9. Cicero, On The Ends of Good And Evil, 1.29-1.32, 1.37-1.41, 1.45-1.53, 1.66-1.70, 2.9-2.10 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)
| 1.29. Certe, inquam, pertinax non ero tibique, si mihi probabis ea, quae dices, libenter assentiar. Probabo, inquit, modo ista sis aequitate, quam ostendis. sed uti oratione perpetua malo quam interrogare aut interrogari. Ut placet, inquam. Tum dicere exorsus est. Primum igitur, inquit, sic agam, ut ipsi auctori huius disciplinae placet: constituam, quid et quale sit id, de quo quaerimus, non quo ignorare vos arbitrer, sed ut ratione et via procedat oratio. quaerimus igitur, quid sit extremum et ultimum bonorum, quod omnium philosophorum sententia tale debet esse, ut ad id omnia referri oporteat, ipsum autem nusquam. hoc Epicurus in voluptate ponit, quod summum bonum esse vult, summumque malum dolorem, idque instituit docere sic: 1.30. omne animal, simul atque natum sit, voluptatem appetere eaque gaudere ut summo bono, dolorem aspernari ut summum malum et, quantum possit, a se repellere, idque facere nondum depravatum ipsa natura incorrupte atque integre iudicante. itaque negat opus esse ratione neque disputatione, quam ob rem voluptas expetenda, fugiendus dolor sit. sentiri haec haec ħ BE hoc NV putat, ut calere ignem, nivem esse albam, dulce mel. dulce esse mel R mel dulce A quorum nihil oportere oportere V oporteret exquisitis rationibus confirmare, tantum tantum om. BE satis esse esse satis A admonere. interesse enim inter inter om. BE argumentum argumentumque BE argumentatum R augmentatum A conclusionemque rationis et inter mediocrem animadversionem atque admonitionem. altera occulta quaedam et quasi involuta aperiri, altera prompta promta AR et aperta iudicari. indicari NV etenim quoniam detractis de homine sensibus reliqui nihil est, necesse est quid aut ad naturam aut ad naturam AR ad naturam ( om. aut) BE aut naturam ( om. ad) N 1 aut secundum naturam N 2 aut verum (compend scr) V aut contra sit a natura ipsa iudicari. post iudicari add. in V voluptatem etiam per se expetendam esse et dolorem ipsum per se esse fugiendum; idem in N ab alt. m. in marg. adscr. posito post iudicari signo eo- demque in marg. ea quid percipit aut quid iudicat, quo aut petat aut fugiat aliquid, praeter voluptatem et et aut NV dolorem? 1.31. Sunt autem quidam e nostris, qui haec subtilius velint tradere et negent satis esse quid bonum sit aut quid malum sensu iudicari, sed animo etiam ac ratione intellegi posse et voluptatem ipsam per se esse expetendam et dolorem ipsum per se esse fugiendum. esse. Et fugiendum itaque aiunt (om. expetendam et dolorem ipsum per se esse cf. ad p. 12, 5) R itaque aiunt hanc quasi naturalem atque insitam in animis nostris inesse notionem, ut alterum esse appetendum, alterum asperdum sentiamus. Alii autem, quibus ego assentior, cum a philosophis compluribus permulta dicantur, cur nec voluptas in bonis sit numeranda nec in malis dolor, non existimant oportere nimium nos causae confidere, sed et argumentandum et accurate disserendum et rationibus conquisitis de voluptate et dolore disputandum putant. 1.32. Sed ut perspiciatis, unde omnis iste natus error sit natus sit error BE error natus sit V voluptatem accusantium doloremque laudantium, totam rem aperiam eaque ipsa, quae ab illo inventore veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt, explicabo. nemo enim ipsam voluptatem, quia voluptas sit, sit si BE aspernatur aut odit aut fugit, sed quia consequuntur consecuntur A magni dolores eos, qui ratione voluptatem sequi nesciunt, neque porro quisquam est, qui dolorem ipsum, quia dolor sit, amet, consectetur, adipisci velit, sed quia non numquam eius modi tempora incidunt, ut labore et dolore dolore et labore BE magnam aliquam quaerat voluptatem. Ut enim ad minima veniam, quis nostrum exercitationem ullam corporis suscipit suscepit BER laboriosam, nisi ut aliquid ex ea commodi consequatur? quis autem vel eum iure reprehenderit, qui in ea voluptate velit esse, quam nihil molestiae consequatur, vel illum, qui dolorem eum fugiat, quo voluptas nulla pariatur? 1.37. Sed de clarorum hominum factis illustribus et gloriosis satis hoc loco dictum sit. erit enim iam de omnium virtutum cursu ad voluptatem proprius disserendi locus. nunc autem explicabo, voluptas ipsa quae qualisque sit, ut tollatur error omnis imperitorum inp. R intellegaturque ea, quae voluptaria, delicata, mollis habeatur disciplina, disciplinata ABER quam gravis, quam continens, quam severa sit. Non enim hanc solam sequimur, quae suavitate aliqua naturam ipsam movet et cum iucunditate quadam percipitur sensibus, sed maximam voluptatem illam habemus, quae percipitur omni dolore detracto. nam quoniam, cum privamur dolore, ipsa liberatione et vacuitate omnis molestiae gaudemus, omne autem id, quo gaudemus, voluptas est, ut omne, quo offendimur, dolor, doloris omnis privatio recte nominata est voluptas. ut enim, cum cibo et potione fames sitisque depulsa est, ipsa detractio molestiae consecutionem affert voluptatis, sic in omni re doloris amotio successionem efficit voluptatis. 1.38. itaque non placuit Epicuro medium esse quiddam quiddam A quoddam inter dolorem et voluptatem; illud enim ipsum, quod quibusdam medium videretur, videretur N (?), Rath.; videtur cum om. R cum omni dolore careret, non modo voluptatem esse, verum etiam summam voluptatem. quisquis enim sentit, quem ad modum sit affectus, eum necesse est aut in voluptate esse aut in dolore. omnis omnis Morel. omni autem privatione doloris putat Epicurus terminari summam voluptatem, ut postea variari voluptas distinguique possit, augeri amplificarique non possit. 1.39. At etiam Athenis, ut e patre epatre AN audiebam facete et urbane Stoicos irridente, irridente R arridente statua est in Ceramico Chrysippi sedentis porrecta manu, quae manus significet illum in hac esse rogatiuncula delectatum: 'Numquidnam manus tua sic affecta, quem ad modum affecta nunc est, desiderat?'—Nihil sane.—'At, si voluptas esset bonum, desideraret.'—Ita credo.— Non est igitur voluptas bonum. credo ita B (desideraret — voluptas bonum om. E) Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. nam si ea sola voluptas esset, quae quasi titillaret sensus, ut ita dicam, et ad eos cum suavitate afflueret et illaberetur, nec nec ulla par A ut ulla pars BE ulla ( om. nec et pars) RN illa ( om. nec et pars) V manus esse contenta posset nec ulla pars vacuitate doloris sine iucundo motu voluptatis. sin autem summa voluptas est, ut Epicuro placet, nihil dolere, primum tibi recte, Chrysippe, concessum est nihil desiderare manum, cum ita esset affecta, secundum non recte, si voluptas esset bonum, fuisse desideraturam. idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. 1.40. Extremum autem esse bonorum voluptatem ex hoc facillime perspici potest: Constituamus aliquem magnis, multis, perpetuis fruentem et animo et corpore voluptatibus nullo dolore nec impediente nec inpendente, quem tandem hoc statu praestabiliorem aut magis expetendum possimus possumus BE dicere? inesse enim necesse est in eo, qui ita sit affectus, et firmitatem animi nec mortem nec dolorem timentis, quod mors sensu careat, dolor in longinquitate levis, lenis ARN in gravitate brevis soleat esse, ut eius magnitudinem celeritas, diuturnitatem allevatio consoletur. 1.41. ad ea cum accedit, ut neque divinum numen horreat nec praeteritas voluptates effluere patiatur earumque assidua recordatione laetetur, quid est, quod huc possit, quod melius sit, accedere? Statue contra aliquem confectum tantis animi corporisque doloribus, quanti in hominem maximi maximi dett. maxime cadere possunt, nulla spe proposita fore levius aliquando, aliquando dett. aliquanto nulla praeterea neque praesenti nec expectata voluptate, quid eo miserius dici aut fingi potest? quodsi vita doloribus referta maxime fugienda est, summum profecto malum est vivere cum dolore, cui sententiae consentaneum est ultimum esse bonorum cum voluptate vivere. nec enim habet nostra habet praeter voluptatem nostra V fortasse recte mens quicquam, ubi consistat tamquam in extremo, omnesque et metus et aegritudines ad dolorem referuntur, nec praeterea est res ulla, quae sua natura aut sollicitare possit aut angere. aut angere Vict. aut tangere 1.45. quae est enim aut utilior aut ad bene vivendum aptior partitio quam illa, qua est usus Epicurus? qui unum genus posuit earum cupiditatum, quae essent et naturales et ante naturales om. BE et necessariae, alterum, quae naturales essent nec nec non BE tamen necessariae, tertium, quae nec naturales nec necessariae. quarum ea ratio est, ut necessariae nec opera multa nec impensa inp. R expleantur; ne naturales quidem multa desiderant, propterea quod ipsa natura divitias, quibus contenta sit, et parabilis parabilis A 1 R parabiles (in N e ex corr. alt. m.) et terminatas habet; iium autem cupiditatum nec modus ullus nec finis inveniri potest. 1.46. quodsi Quid si A 1 vitam omnem perturbari videmus errore et inscientia, sapientiamque esse solam, quae nos a libidinum impetu et a formidinum terrore vindicet et ipsius fortunae modice ferre doceat iniurias et omnis monstret vias, quae ad quietem et ad tranquillitatem et ad tranquillitatem AR et tranquillitatem ferant, quid est cur dubitemus dicere et sapientiam propter voluptates expetendam et insipientiam propter molestias esse fugiendam? 1.47. Eademque ratione ne temperantiam quidem propter se expetendam esse dicemus, sed quia pacem animis afferat et eos quasi concordia quadam placet ac leniat. temperantia est enim, quae in rebus aut expetendis aut fugiendis ut rationem sequamur monet. nec enim satis est iudicare quid faciendum non faciendumve sit, sed stare etiam oportet in eo, quod sit iudicatum. plerique autem, quod tenere atque servare id, quod ipsi statuerunt, non possunt, victi et debilitati obiecta specie voluptatis tradunt se libidinibus constringendos nec quid eventurum proventurum R sit provident ob eamque causam propter voluptatem et parvam et non non om. A 1 RN 1 necessariam et quae vel aliter pararetur et qua etiam carere possent sine dolore tum in morbos gravis, tum in damna, tum in dedecora incurrunt, saepe etiam legum iudiciorumque poenis obligantur. 1.48. Qui autem ita frui volunt voluptatibus, ut nulli propter eas consequantur dolores, et qui suum iudicium retinent, ne voluptate victi faciant id, quod sentiant non esse faciendum, ii ii A 1 V in BE hi A 2 hii RN voluptatem maximam adipiscuntur praetermittenda voluptate. idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates fugiat, sed quia maiores consequatur. 1.49. Eadem fortitudinis ratio reperietur. nam neque laborum perfunctio neque perpessio dolorum per se ipsa allicit nec patientia nec assiduitas assiduitates ANV nec vigiliae nec ea ea om. BE ipsa, quae laudatur, industria, ne fortitudo quidem, sed ista sequimur, ut sine cura metuque vivamus animumque et corpus, quantum efficere possimus, possimus AEN possumus molestia liberemus. ut enim mortis metu omnis quietae vitae status perturbatur, et ut succumbere doloribus eosque humili animo inbecilloque ferre miserum est, ob eamque debilitatem animi multi parentes, parentis R multi amicos, non nulli patriam, plerique autem se ipsos penitus perdiderunt, sic robustus animus et excelsus omni est liber cura et angore, cum et mortem contemnit, qua qui qui quia A 1 BE affecti sunt in eadem causa sunt, qua ante quam nati, et ad dolores ita paratus est, ut meminerit maximos morte finiri, parvos multa habere intervalla requietis, mediocrium nos esse dominos, ut, si tolerabiles sint, feramus, si minus, animo aequo e vita, cum ea non placeat, tamquam e theatro exeamus. quibus rebus intellegitur nec timiditatem ignaviamque vituperari nec fortitudinem patientiamque laudari suo nomine, sed illas reici, quia dolorem pariant, has optari, quia voluptatem. 1.50. Iustitia restat, ut de omni virtute sit dictum. sed similia fere dici possunt. ut enim sapientiam, temperantiam, fortitudinem copulatas esse docui cum voluptate, ut ab ea nullo modo nec divelli nec distrahi possint, sic de iustitia iudicandum est, quae non modo numquam nocet cuiquam, sed contra semper afficit afficit ( cf. Tusc. 3,11 qui contra affecti sint) Se. aliquid ( in N ante aliquid ab alt. m. superscr. est alit) cum vi sua vi sua V, N (vi ab alt. m. in ras. scr. ); in sua BER sua vi A atque natura, quod tranquillat tranquillat Se. tranquillet animos, tum spe nihil earum rerum defuturum, quas natura non non om. RNV depravata desiderat. desiderat R 1 V desideret Et add. Lamb. quem ad modum temeritas et libido et ignavia semper animum excruciant et semper sollicitant turbulentaeque sunt, sic inprobitas si add. Mdv. cuius in mente consedit, hoc ipso, quod adest, turbulenta est est: si Grut. et si ABE turbulenta non potest fieri Et si RN turbulenta non potest fieri Si V ; si vero molita quippiam est, quamvis occulte fecerit, numquam tamen id confidet fore semper occultum. plerumque improborum facta primo suspicio insequitur, dein deinde NV sermo atque fama, tum accusator, tum iudex; index A multi etiam, ut te consule, ipsi se indicaverunt. indicaverunt A 2 RN indicaverat A 1 iudicaverunt BEV 1.51. quodsi qui satis sibi contra hominum sibi contra hominum ibi contra hominum V hominum sibi contra R conscientiam conscientiam t n scientiam R cumscientiam A 1 saepti esse et et om. E muniti et muniti om. R videntur, deorum tamen horrent easque ipsas sollicitudines, quibus eorum animi noctesque diesque noctes diesque R diesque noctesque B exeduntur, a diis inmortalibus supplicii causa importari inport. N putant. quae autem tanta ex improbis factis ad minuendas vitae molestias accessio potest fieri, quanta ad augendas, cum conscientia factorum, tum poena legum odioque civium? et tamen in quibusdam neque pecuniae modus est neque honoris neque imperii nec libidinum nec epularum nec reliquarum cupiditatum, quas nulla praeda umquam improbe parta minuit, minuit imminit BE sed add. dett. (sed auget potius atque inflammat) potius inflammat, ut coe+rcendi magis quam dedocendi esse videantur. 1.52. Invitat igitur vera ratio bene sanos ad iustitiam, aequitatem, fidem, neque homini infanti aut inpotenti iniuste facta conducunt, qui nec facile efficere possit, quod conetur, nec optinere, si effecerit, et opes vel fortunae fortuna E vel ingenii ingenii edd. ingenia liberalitati magis conveniunt, qua qui utuntur, utantur ARNV benivolentiam sibi conciliant et, quod aptissimum est ad quiete vivendum, caritatem, praesertim cum omnino nulla sit causa peccandi. 1.53. quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, iniuria ulla BE quae autem ies sunt, iis parendum non est. nihil enim desiderabile concupiscunt, plusque in ipsa iniuria detrimenti est quam in iis rebus emolumenti, quae pariuntur iniuria. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem pleniorem voluptatem BE efficit. itaque non ob ea solum incommoda, quae eveniunt eveniunt et veniunt ARN inprobis, fugiendam inprobitatem putamus, sed multo etiam magis, quod, cuius in animo versatur, numquam sinit eum respirare, numquam adquiescere. 1.66. Tribus igitur igitur ergo BE modis video esse a nostris a nostris esse BE de amicitia disputatum. alii cum eas voluptates, quae ad amicos pertinerent, negarent esse per se ipsas tam expetendas, quam nostras expeteremus, quo loco videtur quibusdam stabilitas amicitiae vacillare, tuentur tamen eum locum seque facile, ut mihi videtur, expediunt. ut enim virtutes, de quibus ante dictum est, sic amicitiam negant posse a voluptate discedere. nam cum solitudo et vita sine amicis insidiarum et metus plena sit, ratio ipsa monet amicitias comparare, quibus partis confirmatur confirmetur ABE animus et a spe et a spe ad spem et ABE pariendarum voluptatum seiungi non potest. 1.67. atque ut odia, odiā BE invidiae, invidiae A 2 invidie (e ab alt. m. in ras. scr. ) N invidiā B invidia A 1 EV, R ( sequente una litt. erasa, quae vi-detur fuisse e) despicationes adversantur voluptatibus, sic amicitiae non modo fautrices fidelissimae, sed etiam effectrices sunt voluptatum tam amicis quam sibi, quibus non solum praesentibus fruuntur, sed etiam spe eriguntur consequentis ac posteri temporis. quod quia nullo modo sine amicitia firmam et perpetuam iucunditatem vitae tenere possumus possumus etiam B neque vero ipsam amicitiam tueri, nisi nisi ipsi ARV aeque amicos et nosmet ipsos diligamus, idcirco et hoc ipsum efficitur in amicitia, et amicitia et amicitia om. R, A 1 (ab alt. m. in mg. exteriore sinistro ita add. amicitia, ut a ligatore et desectum esse possit) cōnect. BE cum voluptate conectitur. nam et laetamur amicorum laetitia aeque atque ut RNV atque nostra et pariter dolemus angoribus. 1.68. quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem susciperet, susciperet susceperit R (suam susceperit voluptatem), NV eosdem suscipiet suscipiet susciperet BE propter amici voluptatem. quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae eae A hc B hec E hee RV ea N semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. praeclare enim Epicurus his paene verbis: 'Eadem', his paene verbis eadem eadem hys pene verbis BE hiis pene eadem verbis V inquit, scientia scientia sententia BE confirmavit animum, ne quod aut sempiternum aut diuturnum timeret malum, quae perspexit in hoc ipso vitae spatio amicitiae praesidium esse firmissimum. 1.69. Sunt autem quidam Epicurei timidiores paulo contra vestra convicia, nostra convitia V convicia nostra BE sed tamen satis acuti, qui verentur ne, si amicitiam propter nostram voluptatem expetendam putemus, tota amicitia quasi claudicare videatur. itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; voluntates A voluptates R voluptatum NV om. BE voluptatem voluptates R cum autem usus progrediens familiaritatem effecerit, tum amorem efflorescere tantum, ut, etiamsi nulla sit utilitas ex amicitia, tamen ipsi amici propter se ipsos amentur. etenim si loca, si fana, si urbes, si gymnasia, si campum, si canes, si equos, si ludicra si ludicras A 2 si ludicrica R exercendi aut vedi consuetudine consuetudines A consuetudinēs R adamare solemus, quanto id in hominum consuetudine facilius fieri poterit poterit edd. potuerit et iustius? 1.70. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, sapientum V sap ia (= sapientia, pro sap iu = sapientiū) R ut ne minus amicos quam minus amicos quam P. Man. minus quidem amicos quam ARNV minus quam amicos BE se ipsos diligant. quod et posse fieri fieri posse BE intellegimus et saepe etiam etiam Dav. enim videmus, et perspicuum est nihil ad iucunde vivendum reperiri posse, quod coniunctione tali sit aptius. Quibus ex omnibus iudicari potest non modo non impediri rationem amicitiae, si summum bonum in voluptate ponatur, sed sine hoc institutionem omnino amicitiae non posse reperiri. et 26 repp. A 2.9. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Et quidem, inquit, vehementer errat; nam, ut paulo ante paulo ante I 37—39 docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Non Non cum non RN' tum non N 2 tum vero (~uo) V; tuum non dolere Lamb. dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; dici enim nihil potest verius. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quis istud possit, inquit, negare? Eademne, quae restincta siti? Immo alio genere; restincta enim sitis enim om. RN (siti immo alio genere restincta enim om. V) stabilitatem voluptatis habet, inquit, inquit om. BE illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles dissimiles ( etiam A 2 )] difficiles A 1 eodem nomine appellas? Quid paulo ante, paulo ante p. 17, 17 sqq. inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? 2.10. Memini vero, inquam; sed tu istuc tu quidem istuc V dixti dixisti RNV bene Latine, parum plane. varietas enim Latinum verbum est, idque proprie quidem in disparibus coloribus dicitur, sed transfertur in multa disparia: varium poe+ma, varia oratio, varii mores, varia fortuna, voluptas etiam varia dici solet, cum percipitur e multis dissimilibus rebus dissimilis dissimilis dissimiliter RNV efficientibus voluptates. eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; ista varietas quae sit non satis perspicio, quod ais, cum dolore careamus, tum in summa voluptate nos esse, cum autem vescamur iis rebus, quae dulcem motum afferant sensibus, tum esse in motu voluptatem, qui qui Dav. quae (que); in BE compend. incert. faciat varietatem voluptatum, sed non augeri illam non dolendi voluptatem, quam cur voluptatem appelles nescio. An potest, inquit ille, ille inquit BE quicquam esse suavius quam nihil dolere? | 2.9. "He thinks that pleasure is not desirable in itself." "Then in his opinion to feel pleasure is a different thing from not feeling pain?" "Yes," he said, "and there he is seriously mistaken, since, as I have just shown, the complete removal of pain is the limit of the increase of pleasure." "Oh," I said, "as for the formula 'freedom from pain,' I will consider its meaning later on; but unless you are extraordinarily obstinate you are bound to admit that 'freedom from pain' does not mean the same as 'pleasure.' " "Well, but on this point you will find me obstinate," said he; "for it is as true as any proposition can be." "Pray," said I, "when a man is thirsty, is there any pleasure in the act of drinking?" "That is undeniable," he answered. "Is it the same pleasure as the pleasure of having quenched one's thirst?" "No, it is a different kind of pleasure. For the pleasure of having quenched one's thirst is a 'static' pleasure, but the pleasure of actually quenching it is a 'kinetic' pleasure." "Why then," I asked, "do you call two such different things by the same name? 2.10. "Do you not remember," he replied, "what I said just now, that when all pain has been removed, pleasure may vary in kind but cannot be increased in degree?" "Oh, yes, I remember," said I; "but though your language was quite correct in form, your meaning was far from clear. 'Variation' is a good Latin term; we use it strictly of different colours, but it is applied metaphorically to a number of things that differ: we speak of a varied poem, a varied speech, a varied character, varied fortunes. Pleasure too can be termed varied when it is derived from a number of unlike things producing unlike feelings of pleasure. If this were the variation you spoke of, I could understand the term, just as I understand it without your speaking of it. But I cannot quite grasp what you mean by 'variation' when you say that when we are free from pain we experience the highest pleasure, and that when we are enjoying things that excite a pleasant activity of the senses, we then experience an active or 'kinetic' pleasure that causes a variation of our pleasant sensations, but no increase in the former pleasure that consists in absence of pain â although why you should call this 'pleasure' I cannot make out. |
|
