1. Livy, History, 3.44.3, 3.50.8, 5.15.11, 5.16.10, 5.36.6, 5.40.3, 9.4.16, 9.33.3, 10.28.12-10.28.13, 10.29.3, 21.22.8-21.22.9, 21.46.2, 21.62.1, 22.43.9, 24.10.6, 24.10.11, 25.6.6, 25.16.4, 26.13.17, 26.29.9-26.29.10, 27.23.2, 27.23.4, 31.48.12, 40.54.1, 40.59.8, 41.15.1, 41.15.4, 41.18.8, 41.18.11, 41.18.14, 42.11.5, 52.7 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •fatum, judicious deployment Found in books: Davies, Rome's Religious History: Livy, Tacitus and Ammianus on their Gods (2004) 44, 108, 110, 111, 112, 113| 5.15.11. sic igitur libris fatalibus, sic disciplina Etrusca traditum esse, quanto aqua Albana abundasset, tur tum , si earn eam Romanus rite emisisset, victoriam de Veientibus dari; antequam id fiat, deos moenia Veientium deserturos non esse. exsequebatur inde, quae sollemnis derivatio esset. 10.28.12. vociferari Decius, quo fugerent quamve in fuga spem haberent; obsistere cedentibus ac revocare fusos; deinde, ut nulla vi perculsos sustinere poterat, patrem P. Decium nomine conpellans compellans 10.28.13. “quid ultra moror” inquit “familiare fatum? datum hoc nostro generi est, ut luendis periculis publicis piacula simus; iam ego mecum hostium legiones mactandas Telluri ac dis Manibus dabo.” 21.22.8. tum vidisse post sese serpentem mira magnitudine cum ingenti arborum ac virgultorum strage ferri, ac post insequi cum fragore caeli nimbum. 21.22.9. tum, quae moles ea quidve prodigii esset, quaerentem audisse, vastitatem Italiae esse: pergeret porro ire nec ultra inquireret sineretque fata in occulto esse. 21.46.2. nam et lupus intraverat castra laniatisque obviis ipse intactus evaserat, et examen apum in arbore praetorio imminente consederat. 21.62.1. Romae aut circa urbem multa ea hieme prodigia facta aut, quod evenire solet motis semel in religionem animis, multa nuntiata et temere credita sunt, 22.43.9. ex maioris partis sententia ad nobilitandas clade Romana Cannas urgente fato profecti sunt. 24.10.6. prodigia eo anno multa nuntiata sunt quae quo magis credebant simplices ac religiosi homines, eo plura nuntiabantur: Lanuvi in aede intus Sospitae Iunonis corvos nidum fecisse; 24.10.11. quin Romae quoque in ipsa urbe secundum apum examen in foro visum, quod mirabile est, quia rarum, adfirmantes quidam legiones se armatas in laniculo Ianiculo videre concitaverunt civitatem ad arma, 25.6.6. sine, quaeso, priusquam de condicione nostra queror, noxam, cuius arguimur, nos purgare si non deum ira nec fato, cuius lege immobilis rerum humanarum ordo seritur, sed culpa periimus ad Cannas, cuius tandem ea culpa fuit? militum an imperatorum? 25.16.4. cum haruspices ad imperatorem id pertinere prodigium praemonuissent et ab occultis cavendum hominibus consultisque, nulla tamen providentia fatum imminens moveri potuit. 27.23.2. et ex Campania nuntiata erant, Capuae duas aedes, Fortunae et Martis, et sepulcra aliquot de caelo tacta, Cumis — adeo minimis etiam rebus prava religio inserit deos — mures in aede Iovis aurum rosisse, Casini examen apium ingens in foro consedisse, et Ostiae murum portamque de caelo tactam, 27.23.4. horum prodigiorum causa diem unum supplicatio fuit. per dies aliquot hostiae maiores sine litatione caesae, diuque non impetrata pax deum. in capita consulum re publica incolumi exitiabilis prodigiorum eventus vertit. 41.15.1. dum de iis rebus in senatu agitur, Cn. Cornelius evocatus a viatore, cum templo egressus esset, paulo post redit confuso vultu et exposuit patribus conscriptis bovis sescenaris, quem immolavisset, iocur diffluxisse. 41.15.4. senatus maioribus hostiis usque ad litationem sacrificari iussit. ceteris diis perlitatum ferunt; Saluti Petilium perlitasse negant. inde consules praetoresque provincias sortiti. 41.18.8. Valerium auspicato sortitum constabat, quod in templo fuisset; in Petilio id vitii factum postea augures responderunt, quod extra templum sortem in sitellam † in templum latam foris ipse oporteret. 41.18.11. duabus simul partibus subire in adversos montes coepit. ea pars, in qua ipse erat, inpigre succedebat. alteram hostes cum propulissent, ut restitueret rem inclinatam, consul equo advectus suos quidem a fuga revocavit, ipse, dum incautius ante signa obversatur, missili traiectus cecidit. 41.18.14. super tam evidentem tristis ominis eventum etiam ex pullario auditum est vitium in auspicio fuisse, nec id consulem ignorasse. | 10.28.12. Decius shouted to his men and asked them whither they were fleeing, what hope they had in flight; he tried to stop those who were retreating and recall the scattered units. Finding himself unable, do what he would, to check the demoralisation, he invoked the name of his father, P. Decius, and cried: ‘Why do I any longer delay the destined fate of my family? [13] This is the privilege granted to our house that we should be an expiatory sacrifice to avert dangers from the State. Now will I offer the legions of the enemy together with myself as a sacrifice to Tellus and the Dii Manes.’ [14] When he had uttered these words he ordered the pontiff, M. Livius, whom he had kept by his side all through the battle, to recite the prescribed form in which he was to devote ‘himself and the legions of the enemy on behalf of the army of the Roman people, the Quirites.’ |
|
