totiens irasci, totiens dolere, totiens omni motu animi concitari, praesertim in rebus alienis, magna vis est earum sententiarum atque eorum locorum, quos agas tractesque dicendo, nihil ut opus sit simulatione et fallaciis; ipsa enim natura orationis eius, quae suscipitur ad aliorum animos permovendos, oratorem ipsum magis etiam quam quemquam eorum qui audiunt permovet. 2.192. Et ne hoc in causis, in iudiciis, in amicorum periculis, in concursu hominum, in civitate, in foro accidere miremur, cum agitur non solum ingeni nostri existimatio, nam id esset levius;—quamquam, cum professus sis te id posse facere, quod pauci, ne id quidem neglegendum est;—sed alia sunt maiora multo, fides, officium, diligentia, quibus rebus adducti, etiam cum alienissimos defendimus, tamen eos alienos, si ipsi viri boni 2.193. volumus haberi, existimare non possumus—sed, ut dixi, ne hoc in nobis mirum esse videatur, quid potest esse tam fictum quam versus, quam scaena, quam fabulae? Tamen in hoc genere saepe ipse vidi, ut ex persona mihi ardere oculi hominis histrionis viderentur †spondalli illa dicentis: segregare abs te ausu's ausus es aut sine illo Salamina ingredi? neque paternum aspectum es veritus? Numquam illum aspectum dicebat, quin mihi Telamo iratus furere luctu fili videretur; at idem inflexa ad miserabilem sonum voce, cum aetate exacta indigem liberum lacerasti, orbasti, exstinxti; neque fratris necis, neque eius gnati parvi, qui tibi in tutelam est traditus, flens ac lugens dicere videbatur; quae si ille histrio, cotidie cum ageret, tamen recte agere sine dolore non poterat, quid Pacuvium putatis in scribendo leni animo ac remisso fuisse? 2.194. Fieri nullo modo potuit. Saepe enim audivi poetam bonum neminem—id quod a Democrito et Platone in scriptis relictum esse dicunt—sine inflammatione animorum exsistere posse et sine quodam adflatu quasi furoris. Qua re nolite existimare me ipsum, qui non heroum veteres casus fictosque luctus velim imitari atque adumbrare dicendo neque actor sim alienae personae, sed auctor meae, cum mihi M'. Aquilius in civitate retinendus esset, quae in illa causa peroranda fecerim, sine magno dolore fecisse: 2.195. quem enim ego consulem fuisse, imperatorem ornatum a senatu, ovantem in Capitolium ascendisse meminissem, hunc cum adflictum, debilitatum, maerentem, in summum discrimen adductum viderem, non prius sum conatus misericordiam aliis commovere quam misericordia sum ipse captus. Sensi equidem tum magno opere moveri iudices, cum excitavi maestum ac sordidatum senem et cum ista feci, quae tu, Crasse, laudas, non arte, de qua quid loquar nescio, sed motu magno animi ac dolore, ut discinderem tunicam, ut cicatrices ostenderem. 2.196. Cum C. Marius maerorem orationis meae praesens ac sedens multum lacrimis suis adiuvaret cumque ego illum crebro appellans conlegam ei suum commendarem atque ipsum advocatum ad communem imperatorum fortunam defendendam invocarem, non fuit haec sine meis lacrimis, non sine dolore magno miseratio omniumque deorum et hominum et civium et sociorum imploratio; quibus omnibus verbis, quae a me tum sunt habita, si dolor afuisset meus, non modo non miserabilis, sed etiam inridenda fuisset oratio mea. Quam ob rem hoc vos doceo, Sulpici, bonus ego videlicet atque eruditus magister, ut in dicendo irasci, ut dolere, ut flere possitis. 2.197. Quamquam te quidem quid hoc doceam, qui in accusando sodali meo tantum incendium non oratione solum, sed etiam multo magis vi et dolore et ardore animi concitaras, ut ego ad id restinguendum vix conarer accedere? Habueras enim tu omnia in causa superiora: vim, fugam, lapidationem, crudelitatem tribuniciam in Caepionis gravi miserabilique casu in iudicium vocabas; deinde principem et senatus et civitatis, M. Aemilium, lapide percussum esse constabat; vi pulsum e templo L. Cottam et T. Didium, cum intercedere vellent rogationi, nemo poterat negare. 2.198. Accedebat ut haec tu adulescens pro re publica queri summa cum dignitate existimarere; ego, homo censorius, vix satis honeste viderer seditiosum civem et in hominis consularis calamitate crudelem posse defendere. Erant optimi cives iudices, bonorum virorum plenum forum, vix ut mihi tenuis quaedam venia daretur excusationis, quod tamen eum defenderem, qui mihi quaestor fuisset. Hic ego quid dicam me artem aliquam adhibuisse? Quid fecerim, narrabo; si placuerit, vos meam defensionem in aliquo artis loco reponetis. 2.199. Omnium seditionum genera, vitia, pericula conlegi eamque orationem ex omni rei publicae nostrae temporum varietate repetivi conclusique ita, ut dicerem, etsi omnes semper molestae seditiones fuissent, iustas tamen fuisse non nullas et prope necessarias. Tum illa, quae modo Crassus commemorabat, egi: neque reges ex hac civitate exigi neque tribunos plebis creari neque plebiscitis totiens consularem potestatem minui neque provocationem, patronam illam civitatis ac vindicem libertatis, populo Romano dari sine nobilium dissensione potuisse; ac, si illae seditiones saluti huic civitati fuissent, non continuo, si quis motus populi factus esset, id C. Norbano in nefario crimine atque in fraude capitali esse ponendum. Quod si umquam populo Romano concessum esset ut iure incitatus videretur, id quod docebam saepe esse concessum, nullam illa causa iustiorem fuisse. Tum omnem orationem traduxi et converti in increpandam Caepionis fugam, in deplorandum interitum exercitus: sic et eorum dolorem, qui lugebant suos, oratione refricabam et animos equitum Romanorum, apud quos tum iudices causa agebatur, ad Q. Caepionis odium, a quo erant ipsi propter iudicia abalienati, renovabam. 2.200. Quod ubi sensi me in possessionem iudici ac defensionis meae constitisse, quod et populi benevolentiam mihi conciliaram, cuius ius etiam cum seditionis coniunctione defenderam, et iudicum animos totos vel calamitate civitatis vel luctu ac desiderio propinquorum vel odio proprio in Caepionem ad causam nostram converteram, tum admiscere huic generi orationis vehementi atque atroci genus illud alterum, de quo ante disputavi, lenitatis et mansuetudinis coepi: me pro meo sodali, qui mihi in liberum loco more maiorum esse deberet, et pro mea omni fama prope fortunisque decernere; nihil mihi ad existimationem turpius, nihil ad dolorem acerbius accidere posse, quam si is, qui saepe alienissimis a me, sed meis tamen civibus saluti existimarer fuisse, sodali meo auxilium ferre non potuissem. 2.201. Petebam a iudicibus ut illud aetati meae, ut honoribus, ut rebus gestis, si iusto, si pio dolore me esse adfectum viderent, concederent; praesertim si in aliis causis intellexissent omnia me semper pro amicorum periculis, nihil umquam pro me ipso deprecatum. Sic in illa omni defensione atque causa, quod esse in arte positum videbatur, ut de lege Appuleia dicerem, ut quid esset minuere maiestatem explicarem, perquam breviter perstrinxi atque attigi; his duabus partibus orationis, quarum altera commendationem habet, altera concitationem, quae minime praeceptis artium sunt perpolitae, omnis est a me illa causa tractata, ut et acerrimus in Caepionis invidia renovanda et in meis moribus erga meos necessarios declarandis mansuetissimus viderer: ita magis adfectis animis iudicum quam doctis, tua, Sulpici, est a nobis tum accusatio victa.' 2.202. Hic Sulpicius, 'vere hercle,' inquit 'Antoni, ista commemoras; nam ego nihil umquam vidi, quod tam e manibus elaberetur, quam mihi tum est elapsa illa ipsa causa. Cum enim, quem ad modum dixisti, tibi ego non iudicium, sed incendium tradidissem, quod tuum principium, di immortales, fuit! qui timor! quae dubitatio, quanta haesitatio tractusque verborum! Ut tu illud initio, quod tibi unum ad ignoscendum homines dabant, tenuisti, te pro homine pernecessario, quaestore tuo, dicere! Quam tibi primum munisti ad te audiendum viam. 2.203. Ecce autem, cum te nihil aliud profecisse arbitrarer, nisi ut homines tibi civem improbum defendenti ignoscendum propter necessitudinem arbitrarentur, serpere occulte coepisti, nihil dum aliis suspicantibus, me vero iam pertimescente, ut illam non Norbani seditionem, sed populi Romani iracundiam neque eam iniustam, sed meritam ac debitam fuisse defenderes. Deinde qui locus a te praetermissus est in Caepionem? Ut tu illa omnia odio, invidia, misericordia miscuisti! Neque haec solum in defensione, sed etiam in Scauro ceterisque meis testibus, quorum testimonia non refellendo, sed ad eundem impetum populi confugiendo refutasti; 2.204. quae cum abs te modo commemorarentur, equidem nulla praecepta desiderabam; ipsam tamen istam demonstrationem defensionum tuarum abs te ipso commemoratam doctrinam esse non mediocrem puto.' 'Atqui, si ita placet,' inquit Antonius 'trademus etiam, quae nos sequi in dicendo quaeque maxime spectare solemus; docuit enim iam nos longa vita ususque rerum maximarum, ut quibus rebus animi hominum moverentur teneremus. 2.205. Equidem primum considerare soleo, postuletne causa; nam neque parvis in rebus adhibendae sunt hae dicendi faces neque ita animatis hominibus, ut nihil ad eorum mentis oratione flectendas proficere possimus, ne aut inrisione aut odio digni putemur, si aut tragoedias agamus in nugis aut convellere adoriamur ea, quae non possint commoveri. 2.206. Iam quoniam haec fere maxime sunt in iudicum animis aut, quicumque illi erunt, apud quos agemus, oratione molienda, amor odium iracundia, invidia misericordia, spes laetitia, timor molestia: sentimus amorem conciliari, si id iure videamur, quod sit utile ipsis, apud quos agamus, defendere, aut si pro bonis viris aut certe pro eis, qui illis boni atque utiles sint, laborare, namque haec res amorem magis conciliat, illa virtutis defensio caritatem; plusque proficit, si proponitur spes utilitatis futurae quam praeteriti benefici commemoratio. 2.207. Enitendum est ut ostendas in ea re, quam defendas, aut dignitatem esse aut utilitatem, eumque, cui concilies hunc amorem, significes nihil ad utilitatem suam rettulisse ac nihil omnino fecisse causa sua; invidetur enim commodis hominum ipsorum, studiis autem eorum ceteris commodandi favetur. 2.208. Videndumque hoc loco est ne, quos ob benefacta diligi volemus, eorum laudem atque gloriam, cui maxime invideri solet, nimis efferre videamur; atque eisdem his ex locis et in alios odium struere discemus et a nobis ac nostris demovere; eademque haec genera sunt tractanda in iracundia vel excitanda vel sedanda; nam si, quod ipsis, qui audiunt, perniciosum aut inutile sit, id factum augeas, odium creatur; sin, quod aut in bonos viros aut in eos, quos minime quisque debuerit, aut in rem publicam, tum excitatur, si non tam acerbum odium, tamen aut invidiae aut odi non dissimilis offensio; 2.209. item timor incutitur aut ex ipsorum periculis aut ex communibus: interior est ille proprius; sed hic quoque communis ad eandem similitudinem est perducendus. Par atque una ratio est spei, laetitiae, molestiae; sed haud sciam an acerrimus longe sit omnium motus invidiae nec minus virium opus sit in ea comprimenda quam in excitanda. Invident autem homines maxime paribus aut inferioribus, cum se relictos sentiunt, illos autem dolent evolasse; sed etiam superioribus invidetur saepe vehementer et eo magis, si intolerantius se iactant et aequabilitatem communis iuris praestantia dignitatis aut fortunae suae transeunt; quae si inflammanda sunt, maxime dicendum est non esse virtute parata, deinde etiam vitiis atque peccatis, tum, si erunt honestiora atque graviora, tamen non esse tanta illa merita, quantam insolentiam hominis quantumque fastidium; 2.210. ad sedandum autem, magno illa labore, magnis periculis esse parta nec ad suum commodum, sed ad aliorum esse conlata; eum que, si quam gloriam peperisse videatur, tamen etsi ea non sit iniqua merces periculi, tamen ea non delectari totamque abicere atque deponere; omninoque perficiendum est, quoniam plerique sunt invidi maximeque hoc est commune vitium et perpetuum, invidetur autem praestanti florentique fortunae, ut haec opinio minuatur et illa excellens opinione fortuna cum laboribus et miseriis permixta esse videatur. 2.211. Iam misericordia movetur, si is, qui audit, adduci potest ut illa, quae de altero deplorentur, ad suas res revocet, quas aut tulerit acerbas aut timeat, ut intuens alium crebro ad se ipsum revertatur; et cum singuli casus humanarum miseriarum graviter accipiuntur, si dicuntur dolenter, tum adflicta et prostrata virtus maxime luctuosa est. Et ut illa altera pars orationis, quae probitatis commendatione boni viri debet speciem tueri, lenis, ut saepe iam dixi, atque summissa, sic haec, quae suscipitur ab oratore ad commutandos animos atque omni ratione flectendos, intenta ac vehemens esse debet. 2.212. Sed est quaedam in his duobus generibus, quorum alterum lene, alterum vehemens esse volumus, difficilis ad distinguendum similitudo; nam et ex illa lenitate, qua conciliamur eis, qui audiunt, ad hanc vim acerrimam, qua eosdem excitamus, influat oportet aliquid, et ex hac vi non numquam animi aliquid inflandum est illi lenitati; neque est ulla temperatior oratio quam illa, in qua asperitas contentionis oratoris ipsius humanitate conditur, remissio autem lenitatis quadam gravitate et contentione firmatur. 2.213. In utroque autem genere dicendi et illo, in quo vis atque contentio quaeritur, et hoc, quod ad vitam et mores accommodatur, et principia tarda sunt et exitus item spissi et producti esse debent. Nam neque adsiliendum statim est ad genus illud orationis; abest enim totum a causa et homines prius ipsum illud, quod proprium sui iudici est, audire desiderant; nec cum in eam rationem ingressus sis, celeriter discedendum est; 2.214. non enim, sicut argumentum, simul atque positum est, adripitur alterumque et tertium poscitur, ita misericordiam aut invidiam aut iracundiam, simul atque intuleris, possis commovere: argumentum ratio ipsa confirmat idque, simul atque emissum est, adhaerescit; illud autem genus orationis non cognitionem iudicis, sed magis perturbationem requirit, quam consequi nisi multa et varia et copiosa oratione et simili contentione actionis nemo potest; 2.215. qua re qui aut breviter aut summisse dicunt, docere iudicem possunt, commovere non possunt; in quo sunt omnia. Iam illud perspicuum est, omnium rerum in contrarias partis facultatem ex eisdem suppeditari locis. Sed argumento resistendum est aut eis, quae comprobandi eius causa sumuntur, reprehendendis aut demonstrando, id, quod concludere illi velint, non effici ex propositis nec esse consequens, aut, si ita non refellas, adferendum est in contrariam partem, quod sit aut gravius aut aeque grave. 2.216. Illa autem, quae aut conciliationis causa leniter aut permotionis vehementer aguntur, contrariis commotionibus auferenda sunt, ut odio benevolentia, ut misericordia invidia tollatur. Suavis autem est et vehementer saepe utilis iocus et facetiae; quae, etiam si alia omnia tradi arte possunt, naturae sunt propria certe neque ullam artem desiderant: in quibus tu longe aliis mea sententia, Caesar, excellis; quo magis mihi etiam aut testis esse potes nullam esse artem salis aut, si qua est, eam tu potissimum nos docere.'
15. Cicero, On Old Age, 10.4, 26.5 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 32
16. Dionysius of Halycarnassus, Roman Antiquities, 6.85.1 (1st cent. BCE - missingth cent. CE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), on the state’s two bodies Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 15
6.85.1.  "I shall mention one other assurance which no man fails to know or questions, and then have done. And what is that? It is the assurance that introduces the common advantage and preserves both parts of the state through their mutual assistance. This, after all, is the first and only assurance that draws us together, and it will never permit us to be sundered from each other. For the ignorant multitude will always need and never cease to need prudent leadership, while the senate, which is capable of leadership, will always need multitudes willing to be ruled. This we know, not merely as a matter of opinion and conjecture, but also by actual experience.
17. Horace, Sermones, 2.3.239-2.3.242 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68
18. Livy, History, 9.38.2, 34.2-34.7, 34.4.1-34.4.3, 34.5.7, 39.6.7 (1st cent. BCE - missingth cent. CE)  Tagged with subjects: •l. sergius catilina •catilina, l. sergius Found in books: Poulsen (2021), Usages of the Past in Roman Historiography, 10, 301; Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 45
19. Sallust, Catiline, 1.2, 2.5, 2.8, 3.3-3.5, 5.7-5.8, 8.1, 10.1, 11.5, 13.4-13.5, 15.2, 24.3, 25.2-25.4, 52.7, 52.22, 53.5-53.6, 54.1 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), on the state’s two bodies •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 42, 45, 46, 47, 70, 213; Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 14
20. Sallust, Historiae, None (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 70
21. Julius Caesar, De Bello Civli, 1.5.3 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Pausch and Pieper (2023), The Scholia on Cicero’s Speeches: Contexts and Perspectives, 132
22. Sallust, Iugurtha, 1.4, 2.4, 4.3, 5.5, 6.1, 32.4, 41-42.4, 41.4, 44.5, 61.3, 85.43, 89.7, 95.3 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 15
23. Catullus, Poems, 44.12 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), as pestilence and disease Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 32
24. Philippus Thessalonicensis, Epigrams, 8.15 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), as pestilence and disease Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 31
25. Pliny The Elder, Natural History, 9.168, 10.142, 17.6, 23.32, 26.17, 36.3 (1st cent. CE - 1st cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius •sergius catilina, l. (catiline), as pestilence and disease Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68, 69; Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 31
26. Plutarch, Cato The Elder, 8.1, 9.5 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), on the state’s two bodies Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 14
8.1. μέλλων ποτὲ τὸν Ῥωμαίων δῆμον ὡρμημένον ἀκαίρως ἐπὶ σιτομετρίας καὶ διανομὰς ἀποτρέπειν, ἤρξατο τῶν λόγων οὕτως· χαλεπὸν μέν ἐστιν, ὦ πολῖται, πρὸς γαστέρα λέγειν ὦτα οὐκ ἔχουσαν. Κατηγορῶν δὲ τῆς πολυτελείας ἔφη χαλεπὸν εἶναι σωθῆναι πόλιν, ἐν ᾗ πωλεῖται πλείονος ἰχθὺς ἢ βοῦς. 9.5. τὸν δὲ ὑπέρπαχυν κακίζων ποῦ δʼ ἄν, ἔφη, σῶμα τοιοῦτόν τῇ πόλει γένοιτο χρήσιμον, οὗ τὸ μεταξὺ λαιμοῦ καὶ βουβώνων πᾶν ὑπὸ τῆς γαστρὸς κατέχεται; τῶν δὲ φιληδόνων τινὰ βουλόμενον αὐτῷ συνεῖναι παραιτούμενος, ἔφη μὴ δύνασθαι ζῆν μετʼ ἀνθρώπου τῆς καρδίας τὴν ὑπερῴαν εὐαισθητοτέραν ἔχοντος, Τοῦ δʼ ἐρῶντος ἔλεγε τὴν ψυχὴν ἐν ἀλλοτρίῳ σώματι ζῆν. 8.1. 9.5.
27. Plutarch, Moralia, None (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), on the state’s two bodies Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 14
28. Plutarch, Phocion, 3.1 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 46
3.1. ταῦτα δὲ καὶ Κάτωνι τῷ νέῳ συνέβη, καὶ γὰρ οὗτος οὐ πιθανὸν ἔσχεν οὐδὲ προσφιλὲς ὄχλῳ τὸ ἦθος, οὐδὲ ἤνθησεν ἐν τῇ πολιτείᾳ πρὸς χάριν· ἀλλʼ ὁ μὲν Κικέρων φησὶν αὐτὸν ὥσπερ ἐν τῇ Πλάτωνος πολιτείᾳ καὶ οὐκ ἐν τῇ Ῥωμύλου πολιτευόμενον ὑποστάθμῃ τῆς ὑπατείας ἐκπεσεῖν, ἐμοὶ δὲ ταὐτὸ δοκεῖ παθεῖν τοῖς μὴ καθʼ ὥραν ἐκφανεῖσι καρποῖς. 3.1.
29. Plutarch, Sulla, 6.3, 35.2 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •l. sergius catilina •catilina, l. sergius Found in books: Poulsen (2021), Usages of the Past in Roman Historiography, 301; Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 48
6.3. ἀλλʼ οὐκ ἔπαθε ταὐτὸ Τιμοθέῳ τῷ τοῦ Κόνωνος, ὅς, εἰς τὴν τύχην αὐτοῦ τὰ κατορθώματα τῶν ἐχθρῶν τιθεμένων καὶ γραφόντων ἐν πίναξι; κοιμώμενον ἐκεῖνον, τὴν δὲ Τύχην δικτύῳ τὰς πόλεις περιβάλλουσαν, ἀγροικιζόμενος καὶ χαλεπαίνων πρὸς τοὺς ταῦτα ποιοῦντας ὡς ἀποστερούμενος ὑπʼ αὐτῶν τῆς ἐπὶ ταῖς πράξεσι δόξης, ἔφη ποτὲ πρὸς τόν δῆμον, ἐπανήκων ἐκ στρατείας εὖ κεχωρηκέναι δοκούσης, ἀλλὰ ταύτης γε τῆς στρατείας οὐδέν, ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τῇ τύχῃ μέτεστι. 35.2. διὰ μέσου δὲ τῆς θοίνης πολυημέρου γενομένης ἀπέθνησκεν ἡ Μετέλλα νόσῳ· καὶ τῶν ἱερέων τὸν Σύλλαν οὐκ ἐώντων αὐτῇ προσελθεῖν οὐδὲ τήν οἰκίαν τῷ κήδει μιανθῆναι, γραψάμενος διάλυσιν τοῦ γάμου πρὸς αὐτὴν ὁ Σύλλας ἔτι ζῶσαν ἐκέλευσεν εἰς ἑτέραν οἰκίαν μετακομισθῆναι. καὶ τοῦτο μὲν ἀκριβῶς τὸ νόμιμον ὑπὸ δεισιδαιμονίας ἐτήρησε· τὸν δὲ τῆς ταφῆς ὁρίζοντα τήν δαπάνην νόμον αὐτὸς εἰσενηνοχὼς παρέβη, μηδενὸς ἀναλώματος φεισάμενος. 6.3. 35.2.
30. Plutarch, Sertorius, 22 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68
31. Tacitus, Annals, 2.4.3, 12.12.3, 13.20.1, 14.17 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius •l. sergius catilina Found in books: Poulsen (2021), Usages of the Past in Roman Historiography, 301; Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 213
14.17. Sub idem tempus levi initio atrox caedes orta inter colonos Nucerinos Pompeianosque gladiatorio spectaculo quod Livineius Regulus, quem motum senatu rettuli, edebat. quippe oppidana lascivia in vicem incessentes probra, dein saxa, postremo ferrum sumpsere, validiore Pompeianorum plebe, apud quos spectaculum edebatur. ergo deportati sunt in urbem multi e Nucerinis trunco per vulnera corpore, ac plerique liberorum aut parentum mortis deflebant. cuius rei iudicium princeps senatui, senatus consulibus permisit. et rursus re ad patres relata, prohibiti publice in decem annos eius modi coetu Pompeiani collegiaque quae contra leges instituerant dissoluta; Livineius et qui alii seditionem conciverant exilio multati sunt. 14.17.  About the same date, a trivial incident led to a serious affray between the inhabitants of the colonies of Nuceria and Pompeii, at a gladiatorial show presented by Livineius Regulus, whose removal from the senate has been noticed. During an exchange of raillery, typical of the petulance of country towns, they resorted to abuse, then to stones, and finally to steel; the superiority lying with the populace of Pompeii, where the show was being exhibited. As a result, many of the Nucerians were carried maimed and wounded to the capital, while a very large number mourned the deaths of children or of parents. The trial of the affair was delegated by the emperor to the senate; by the senate to the consuls. On the case being again laid before the members, the Pompeians as a community were debarred from holding any similar assembly for ten years, and the associations which they had formed illegally were dissolved. Livineius and the other fomenters of the outbreak were punished with exile.
32. Tacitus, Histories, 1.13.3, 1.20.1, 1.21.1, 1.22.2, 1.30.1, 1.44.1, 1.50.1, 1.62.2, 1.71.1, 1.78.2, 2.31.1 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 213
33. Appian, Civil Wars, 2.9 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), on the state’s two bodies Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 14
34. Plutarch, Pompey, 18 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68
35. Suetonius, Nero, 26.1, 27.1, 30.1-30.3, 31.1-31.3 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 208
36. Seneca The Younger, Letters, 97.2-97.5 (1st cent. CE - 1st cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 69
37. Cassius Dio, Roman History, 61.4-61.5 (2nd cent. CE - 3rd cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 208
61.4. 1.  When they had accomplished this, they took the rule entirely into their own hands and administered affairs in the very best and fairest manner they could, with the result that they won the approval of everybody alike. As for Nero, he was not fond of business in any case, and was glad to live in idleness; indeed, it was for this reason that he had previously yielded the upper hand to his mother, and was now quite content to be indulging in pleasures while the government was carried on as well as before.,2.  His two advisers, then, after coming to a common understanding, made many changes in existing regulations, abolished some altogether, and enacted many new laws, meanwhile allowing Nero to indulge himself, in the expectation that when he had sated his desires without any great injury to the public interests at large, as though they did not realize that a young and self-willed spirit, when reared in unrebuked licence and absolute authority, so far from becoming sated by the indulgence of its passions, is ruined more and more by these very agencies.,3.  At all events, whereas at first Nero was comparatively moderate in the dinners he gave, in the revels he conducted, and in his drinking and his amours, yet later, as no one reproved him for this conduct and the public business was handled none the worse for it, he came to believe that such conduct was really not bad and that he could carry it even farther.,4.  Consequently he began to indulge in each of these pursuits in a more open and precipitate fashion. And in case his guardians ever said anything to him by way of advice or his mother by way of admonition, he would appear abashed while they were present, and would promise to reform; but as soon as they were gone, he would again become the slave of his desire and yield to those who were leading him in the other direction, since they were dragging him downhill.,5.  Next, he came to despise the good advice, since he was always hearing from his associates: "And do you submit to them?" "Do you fear them?" "Do you not know that you are Caesar, and that you have authority over them rather than they over you?" and he was resolved not to acknowledge that his mother was superior to him or to submit to Seneca and Burrus as wiser.   61.5. 1.  Finally he lost all shame, dashed to the ground and trampled underfoot all their precepts, and began to follow in the footsteps of Gaius. And when he had once concerned a desire to emulate him, he quite surpassed him; for he held it to be one of the obligations of the imperial power not to fall behind anybody else even in the basest deeds.,2.  And as he was applauded for this by the crowd and received many pleasant compliments from them, he devoted himself to this course unsparingly. At first he practised his vices at home and among his associates, but afterwards even indulged them publicly. Thus he brought great disgrace upon the whole Roman race and committed many outrages against the Romans themselves.,3.  Innumerable acts of violence and outrage, of robbery and murder, were committed by the emperor himself and by those who at one time or another had influence with him. And, as certainly and inevitably follows in all such cases, great sums of money natural were spent, great sums unjustly procured, and great sums seized by force. For Nero never was niggardly, as the following incident will show.,4.  He once ordered 10,000,000 sesterces to be given at one time to Doryphorus, who was in charge of Petitions during his reign, and when Agrippina caused the money to be piled in a heap, hoping that when he should see it all together he would change his mind, he asked how much the mass before him amounted to, and upon being informed, doubled it, saying: "I did not realize that I had given him so little.",5.  It can clearly be seen, then, that as a result of the magnitude of his expenditures he soon exhausted the funds in the imperial treasury, and soon found himself in need of new revenues. Hence unusual taxes were imposed, and the estates of those who possessed property were pried into; some of the owners lost their possessions by violence and others lost their lives as well.,6.  In like manner he hated and brought about the ruin of others who had no great wealth but possessed some special distinction or were of good family; for he suspected them of disliking him.  
38. Gellius, Attic Nights, 6.22.4 (2nd cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), on the state’s two bodies Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 14
39. Macrobius, Saturnalia, 3.13.6 (4th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68
40. Orosius Paulus, Historiae Adversum Paganos, 7.7.1 (4th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 208
41. Macrobius, Saturnalia, 3.13.6 (4th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •catilina, l. sergius Found in books: Romana Berno (2023), Roman Luxuria: A Literary and Cultural History, 68
46. Eutrop., Flor. Epit., 1.47.14, 2.9.6, 2.12.7, 2.14.4-2.14.8, 2.21.2  Tagged with subjects: •l. sergius catilina Found in books: Poulsen (2021), Usages of the Past in Roman Historiography, 60
47. Manilius, Sat., 4.43-4.44  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), on the state’s two bodies Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 15
48. Anonymus Londinensis, [Anonymous], 4.31-4.40  Tagged with subjects: •sergius catilina, l. (catiline), on the state’s two bodies Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 14
49. Phil., Pis., 21, 18  Tagged with subjects: •nan Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 82
50. Valerius Maximus, Memorable Deeds And Sayings, None  Tagged with subjects: •nan Found in books: Walters (2020), Imagery of the Body Politic in Ciceronian Rome, 14