Home About Network of subjects Linked subjects heatmap Book indices included Search by subject Search by reference Browse subjects Browse texts

Tiresias: The Ancient Mediterranean Religions Source Database



2307
Cicero, Republic, 6.25


Quocirca si reditum in hunc locum desperaveris, in quo omnia sunt magnis et praestantibus viris, quanti tandem est ista hominum gloria, quae pertinere vix ad unius anni partem exiguam potest? Igitur alte spectare si voles atque hanc sedem et aeternam domum contueri, neque te sermonibus vulgi dedideris nec in praemiis humanis spem posueris rerum tuarum; suis te oportet inlecebris ipsa virtus trahat ad verum decus, quid de te alii loquantur, ipsi videant, sed loquentur tamen. Sermo autem omnis ille et angustiis cingitur iis regionum, quas vides, nec umquam de ullo perennis fuit et obruitur hominum interitu et oblivione posteritatis extinguitur.Consequently, if you despair of ever returning to this place, where eminent and excellent men find their true reward, of how little value, indeed, is your fame among men, which can hardly endure for the small part of a single year ? Therefore, if you will only look on high and contemplate this eternal home and resting place, you will no longer attend to the gossip of the vulgar herd or put your trust in human rewards for your exploits. Virtue herself, by her own charms, should lead you on to true glory. Let what others say of you be their own concern, whatever it is, they will say it in any ease. But all their talk is limited to those narrow regions which you look upon, nor will any man's reputation endure very long, for what men say dies with them and is blotted out with the forgetfulness of posterity.


Intertexts (texts cited often on the same page as the searched text):

33 results
1. Hebrew Bible, Isaiah, 14.13-14.15 (8th cent. BCE - 5th cent. BCE)

14.13. וְאַתָּה אָמַרְתָּ בִלְבָבְךָ הַשָּׁמַיִם אֶעֱלֶה מִמַּעַל לְכוֹכְבֵי־אֵל אָרִים כִּסְאִי וְאֵשֵׁב בְּהַר־מוֹעֵד בְּיַרְכְּתֵי צָפוֹן׃ 14.14. אֶעֱלֶה עַל־בָּמֳתֵי עָב אֶדַּמֶּה לְעֶלְיוֹן׃ 14.15. אַךְ אֶל־שְׁאוֹל תּוּרָד אֶל־יַרְכְּתֵי־בוֹר׃ 14.13. And thou saidst in thy heart: ‘I will ascend into heaven, Above the stars of God Will I exalt my throne, And I will sit upon the mount of meeting, In the uttermost parts of the north;" 14.14. I will ascend above the heights of the clouds; I will be like the Most High.’" 14.15. Yet thou shalt be brought down to the nether-world, To the uttermost parts of the pit."
2. Plato, Apology of Socrates, 40c, 21a (5th cent. BCE - 4th cent. BCE)

21a. He was my comrade from a youth and the comrade of your democratic party, and shared in the recent exile and came back with you. And you know the kind of man Chaerephon was, how impetuous in whatever he undertook. Well, once he went to Delphi and made so bold as to ask the oracle this question; and, gentlemen, don’t make a disturbance at what I say; for he asked if there were anyone wiser than I. Now the Pythia replied that there was no one wiser. And about these things his brother here will bear you witness, since Chaerephon is dead.
3. Plato, Phaedo, 67d, 72e, 78, 79, 80, 61c (5th cent. BCE - 4th cent. BCE)

61c. I, it seems, am going today; for that is the order of the Athenians. And Simmias said, What a message that is, Socrates, for Evenus! I have met him often, and from what I have seen of him, I should say that he will not take your advice in the least if he can help it. Why so? said he. Is not Evenus a philosopher? I think so, said Simmias. Then Evenus will take my advice, and so will every man who has any worthy interest in philosophy. Perhaps, however, he will not take his own life, for they say that is not permitted.
4. Plato, Phaedrus, 230b, 244c, 245a, 245c, 245d, 245e, 250d, 229a (5th cent. BCE - 4th cent. BCE)

229a. Socrates. Let us turn aside here and go along the Ilissus ; then we can sit down quietly wherever we please. Phaedrus. I am fortunate, it seems, in being barefoot; you are so always. It is easiest then for us to go along the brook with our feet in the water, and it is not unpleasant, especially at this time of the year and the day. Socrates. Lead on then, and look out for a good place where we may sit. Phaedrus. Do you see that very tall plane tree? Socrates. What of it?
5. Cicero, Academica, 1.16 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

1.16. hic in omnibus fere sermonibus, qui ab is qui illum audierunt perscripti varie copioseque que om. px sunt, ita disputat ut nihil affirmet ipse refellat alios, nihil se scire dicat nisi id ipsum, eoque praestare ceteris, pr. se m ; praestarem p 1 (ceteris in ras. ) quod illi quae nesciant scire se putent, putent *dn -ant *g ipse se nihil scire id unum sciat, ob eamque rem se se rem *g arbitrari ab Apolline omnium sapientissimum esse dictum, quod haec esset una hominis omnis *d . cf. Plato apol. 23 A Lact. ira 1, 6 s. epit. 35, 5 sapientia, non arbitrari sese se gf scire quod nesciat. quae cum diceret constanter et in ea sententia permaneret, omnis eius oratio tantum tantum Dav. ad Lact. epit. 37 tam *g*d tamen vel tum s in virtute laudanda et in hominibus hom. omnibus *d o. h. s ad virtutis studium cohortandis consumebatur, ut e Socraticorum libris maximeque Platonis intellegi potest.
6. Cicero, On Divination, 1.1, 1.6, 1.8, 1.59, 1.106, 2.67 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

1.1. Vetus opinio est iam usque ab heroicis ducta temporibus, eaque et populi Romani et omnium gentium firmata consensu, versari quandam inter homines divinationem, quam Graeci mantikh/n appellant, id est praesensionem et scientiam rerum futurarum. Magnifica quaedam res et salutaris, si modo est ulla, quaque proxime ad deorum vim natura mortalis possit accedere. Itaque ut alia nos melius multa quam Graeci, sic huic praestantissimae rei nomen nostri a divis, Graeci, ut Plato interpretatur, a furore duxerunt. 1.6. Sed cum Stoici omnia fere illa defenderent, quod et Zeno in suis commentariis quasi semina quaedam sparsisset et ea Cleanthes paulo uberiora fecisset, accessit acerrumo vir ingenio, Chrysippus, qui totam de divinatione duobus libris explicavit sententiam, uno praeterea de oraclis, uno de somniis; quem subsequens unum librum Babylonius Diogenes edidit, eius auditor, duo Antipater, quinque noster Posidonius. Sed a Stoicis vel princeps eius disciplinae, Posidonii doctor, discipulus Antipatri, degeneravit, Panaetius, nec tamen ausus est negare vim esse dividi, sed dubitare se dixit. Quod illi in aliqua re invitissumis Stoicis Stoico facere licuit, id nos ut in reliquis rebus faciamus, a Stoicis non concedetur? praesertim cum id, de quo Panaetio non liquet, reliquis eiusdem disciplinae solis luce videatur clarius. 1.8. Quibus de rebus et alias saepe et paulo accuratius nuper, cum essem cum Q. fratre in Tusculano, disputatum est. Nam cum ambulandi causa in Lyceum venissemus (id enim superiori gymnasio nomen est), Perlegi, ille inquit, tuum paulo ante tertium de natura deorum, in quo disputatio Cottae quamquam labefactavit sententiam meam, non funditus tamen sustulit. Optime vero, inquam; etenim ipse Cotta sic disputat, ut Stoicorum magis argumenta confutet quam hominum deleat religionem. Tum Quintus: Dicitur quidem istuc, inquit, a Cotta, et vero saepius, credo, ne communia iura migrare videatur; sed studio contra Stoicos disserendi deos mihi videtur funditus tollere. 1.59. Audivi equidem ex te ipso, sed mihi saepius noster Sallustius narravit, cum in illa fuga nobis gloriosa, patriae calamitosa in villa quadam campi Atinatis maneres magnamque partem noctis vigilasses, ad lucem denique arte et graviter dormire te coepisse; itaque, quamquam iter instaret, tamen silentium fieri iussisse se neque esse passum te excitari; cum autem experrectus esses hora secunda fere, te sibi somnium narravisse: visum tibi esse, cum in locis solis maestus errares, C. Marium cum fascibus laureatis quaerere ex te, quid tristis esses, cumque tu te patria vi pulsum esse dixisses, prehendisse eum dextram tuam et bono animo te iussisse esse lictorique proxumo tradidisse, ut te in monumentum suum deduceret, et dixisse in eo tibi salutem fore. Tum et se exclamasse Sallustius narrat reditum tibi celerem et gloriosum paratum, et te ipsum visum somnio delectari. Nam illud mihi ipsi celeriter nuntiatum est, ut audivisses in monumento Marii de tuo reditu magnificentissumum illud senatus consultum esse factum referente optumo et clarissumo viro consule, idque frequentissimo theatro incredibili clamore et plausu comprobatum, dixisse te nihil illo Atinati somnio fieri posse divinius. 1.106. Quid est illo auspicio divinius, quod apud te in Mario est? ut utar potissumum auctore te: Hic Iovis altisoni subito pinnata satelles Arboris e trunco serpentis saucia morsu Subrigit ipsa feris transfigens unguibus anguem Semianimum et varia graviter cervice micantem Quem se intorquentem lanians rostroque cruentans Iam satiata animos, iam duros ulta dolores Abicit ecflantem et laceratum adfligit in unda Seque obitu a solis nitidos convertit ad ortus. Hanc ubi praepetibus pinnis lapsuque volantem Conspexit Marius, divini numinis augur, Faustaque signa suae laudis reditusque notavit, Partibus intonuit caeli pater ipse sinistris. Sic aquilae clarum firmavit Iuppiter omen. 2.67. Atque etiam a te Flaminiana ostenta collecta sunt: quod ipse et equus eius repente conciderit; non sane mirabile hoc quidem! quod evelli primi hastati signum non potuerit; timide fortasse signifer evellebat, quod fidenter infixerat. Nam Dionysii equus quid attulit admirationis, quod emersit e flumine quodque habuit apes in iuba? Sed quia brevi tempore regnare coepit, quod acciderat casu, vim habuit ostenti. At Lacedaemoniis in Herculis fano arma sonuerunt, eiusdemque dei Thebis valvae clausae subito se aperuerunt, eaque scuta, quae fuerant sublime fixa, sunt humi inventa. Horum cum fieri nihil potuerit sine aliquo motu, quid est, cur divinitus ea potius quam casu facta esse dicamus? 1.1. Book I[1] There is an ancient belief, handed down to us even from mythical times and firmly established by the general agreement of the Roman people and of all nations, that divination of some kind exists among men; this the Greeks call μαντική — that is, the foresight and knowledge of future events. A really splendid and helpful thing it is — if only such a faculty exists — since by its means men may approach very near to the power of gods. And, just as we Romans have done many other things better than the Greeks, so have we excelled them in giving to this most extraordinary gift a name, which we have derived from divi, a word meaning gods, whereas, according to Platos interpretation, they have derived it from furor, a word meaning frenzy. 1.1. Why, my dear Quintus, said I, you are defending the very citadel of the Stoics in asserting the interdependence of these two propositions: if there is divination there are gods, and, if there are gods there is divination. But neither is granted as readily as you think. For it is possible that nature gives signs of future events without the intervention of a god, and it may be that there are gods without their having conferred any power of divination upon men.To this he replied, I, at any rate, find sufficient proof to satisfy me of the existence of the gods and of their concern in human affairs in my conviction that there are some kinds of divination which are clear and manifest. With your permission I will set forth my views on this subject, provided you are at leisure and have nothing else which you think should be preferred to such a discussion. 1.1. And what do you say of the following story which we find in our annals? During the Veientian War, when Lake Albanus had overflowed its banks, a certain nobleman of Veii deserted to us and said that, according to the prophecies of the Veientian books, their city could not be taken while the lake was at flood, and that if its waters were permitted to overflow and take their own course to the sea the result would be disastrous to the Roman people; on the other hand, if the waters were drained off in such a way that they did not reach the sea the result would be to our advantage. In consequence of this announcement our forefathers dug that marvellous canal to drain off the waters from the Alban lake. Later when the Veientians had grown weary of war and had sent ambassadors to the Senate to treat for peace, one of them is reported to have said that the deserter had not dared to tell the whole of the prophecy contained in the Veientian books, for those books, he said, also foretold the early capture of Rome by the Gauls. And this, as we know, did occur six years after the fall of Veii. [45] 1.6. The Stoics, on the other hand (for Zeno in his writings had, as it were, scattered certain seed which Cleanthes had fertilized somewhat), defended nearly every sort of divination. Then came Chrysippus, a man of the keenest intellect, who exhaustively discussed the whole theory of divination in two books, and, besides, wrote one book on oracles and another on dreams. And following him, his pupil, Diogenes of Babylon, published one book, Antipater two, and my friend, Posidonius, five. But Panaetius, the teacher of Posidonius, a pupil, too, of Antipater, and, even a pillar of the Stoic school, wandered off from the Stoics, and, though he dared not say that there was no efficacy in divination, yet he did say that he was in doubt. Then, since the Stoics — much against their will I grant you — permitted this famous Stoic to doubt on one point will they not grant to us Academicians the right to do the same on all other points, especially since that about which Panaetius is not clear is clearer than the light of day to the other members of the Stoic school? 1.6. Ah, it is objected, but many dreams are untrustworthy. Rather, perhaps, their meaning is hidden from us. But grant that some are untrustworthy, why do we declaim against those that trustworthy? The fact is the latter would be much more frequent if we went to our rest in proper condition. But when we are burdened with food and drink our dreams are troubled and confused. Observe what Socrates says in Platos Republic:When a man goes to sleep, having the thinking and reasoning portion of his soul languid and inert, but having that other portion, which has in it a certain brutishness and wild savagery, immoderately gorged with drink and food, then does that latter portion leap up and hurl itself about in sleep without check. In such a case every vision presented to the mind is so devoid of thought and reason that the sleeper dreams that he is committing incest with his mother, or that he is having unlawful commerce indiscriminately with gods and men, and frequently too, with beasts; or even that he is killing someone and staining his hands with impious bloodshed; and that he is doing many vile and hideous things recklessly and without shame. 1.8. This subject has been discussed by me frequently on other occasions, but with somewhat more than ordinary care when my brother Quintus and I were together recently at my Tusculan villa. For the sake of a stroll we had gone to the Lyceum which is the name of my upper gymnasium, when Quintus remarked:I have just finished a careful reading of the third book of your treatise, On the Nature of the Gods, containing Cottas discussion, which, though it has shaken my views of religion, has not overthrown them entirely.Very good, said I; for Cottas argument is intended rather to refute the arguments of the Stoics than to destroy mans faith in religion.Quintus then replied: Cotta says the very same thing, and says it repeatedly, in order, as I think, not to appear to violate the commonly accepted canons of belief; yet it seems to me that, in his zeal to confute the Stoics, he utterly demolishes the gods. 1.8. It often happens, too, that the soul is violently stirred by the sight of some object, or by the deep tone of a voice, or by singing. Frequently anxiety or fear will have that effect, as it did in the case of Hesione, whoDid rave like one by Bacchic rites made madAnd mid the tombs her Teucer called aloud.[37] And poetic inspiration also proves that there is a divine power within the human soul. Democritus says that no one can be a great poet without being in a state of frenzy, and Plato says the same thing. Let Plato call it frenzy if he will, provided he praises it as it was praised in his Phaedrus. And what about your own speeches in law suits. Can the delivery of you lawyers be impassioned, weighty, and fluent unless your soul is deeply stirred? Upon my word, many a time have I seen in you such passion of look and gesture that I thought some power was rendering you unconscious of what you did; and, if I may cite a less striking example, I have seen the same in your friend Aesopus. 1.59. I come now to your dream. I heard it, of course, from you, but more frequently from our Sallustius. In the course of your banishment, which was glorious for us but disastrous to the State, you stopped for the night at a certain country-house in the plain of Atina. After lying awake most of the night, finally, about daybreak, you fell into a very profound sleep. And though your journey was pressing, yet Sallustius gave instructions to maintain quiet and would not permit you to be disturbed. But you awoke about the second hour and related your dream to him. In it you seemed to be wandering sadly about in solitary places when Gaius Marius, with his fasces wreathed in laurel, asked you why you were sad, and you replied that you had been driven from your country by violence. He then bade you be of good cheer, took you by the right hand, and delivered you to the nearest lictor to be conducted to his memorial temple, saying that there you should find safety. Sallustius thereupon, as he relates, cried out, a speedy and a glorious return awaits you. He further states that you too seemed delighted at the dream. Immediately thereafter it was reported to me that as soon as you heard that it was in Marius temple that the glorious decree of the Senate for your recall had been enacted on motion of the consul, a most worthy and most eminent man, and that the decree had been greeted by unprecedented shouts of approval in a densely crowded theatre, you said that no stronger proof could be given of a divinely inspired dream than this. [29] 1.106. Now — to employ you as often as I can as my authority — what could be more clearly of divine origin than the auspice which is thus described in your Marius?Behold, from out the tree, on rapid wing,The eagle that attends high-thundering JoveA serpent bore, whose fangs had wounded her;And as she flew her cruel talons piercedQuite through its flesh. The snake, tho nearly dead,Kept darting here and there its spotted head;And, as it writhed, she tore with bloody beakIts twisted folds. At last, with sated wrathAnd grievous wounds avenged, she dropped her prey,Which, dead and mangled, fell into the sea;And from the West she sought the shining East.When Marius, reader of divine decrees,Observed the birds auspicious, gliding course,He recognized the goodly sign foretoldThat he in glory would return to Rome;Then, on the left, Joves thunder pealed aloudAnd thus declared the eagles omen true. [48] 2.67. And you have even collected the portent-stories connected with Flaminius: His horse, you say, stumbled and fell with him. That is very strange, isnt it? And, The standard of the first company could not be pulled up. Perhaps the standard-bearer had planted it stoutly and pulled it up timidly. What is astonishing in the fact that the horse of Dionysius came up out of the river, or that it had bees in its mane? And yet, because Dionysius began to reign a short time later — which was a mere coincidence — the event referred to is considered a portent! The arms sounded, you say, in the temple of Hercules in Sparta; the folding-doors of the same god at Thebes, though securely barred, opened of their own accord, and the shields hanging upon the walls of that temple fell to the ground. Now since none of these things could have happened without some exterior force, why should we say that they were brought about by divine agency rather than by chance? [32]
7. Cicero, De Domo Sua, 35, 37-38, 40-42, 34 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

34. estne hoc illi dicto atque facto Fimbriano Fimbriano Rufinian. ( Rhet. M. p. 44): Fimbria non ς : Fimbriae non cett. simillimum? accusatis Sex. Roscium. quid ita? quia de manibus vestris effugit, quia se occidi passus non est. illud, quia in Scaevola factum est, magis magis transpos. ante ferendum A. Eberhard indignum videtur, hoc, quia fit a Chrysogono, non non num Hotoman: del. Guarinus ( in Comment. ) est ferendum est ferendum est feferendum ς : esset ferendum χ2 . nam per deos immortalis! quid est in hac causa quod defensionis indigeat? qui locus ingenium patroni requirit aut oratoris eloquentiam magno opere desiderat? totam causam, iudices, explicemus atque ante oculos expositam consideremus; ita facillime quae res totum iudicium contineat et quibus de de ψ2 : om. cett. rebus nos dicere oporteat et quid vos sequi conveniat intellegetis.
8. Cicero, On The Ends of Good And Evil, 2.1-2.2, 2.52, 2.92, 2.102, 5.7, 5.58 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

2.1. Hic cum uterque me intueretur seseque ad audiendum significarent paratos, Primum, inquam, deprecor, ne me tamquam philosophum putetis scholam vobis aliquam explicaturum, quod ne in ipsis quidem philosophis magnopere umquam probavi. quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? eorum erat iste mos qui tum sophistae nominabantur, quorum e numero primus est ausus Leontinus Gorgias in conventu poscere quaestionem, id est iubere dicere, qua de re quis vellet audire. audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros nostros philosophos BE esset. 2.2. sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. is enim percontando percontando A 2 percun- tando NV percunctando A 1 BE per cunctando R atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, ea haec R quae ii ii hi BER hii A hij NV respondissent, si quid videretur, diceret. qui mos cum a posterioribus non esset retentus, Arcesilas archesilas A acesilaos N achesilas V eum revocavit instituitque ut ii, qui se audire vellent, non de se quaererent, sed ipsi dicerent, quid sentirent; quod cum dixissent, ille contra. sed eum eum om. RNV qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; quod quidem iam fit etiam etiam om. BER in Academia. ubi enim is, qui audire vult, ita dixit: 'Voluptas mihi videtur esse summum bonum', perpetua oratione contra disputatur, ut facile intellegi possit eos, qui aliquid sibi videri sibi aliquid (aliquit E) videri BE aliquid videri sibi V dicant, non ipsos in ea sententia esse, sed audire velle contraria. Nos commodius agimus. 2.52. 'Oculorum', inquit Plato, Plato in Phaedro p. 250 D est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. quam illa ardentis amores excitaret sui! sui si videretur Cur V, (si videretur a man. poster. in marg. add. ) N Cur tandem? an quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? an quod classidas ut... voluptates Non. p. 70 Cur iustitia laudatur? aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: 'quicum in tenebris'? hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. 2.92. Verum esto; consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; sit voluptas non minor in nasturcio illo, quo vesci Persas esse solitos scribit Xenophon, quam in Syracusanis mensis, quae a Platone graviter vituperantur; sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? cuius tanta tormenta sunt, ut in iis iis Mdu. his AER hys B hijs NV beata vita, si modo dolor summum malum est, esse non possit. ipse enim Metrodorus, paene alter alter A 2 BEN aliter A 1 R alr (= aliter) quam V Epicurus, beatum esse describit his fere verbis: cum corpus bene constitutum sit et sit exploratum ita futurum. an id exploratum cuiquam potest esse, quo modo se hoc se hoc A 2 E (h'), se haec A 1 se hic B se hee R se se hec N sese V habiturum sit corpus, non dico ad annum, sed ad vesperum? vesperam R vespm V dolor ergo, go (= ergo) ARNV igitur BE id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; iam enim adesse poterit. qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? 2.102. haec ego non possum dicere non esse hominis quamvis et belli et humani, sapientis vero nullo modo, physici praesertim, quem se ille esse vult, putare putare edd. putari ullum esse cuiusquam diem natalem. quid? idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? certe non potest. an eiusdem modi? ne id quidem, nisi multa annorum intercesserint milia, ut omnium siderum eodem, unde profecta sint, sunt R fiat ad unum tempus reversio. nullus est igitur cuiusquam dies natalis. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? ad nos pertinere post mortem A haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. num quid tale Democritus? ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. 5.7. Tum Piso: Etsi hoc, inquit, fortasse non poterit poterit 'emendavisse videtur Aldus' Mdv. poteris sic abire, cum hic assit—me autem dicebat—, tamen audebo te ab hac Academia nova ad veterem illam illam veterem BE vocare, in qua, ut dicere Antiochum audiebas, non ii ii edd. hi R hij BENV soli solum R numerantur, qui Academici vocantur, Speusippus, Xenocrates, Polemo, Crantor ceterique, sed etiam Peripatetici veteres, quorum princeps principes R Aristoteles, quem excepto Platone haud scio an recte dixerim principem philosophorum. ad eos igitur converte te, converte te NV convertere R convertere te BE quaeso. ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia, omnis sermo elegans sumi potest, tum varietas est tanta artium, ut nemo sine eo instrumento ad ullam rem illustriorem satis ornatus possit accedere. ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. ut ad minora veniam, mathematici, poe+tae, musici, medici denique ex hac tamquam omnium artificum artificiū R officina profecti sunt. Atque ego: At ego R Et ego V 5.58. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. actionum autem genera plura, ut obscurentur etiam minora maioribus, minora maioribus maioribus minoribus BE maximae autem sunt primum, ut mihi quidem videtur et iis, quorum nunc in ratione versamur, consideratio cognitioque cognitioque N cognitione rerum caelestium et earum, quas a natura occultatas et latentes latentes iacentes R indagare ratio potest, deinde rerum publicarum administratio aut administrandi scientia, tum scientia, tum sciendi que (ēdi que ab alt. m. in ras. ) N prudens, temperata, fortis, iusta fortis, iusta Mdv. forti si iusta B E fortis. Si iusta R fortis et iusta (& in N ab alt. m. in ras. ) NV ratio reliquaeque virtutes et actiones virtutibus congruentes, quae uno verbo complexi omnia honesta dicimus; ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur, nec sine causa; in primo enim ortu inest teneritas teneritas NV Non. temeritas BER ac mollitia mollitia BE Non. mollities RN mollicies V quaedam, in primo ... moll. quaedam Non. p. 495 ut nec res videre optimas nec agere possint. virtutis enim beataeque vitae, quae duo maxime expetenda sunt, serius lumen apparet, multo etiam serius, ut plane qualia sint intellegantur. praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit! Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dictum est, nunc de maioribus consequentibusque videamus. 2.1.  Upon this they both looked at me, and signified their readiness to hear me. So I began: "First of all, I beg of you not to imagine that I am going to deliver you a formal lecture, like a professional philosopher. That is a procedure which even in the case of philosophers I have never very much approved. Socrates, who is entitled to be styled the father of philosophy, never did anything of the sort. It was the method of his contemporaries the Sophists, as they were called. It was one of the Sophists, Gorgias of Leontini, who first ventured in an assembly to 'invite a question,' that is, to ask anyone to state what subject he desired to hear discussed. A bold undertaking, indeed, I should call it a piece of effrontery, had not this custom later on passed over into our own school. 2.2.  But we read how Socrates made fun of the aforesaid Gorgias, and the rest of the Sophists also, as we can learn from Plato. His own way was to question his interlocutors and by a process of cross-examination to elicit their opinions, so that he might express his own views by way of rejoinder to their answers. This practice was abandoned by his successors, but was afterwards revived by Arcesilas, who made it a rule that those who wished to hear him should not ask him questions but should state their own opinions; and when they had done so he argued against them. But whereas the pupils of Arcesilas did their best to defend their own position, with the rest of the philosophers the student who has put a question is then silent; and indeed this is nowadays the custom even in the Academy. The would‑be learner says, for example, 'The Chief Good in my opinion is pleasure,' and the contrary is then maintained in a formal discourse; so that it is not hard to realize that those who say they are of a certain opinion do not actually hold the view they profess, but want to hear what can be argued against it. 2.52.  The sense of sight, says Plato, is the keenest sense we possess, yet our eyes cannot behold Wisdom; could we see her, what passionate love would she awaken! And why is this so? Is it because of her supreme ability and cunning in the art of contriving pleasures? Why is Justice commended? What gave rise to the old familiar saying, 'A man with whom you might play odd and even in the dark'? This proverb strictly applies to the particular case of honesty, but it has this general application, that in all our conduct we should be influenced by the character of the action, not by the presence or absence of a witness. 2.92.  However, let us grant his point: let him get the highest pleasures cheap, or for all I care for nothing, if he can; allow that there is as much pleasure to be found in the cress salad which according to Xenophon formed the staple diet of the Persians, as in the Syracusan banquets which Plato takes to task so severely; grant, I say, that pleasure is as easy to get as your school makes out; — but what are we to say of pain? Pain can inflict such tortures as to render happiness absolutely impossible, that is, if it be true that pain is the Chief Evil. Metrodorus himself, who was almost a second Epicurus, describes happiness (I give almost his actual words) as 'sound health, and an assurance of its continuance.' Can anyone have an assurance of what his health will be, I don't say a year hence, but this evening? It follows that we can never be free from the apprehension of pain, which is the chief Evil, even when it is absent, for at any moment it may be upon us. How then can life be happy when haunted by fear of the greatest Evil? 2.102.  That these are the words of as amiable and kindly a man as you like, I cannot deny; but what business has a philosopher, and especially a natural philosopher, which Epicurus claims to be, to think that any day can be anybody's birthday? Why, can the identical day that has once occurred recur again and again? Assuredly it is impossible. Or can a similar day recur? This too is impossible, except after an interval of many thousands of years, when all the heavenly bodies simultaneously achieve their return to the point from which they started. It follows that there is no such thing as anybody's birthday. 'But a certain day is so regarded.' Much obliged, I am sure, for the information! But even granting birthdays, is a person's birthday to be observed when he is dead? And to provide for this by will — is this appropriate for a man who told us in oracular tones that nothing can affect us after death? Such a provision ill became one whose 'intellect had roamed' over unnumbered worlds and realms of infinite space, without shores or circumference. Did Democritus do anything of the kind? (To omit others, I cite the case of the philosopher who was Epicurus's only master.) 5.7.  "Perhaps," said Piso, "it will not be altogether easy, while our friend here" (meaning me) "is by, still I will venture to urge you to leave the present New Academy for the Old, which includes, as you heard Antiochus declare, not only those who bear the name of Academics, Speusippus, Xenocrates, Polemo, Crantor and the rest, but also the early Peripatetics, headed by their chief, Aristotle, who, if Plato be excepted, I almost think deserves to be called the prince of philosophers. Do you then join them, I beg of you. From their writings and teachings can be learnt the whole of liberal culture, of history and of style; moreover they include such a variety of sciences, that without the equipment that they give no one can be adequately prepared to embark on any of the higher careers. They have produced orators, generals and statesmen. To come to the less distinguished professions, this factory of experts in all the sciences has turned out mathematicians, poets, musicians and physicians. 5.58.  "It is therefore at all events manifest that we are designed by nature for activity. Activities vary in kind, so much so that the more important actually eclipse the less; but the most important are, first (according to my own view and that of those with whose system we are now occupied) the contemplation and the study of the heavenly bodies and of those secrets and mysteries of nature which reason has the capacity to penetrate; secondly, the practice and the theory of politics; thirdly, the principles of Prudence, Temperance, Courage and Justice, with the remaining virtues and the activities consot therewith, all of which we may sum up under the single term of Morality; towards the knowledge and practice of which, when we have grown to maturity, we are led onward by nature's own guidance. All things are small in their first beginnings, but they grow larger as they pass through their regular stages of progress. And there is a reason for this, namely that at the moment of birth we possess a certain weakness and softness which prevent our seeing and doing what is best. The radiance of virtue and of happiness, the two things most to be desired, dawns upon us later, and far later still comes a full understanding of their nature. 'Happy the man,' Plato well says, 'who even in old age has the good fortune to be able to achieve wisdom and true opinions.' Therefore since enough has been said about the primary goods of nature, let us now consider the more important things that follow later.
9. Cicero, On The Haruspices, 45, 44 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

10. Cicero, On Laws, 2.6, 2.45 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

11. Cicero, On The Nature of The Gods, 1.11, 1.93, 1.119, 2.32, 2.62 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

1.11. To those again who are surprised at my choice of a system to which to give my allegiance, I think that a sufficient answer has been given in the four books of my Academica. Nor is it the case that I have come forward as the champion of a lost cause and of a position now abandoned. When men die, their doctrines do not perish with them, though perhaps they suffer from the loss of their authoritative exponent. Take for example the philosophical method referred to, that of a purely negative dialectic which refrains from pronouncing any positive judgement. This, after being originated by Socrates, revived by Arcesilas, and reinforced by Carneades, has flourished right down to our own period; though I understand that in Greece itself it is now almost bereft of adherents. But this I ascribe not to the fault of the Academy but to the dullness of mankind. If it is a considerable matter to understand any one of the systems of philosophy singly, how much harder is it to master them all! Yet this is the task that confronts those whose principle is to discover the truth by the method of arguing both for and against all the schools. 1.93. Was it dreams like these that not only encouraged Epicurus and Metrodorus and Hermarchus to contradict Pythagoras, Plato and Empedocles, but actually emboldened a loose woman like Leontium to write a book refuting Theophrastus? Her style no doubt is the neatest of Attic, but all the same! — such was the licence that prevailed in the Garden of Epicurus. And yet you are touchy yourselves, indeed Zeno actually used to invoke the law. I need not mention Albucius. As for Phaedrus, though he was the most refined and courteous of old gentlemen, he used to lose his temper if I spoke too harshly; although Epicurus attacked Aristotle in the most insulting manner, abused Socrates' pupil Phaedo quite outrageously, devoted whole volumes to an onslaught on Timocrates, the brother of his own associate Metrodorus, for differing from him on some point or other of philosophy, showed no gratitude toward Democritus himself, whose system he adopted, and treated so badly his own master Nausiphanes, from whom he had learnt a considerable amount. As for Zeno, he aimed the shafts of his abuse not only at his contemporaries, Apollodorus, Silus and the rest, but Socrates himself, the father of philosophy, he declared to have been the Attic equivalent of our Roman buffoons; and he always alluded to Chrysippus in the feminine gender. 1.119. Or those who teach that brave or famous or powerful men have been deified after death, and that it is these who are the real objects of the worship, prayers and adoration which we are accustomed to offer — are not they entirely devoid of all sense of religion? This theory was chiefly developed by Euhemerus, who was translated and imitated especially by our poet Ennius. Yet Euhemerus describes the death and burial of certain gods; are we then to think of him as upholding religion, or rather as utterly and entirely destroying it? I say nothing of the holy and awe‑inspiring sanctuary of Eleusis, Where tribes from earth's remotest confines seek Initiation, and I pass over Samothrace and those occult mysteries Which throngs of worshippers at dead of night In forest coverts deep do celebrate at Lemnos, since such mysteries when interpreted and rationalized prove to have more to do with natural science than with theology. 2.32. For let us hear Plato, that divine philosopher, for so almost he is to be deemed. He holds that motion is of two sorts, one spontaneous, the other derived from without; and that that which moves of itself spontaneously is more divine than that which has motion imparted to it by some force not its own. The former kind of motion he deems to reside only in the soul, which he considers to be the only source and origin of motion. Hence, since all motion springs from the world-heat, and since that heat moves spontaneously and not by any impulse from something else, it follows that that heat is soul; which proves that the world is an animate being. "Another proof that the world possesses intelligence is supplied by the fact that the world is unquestionably better than any of its elements; for even as there is no part of our body that is not of less value than we are ourselves, so the whole universe must needs be of higher worth than any portion of the universe; and if this be so, it follows that the world must be endowed with wisdom, for, if it were not, man, although a part of the world, being possessed of reason would necessarily be of higher worth than the world as a whole. 2.62. Those gods therefore who were the authors of various benefits owned their deification to the value of the benefits which they bestowed, and indeed the names that I just now enumerated express the various powers of the gods that bear them. "Human experience moreover and general custom have made it a practice to confer the deification of renown and gratitude upon of distinguished benefactors. This is the origin of Hercules, of Castor and Pollux, of Aesculapius, and also of Liber (I mean Liber the son of Semele, not the Liber whom our ancestors solemnly and devoutly consecrated with Ceres and Libera, the import of which joint consecration may be gathered from the mysteries; but Liber and Libera were so named as Ceres' offspring, that being the meaning of our Latin word liberi — a use which has survived in the case of Libera but not of Liber) — and this is also the origin of Romulus, who is believed to be the same as Quirinus. And these benefactors were duly deemed divine, as being both supremely good and immortal, because their souls survived and enjoyed eternal life.
12. Cicero, On Duties, 1.15, 1.28, 1.38, 1.63, 1.83, 1.85, 1.87, 2.31, 2.35, 2.38, 2.42-2.43 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

1.15. Formam quidem ipsam, Marce fili, et tamquam faciem honesti vides, quae si oculis cerneretur, mirabiles amores, ut ait Plato, excitaret sapientiae. Sed omne, quod est honestum, id quattuor partium oritur ex aliqua: aut enim in perspicientia veri sollertiaque versatur aut in hominum societate tuenda tribuendoque suum cuique et rerum contractarum fide aut in animi excelsi atque invicti magnitudine ac robore aut in omnium, quae fiunt quaeque dicuntur, ordine et modo, in quo inest modestia et temperantia. Quae quattuor quamquam inter se colligata atque implicata sunt, tamen ex singulis certa officiorum genera nascuntur, velut ex ea parte, quae prima discripta est, in qua sapientiam et prudentiam ponimus, inest indagatio atque inventio veri, eiusque virtutis hoc munus est proprium. 1.28. Praetermittendae autem defensionis deserendique officii plures solent esse causae; nam aut inimicitias aut laborem aut sumptus suscipere nolunt aut etiam neglegentia, pigritia, inertia aut suis studiis quibusdam occupationibusve sic impediuntur, ut eos, quos tutari debeant, desertos esse patiantur. Itaque videndum est, ne non satis sit id, quod apud Platonem est in philosophos dictum, quod in veri investigatione versentur quodque ea, quae plerique vehementer expetant, de quibus inter se digladiari soleant, contemt et pro nihilo putent, propterea iustos esse. Nam alterum iustitiae genus assequuntur, ut inferenda ne cui noceant iniuria, in alterum incidunt; discendi enim studio impediti, quos tueri debent, deserunt. Itaque eos ne ad rem publicam quidem accessuros putat nisi coactos. Aequius autem erat id voluntate fieri; namhoc ipsum ita iustum est, quod recte fit, si est voluntarium. 1.38. Cum vero de imperio decertatur belloque quaeritur gloria, causas omnino subesse tamen oportet easdem, quas dixi paulo ante iustas causas esse bellorum. Sed ea bella, quibus imperii proposita gloria est, minus acerbe gerenda sunt Ut enim cum civi aliter contendimus, si est inimicus, aliter, si competitor (cum altero certamen honoris et dignitatis est, cum altero capitis et famae), sic cum Celtiberis, cum Cimbris bellum ut cum inimicis gerebatur, uter esset, non uter imperaret, cum Latinis, Sabinis, Samnitibus, Poenis, Pyrrho de imperio dimicabatur. Poeni foedifragi, crudelis Hannibal, reliqui iustiores. Pyrrhi quidem de captivis reddendis illa praeclara: Nec mi aurum posco nec mi pretium dederitis, Nec caupotes bellum, sed belligerantes Ferro, non auro vitam cernamus utrique. Vosne velit an me regnare era, quidve ferat Fors, Virtute experiamur. Et hoc simul accipe dictum: Quorum virtuti belli fortuna pepercit, Eorundem libertati me parcere certum est. Dono, ducite, doque volentibus cum magnis dis. Regalis sane et digna Aeacidarum genere sententia. 1.63. Praeclarum igitur illud Platonis: Non, inquit, solum scientia, quae est remota ab iustitia, calliditas potius quam sapientia est appellanda, verum etiam animus paratus ad periculum, si sua cupiditate, non utilitate communi impellitur, audaciae potius nomen habeat quam fortitudinis. Itaque viros fortes et magimnos eosdem bonos et simplices, veritatis amicos minimeque fallaces esse volumus; quae sunt ex media laude iustitiae. 1.83. Numquam omnino periculi fuga committendum est, ut imbelles timidique videamur, sed fugiendum illud etiam, ne offeramus nos periculis sine causa, quo esse nihil potest stultius. Quapropter in adeundis periculis consuetudo imitanda medicorum est, qui leviter aegrotantes leniter curant, gravioribus autem morbis periculosas curationes et ancipites adhibere coguntur. Quare in tranquillo tempestatem adversam optare dementis est, subvenire autem tempestati quavis ratione sapientis, eoque magis, si plus adipiscare re explicata boni quam addubitata mali. Periculosae autem rerum actiones partim iis sunt, qui eas suscipiunt, partim rei publicae. Itemque alii de vita, alii de gloria et benivolentia civium in discrimen vocantur. Promptiores igitur debemus esse ad nostra pericula quam ad communia dimicareque paratius de honore et gloria quam de ceteris commodis. 1.85. Omnino qui rei publicae praefuturi sunt, duo Platonis praecepta teneant, unum, ut utilitatem civium sic tueantur, ut, quaecumque agunt, ad eam referant obliti commodorum suorum, alterum, ut totum corpus rei publicae curent, ne, dum partem aliquam tuentur, reliquas deserant. Ut enim tutela, sic procuratio rei publicae ad eorum utilitatem, qui commissi sunt, non ad eorum, quibus commissa est, gerenda est. Qui autem parti civium consulunt, partem neglegunt, rem perniciosissimam in civitatem inducunt, seditionem atque discordiam; ex quo evenit, ut alii populares, alii studiosi optimi cuiusque videantur, pauci universorum. 1.87. Miserrima omnino est ambitio honorumque contentio, de qua praeclare apud eundem est Platonem, similiter facere eos, qui inter se contenderent, uter potius rem publicam administraret, ut si nautae certarent, quis eorum potissimum gubernaret. Idemque praecipit, ut eos adversaries existimemus, qui arma contra ferant, non eos, qui suo iudicio tueri rem publicam velint, qualis fuit inter P. Africanum et Q. Metellum sine acerbitate dissensio. 2.31. Honore et gloria et benivolentia civium fortasse non aeque omnes egent, sed tamen, si cui haec suppetunt, adiuvant aliquantum cum ad cetera, tum ad amicitias comparandas. Sed de amicitia alio libro dictum est, qui inscribitur Laelius; nunc dicamus de gloria, quamquam ea quoque de re duo sunt nostri libri, sed attingamus, quandoquidem ea in rebus maioribus administrandis adiuvat plurimum. Summa igitur et perfecta gloria constat ex tribus his: si diligit multitudo, si fidem habet, si cum admiratione quadam honore dignos putat. Haec autem, si est simpliciter breviterque dicendum, quibus rebus pariuntur a singulis, eisdem fere a multitudine. Sed est alius quoque quidam aditus ad multitudinem, ut in universorum animos tamquam influere possimus. 2.35. Sed ne quis sit admiratus, cur, cum inter omnes philosophos constet a meque ipso saepe disputatum sit, qui unam haberet, omnes habere virtutes, nune ita seiungam, quasi possit quisquam, qui non idem prudens sit, iustus esse, alia est illa, cum veritas ipsa limatur in disputatione, subtilitas, alia, cum ad opinionem communem omnis accommodatur oratio. Quam ob rem, ut volgus, ita nos hoc loco loquimur, ut alios fortes, alios viros bonos, alios prudentes esse dicamus; popularibus enim verbis est agendum et usitatis, cum loquimur de opinione populari, idque eodem modo fecit Panaetius. Sed ad propositum revertamur. 2.38. Ergo et haec animi despicientia admirabilitatem magnam facit et maxime iustitia, ex qua una virtute viri boni appellantur, mirifica quaedam multitudini videtur, nec iniuria; nemo enim iustus esse potest, qui mortem, qui dolorem, qui exsilium, qui egestatem timet, aut qui ea, quae sunt his contraria, aequitati anteponit. Maximeque admirantur eum, qui pecunia non movetur; quod in quo viro perspectum sit, hunc igni spectatum arbitrantur. Itaque illa tria, quae proposita sunt ad gloriarm omnia iustitia conficit, et benivolentiam, quod prodesse vult plurimis, et ob eandem causam fidem et admirationem, quod eas res spernit et neglegit, ad quas plerique inflammati aviditate rapiuntur. 2.42. Ius enim semper est quaesitum aequabile; neque enim aliter esset ius. Id si ab uno iusto et bono viro consequebantur, erant eo contenti; cum id minus contingeret, leges sunt inventae, quae cum omnibus semper una atque eadem voce loquerentur. Ergo hoc quidem perspicuum est, eos ad imperandum deligi solitos, quorum de iustitia magna esset opinio multitudinis. Adiuncto vero, ut idem etiam prudentes haberentur, nihil erat, quod homines iis auctoribus non posse consequi se arbitrarentur. Omni igitur ratione colenda et retinenda iustitia est cum ipsa per sese (nam aliter iustitia non esset), tum propter amplificationem honoris et gloriae. Sed ut pecuniae non quaerendae solum ratio est, verum etiam collocandae, quae perpetuos sumptus suppeditet, nec solum necessaries, sed etiam liberales, sic gloria et quaerenda et collocanda ratione est. 2.43. Quamquam praeclare Socrates hanc viam ad gloriam proximam et quasi compendiariam dicebat esse, si quis id ageret, ut, qualis haberi vellet, talis esset. Quodsi qui simulatione et ii ostentatione et ficto non modo sermone, sed etiam voltu stabilem se gloriam consequi posse rentur, vehementer errant. Vera gloria radices agit atque etiam propagatur, ficta omnia celeriter tamquam flosculi decidunt, nee simulatum potest quicquam esse diuturnum. Testes sunt permulti in utramque partem, sed brevitatis causa familia contenti erimus una. Ti. enim Gracchus P. f. tam diu laudabitur, dum memoria rerum Romanarum manebit; at eius filii nec vivi probabantur bonis et mortui numerum optinent iure caesorum. Qui igitur adipisci veram gloriam volet, iustitiae fungatur officiis. Ea quae essent, dictum est in libro superiore. 1.28.  The motives for failure to prevent injury and so for slighting duty are likely to be various: people either are reluctant to incur enmity or trouble or expense; or through indifference, indolence, or incompetence, or through some preoccupation or self-interest they are so absorbed that they suffer those to be neglected whom it is their duty to protect. And so there is reason to fear that what Plato declares of the philosophers may be inadequate, when he says that they are just because they are busied with the pursuit of truth and because they despise and count as naught that which most men eagerly seek and for which they are prone to do battle against each other to the death. For they secure one sort of justice, to be sure, in that they do no positive wrong to anyone, but they fall into the opposite injustice; for hampered by their pursuit of learning they leave to their fate those whom they ought to defend. And so, Plato thinks, they will not even assume their civic duties except under compulsion. But in fact it were better that they should assume them of their own accord; for an action intrinsically right is just only on condition that it is voluntary. 1.38.  But when a war is fought out for supremacy and when glory is the object of war, it must still not fail to start from the same motives which I said a moment ago were the only righteous grounds for going to war. But those wars which have glory for their end must be carried on with less bitterness. For we contend, for example, with a fellow-citizen in one way, if he is a personal enemy, in another, if he is a rival: with the rival it is a struggle for office and position, with the enemy for life and honour. So with the Celtiberians and the Cimbrians we fought as with deadly enemies, not to determine which should be supreme, but which should survive; but with the Latins, Sabines, Samnites, Carthaginians, and Pyrrhus we fought for supremacy. The Carthaginians violated treaties; Hannibal was cruel; the others were more merciful. From Pyrrhus we have this famous speech on the exchange of prisoners: "Gold will I none, nor price shall ye give; for I ask none; Come, let us not be chaff'rers of war, but warriors embattled. Nay; let us venture our lives, and the sword, not gold, weigh the outcome. Make we the trial by valour in arms and see if Dame Fortune Wills it that ye shall prevail or I, or what be her judgment. Hear thou, too, this word, good Fabricius: whose valour soever Spared hath been by the fortune of war — their freedom I grant them. Such my resolve. I give and present them to you, my brave Romans; Take them back to their homes; the great gods' blessings attend you." A right kingly sentiment this and worthy a scion of the Aeacidae. 1.63.  This, then, is a fine saying of Plato's: "Not only must all knowledge that is divorced from justice be called cunning rather than wisdom," he says, "but even the courage that is prompt to face danger, if it is inspired not by public spirit, but by its own selfish purposes, should have the name of effrontery rather than of courage." And so we demand that men who are courageous and high-souled shall at the same time be good and straightforward, lovers of truth, and foes to deception; for these qualities are the centre and soul of justice. 1.83.  We must, of course, never be guilty of seeming cowardly and craven in our avoidance of danger; but we must also beware of exposing ourselves to danger needlessly. Nothing can be more foolhardy than that. Accordingly, in encountering danger we should do as doctors do in their practice: in light cases of illness they give mild treatment; in cases of dangerous sickness they are compelled to apply hazardous and even desperate remedies. It is, therefore, only a madman who, in a calm, would pray for a storm; a wise man's way is, when the storm does come, to withstand it with all the means at his command, and especially, when the advantages to be expected in case of a successful issue are greater than the hazards of the struggle. The dangers attending great affairs of state fall sometimes upon those who undertake them, sometimes upon the state. In carrying out such enterprises, some run the risk of losing their lives, others their reputation and the good-will of their fellow-citizens. It is our duty, then, to be more ready to endanger our own than the public welfare and to hazard honour and glory more readily than other advantages. 1.85.  Those who propose to take charge of the affairs of government should not fail to remember two of Plato's rules: first, to keep the good of the people so clearly in view that regardless of their own interests they will make their every action conform to that; second, to care for the welfare of the whole body politic and not in serving the interests of some one party to betray the rest. For the administration of the government, like the office of a trustee, must be conducted for the benefit of those entrusted to one's care, not of those to whom it is entrusted. Now, those who care for the interests of a part of the citizens and neglect another part, introduce into the civil service a dangerous element — dissension and party strife. The result is that some are found to be loyal supporters of the democratic, others of the aristocratic party, and few of the nation as a whole. 1.87.  A most wretched custom, assuredly, is our electioneering and scrambling for office. Concerning this also we find a fine thought in Plato: "Those who compete against one another," he says, "to see which of two candidates shall administer the government, are like sailors quarrelling as to which one of them shall do the steering." And he likewise lays down the rule that we should regard only those as adversaries who take up arms against the state, not those who strive to have the government administered according to their convictions. This was the spirit of the disagreement between Publius Africanus and Quintus Metellus: there was in it no trace of rancour. 2.31.  All men do not, perhaps, stand equally in need of political honour, fame and the good-will of their fellow-citizens; nevertheless, if these honours come to a man, they help in many ways, and especially in the acquisition of friends. But friendship has been discussed in another book of mine, entitled "Laelius." Let us now take up the discussion of Glory, although I have published two books on that subject also. Still, let us touch briefly on it here, since it is of very great help in the conduct of more important business. The highest, truest glory depends upon the following three things: the affection, the confidence, and the mingled admiration and esteem of the people. Such sentiments, if I may speak plainly and concisely, are awakened in the masses in the same way as in individuals. But there is also another avenue of approach to the masses, by which we can, as it were, steal into the hearts of all at once. 2.35.  But I am afraid someone may wonder why I am now separating the virtues — as if it were possible for anyone to be just who is not at the same time wise; for it is agreed upon among all philosophers, and I myself have often argued, that he who has one virtue has them all. The explanation of my apparent inconsistency is that the precision of speech we employ, when abstract truth is critically investigated in philosophic discussion, is one thing; and that employed, when we are adapting our language entirely to popular thinking, is another. And therefore I am speaking here in the popular sense, when I call some men brave, others good, and still others wise; for in dealing with popular conceptions we must employ familiar words in their common acceptation; and this was the practice of Panaetius likewise. But let us return to the subject. 2.38.  As, then, this superiority of mind to such externals inspires great admiration, so justice, above all, on the basis of which alone men are called "good men," seems to people generally a quite marvellous virtue — and not without good reason; for no one can be just who fears death or pain or exile or poverty, or who values their opposites above equity. And people admire especially the man who is uninfluenced by money; and if a man has proved himself in this direction, they think him tried as by fire. Those three requisites, therefore, which were presupposed as the means of obtaining glory, are all secured by justice: (1) good-will, for it seeks to be of help to the greatest number; (2) confidence, for the same reason; and (3) admiration, because it scorns and cares nothing for those things, with a consuming passion for which most people are carried away. 2.42.  For what people have always sought is equality of rights before the law. For rights that were not open to all alike would be no rights. If the people secured their end at the hands of one just and good man, they were satisfied with that; but when such was not their good fortune, laws were invented, to speak to all men at all times in one and the same voice. This, then, is obvious: nations used to select for their rulers those men whose reputation for justice was high in the eyes of the people. If in addition they were also thought wise, there was nothing that men did not think they could secure under such leadership. Justice is, therefore, in every way to be cultivated and maintained, both for its own sake (for otherwise it would not be justice) and for the enhancement of personal honour and glory. But as there is a method not only of acquiring money but also of investing it so as to yield an income to meet our continuously recurring expenses — both for the necessities and for the more refined comforts of life — so there must be a method of gaining glory and turning it to account. And yet, as Socrates used to express it so admirably 2.43.  "the nearest way to glory — a short cut, as it were — is to strive to be what you wish to be thought to be." For if anyone thinks that he can win lasting glory by pretence, by empty show, by hypocritical talk and looks, he is very much mistaken. True glory strikes deep root and spreads its branches wide; but all pretences soon fall to the ground like fragile flowers, and nothing counterfeit can be lasting. There are very many witnesses to both facts; but, for brevity's sake: I shall confine myself to one family: Tiberius Gracchus, Publius's son, will be held in honour as long as the memory of Rome shall endure; but his sons were not approved by patriots while they lived, and since they are dead they are numbered among those whose murder was justifiable. If, therefore, anyone wishes to win true glory, let him discharge the duties required by justice. And what they are has been set forth in the course of the preceding book.
13. Cicero, De Oratore, 1.28, 3.21, 3.154 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

1.28. postero autem die, cum illi maiores natu satis quiessent et in ambulationem ventum esset, dicebat tum Scaevolam duobus spatiis tribusve factis dixisse 'cur non imitamur, Crasse, Socratem illum, qui est in Phaedro Platonis? Nam me haec tua platanus admonuit, quae non minus ad opacandum hunc locum patulis est diffusa ramis, quam illa, cuius umbram secutus est Socrates, quae mihi videtur non tam ipsa acula, quae describitur, quam Platonis oratione crevisse, et quod ille durissimis pedibus fecit, ut se abiceret in herba atque ita illa, quae philosophi divinitus ferunt esse dicta, loqueretur, id meis pedibus certe concedi est aequius.' 3.21. Sed si haec maior esse ratio videtur, quam ut hominum possit sensu aut cogitatione comprehendi, est etiam illa Platonis vera et tibi, Catule, certe non inaudita vox, omnem doctrinam harum ingenuarum et humanarum artium uno quodam societatis vinculo contineri; ubi enim perspecta vis est rationis eius, qua causae rerum atque exitus cognoscuntur, mirus quidam omnium quasi consensus doctrinarum concentusque reperitur. 3.154. Novantur autem verba, quae ab eo, qui dicit, ipso gignuntur ac fiunt, vel coniungendis verbis, ut haec: tum pavor sapientiam omnem mi exanimato expectorat. num non vis huius me versutiloquas malitias videtis enim et "versutiloquas" et "expectorat" ex coniunctione facta esse verba, non nata; sed saepe vel sine coniunctione verba novantur ut "ille senius desertus," ut "di genitales," ut "bacarum ubertate incurvescere.
14. Cicero, Republic, 1.1-1.13, 1.15-1.16, 1.66, 2.4-2.5, 2.11-2.20, 4.5, 6.9-6.24, 6.26-6.29 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

1.1. im petu liberavissent, nec C. Duelius, A. Atilius, L. Metellus terrore Karthaginis, non duo Scipiones oriens incendium belli Punici secundi sanguine suo restinxissent, nec id excitatum maioribus copiis aut Q. Maximus enervavisset aut M. Marcellus contudisset aut a portis huius urbis avolsum P. Africanus compulisset intra hostium moenia. M. vero Catoni, homini ignoto et novo, quo omnes, qui isdem rebus studemus, quasi exemplari ad industriam virtutemque ducimur, certe licuit Tusculi se in otio delectare salubri et propinquo loco. Sed homo demens, ut isti putant, cum cogeret eum necessitas nulla, in his undis et tempestatibus ad summam senectutem maluit iactari quam in illa tranquillitate atque otio iucundissime vivere. Omitto innumerabilis viros, quorum singuli saluti huic civitati fuerunt, et quia sunt haud procul ab aetatis huius memoria, commemorare eos desino, ne quis se aut suorum aliquem praetermissum queratur. Unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis generi hominum a natura tantumque amorem ad communem salutem defendendam datum, ut ea vis omnia blandimenta voluptatis otiique vicerit. 1.1. Plin. Nat. praef. 7 nec docti/ssimis. †Manium Persium haec le/gere nolo, Iu/nium Congu/m volo. 1.2. Nec vero habere virtutem satis est quasi artem aliquam, nisi utare; etsi ars quidem, cum ea non utare, scientia tamen ipsa teneri potest, virtus in usu sui tota posita est; usus autem eius est maximus civitatis gubernatio et earum ipsarum rerum, quas isti in angulis persot, reapse, non oratione perfectio. Nihil enim dicitur a philosophis, quod quidem recte honesteque dicatur, quod non ab iis partum confirmatumque sit, a quibus civitatibus iura discripta sunt. Unde enim pietas aut a quibus religio? unde ius aut gentium aut hoc ipsum civile quod dicitur? unde iustitia, fides, aequitas? unde pudor, continentia, fuga turpitudinis, adpetentia laudis et honestatis? unde in laboribus et periculis fortitudo? Nempe ab iis, qui haec disciplinis informata alia moribus confirmarunt, sanxerunt autem alia legibus. 1.2. Non. p. 426M Sic, quoniam plura beneficia continet patria et est antiquior parens quam is, qui creavit, maior ei profecto quam parenti debetur gratia. 1.3. Quin etiam Xenocraten ferunt, nobilem in primis philosophum, cum quaereretur ex eo, quid adsequerentur eius discipuli, respondisse, ut id sua sponte facerent, quod cogerentur facere legibus. Ergo ille civis, qui id cogit omnis imperio legumque poena, quod vix paucis persuadere oratione philosophi possunt, etiam iis, qui illa disputant, ipsis est praeferendus doctoribus. Quae est enim istorum oratio tam exquisita, quae sit anteponenda bene constitutae civitati publico iure et moribus? Equidem quem ad modum 'urbes magnas atque imperiosas', ut appellat Ennius, viculis et castellis praeferendas puto, sic eos, qui his urbibus consilio atque auctoritate praesunt, iis, qui omnis negotii publici expertes sint, longe duco sapientia ipsa esse anteponendos. Et quoniam maxime rapimur ad opes augendas generis humani studemusque nostris consiliis et laboribus tutiorem et opulentiorem vitam hominum reddere et ad hanc voluptatem ipsius naturae stimulis incitamur, teneamus eum cursum, qui semper fuit optimi cuiusque, neque ea signa audiamus, quae receptui canunt, ut eos etiam revocent, qui iam processerint. 1.3. Non. p. 526M Nec tantum Karthago habuisset opum sescentos fere annos sine consiliis et disciplina. 1.4. His rationibus tam certis tamque inlustribus opponuntur ab iis, qui contra disputant, primum labores, qui sint re publica defendenda sustinendi, leve sane inpedimentum vigilanti et industrio, neque solum in tantis rebus, sed etiam in mediocribus vel studiis vel officiis vel vero etiam negotiis contemnendum. Adiunguntur pericula vitae, turpisque ab his formido mortis fortibus viris opponitur, quibus magis id miserum videri solet, natura se consumi et senectute, quam sibi dari tempus, ut possint eam vitam, quae tamen esset reddenda naturae, pro patria potissimum reddere. Illo vero se loco copiosos et disertos putant, cum calamitates clarissimorum virorum iniuriasque iis ab ingratis inpositas civibus colligunt. 1.4. Non. p. 276M Cognoscere mehercule, inquit, consuetudinem istam et studium sermonis. 1.5. Hinc enim illa et apud Graecos exempla, Miltiadem, victorem domitoremque Persarum, nondum sanatis volneribus iis, quae corpore adverso in clarissima victoria accepisset, vitam ex hostium telis servatam in civium vinclis profudisse, et Themistoclem patria, quam liberavisset, pulsum atque proterritum non in Graeciae portus per se servatos, sed in barbariae sinus confugisse, quam adflixerat; nec vero levitatis Atheniensium crudelitatisque in amplissimos civis exempla deficiunt; quae nata et frequentata apud illos etiam in gravissumam civitatem nostram dicuntur redundasse; 1.5. Lactant. Div. Inst. 3.16.5 Profecto omnis istorum disputatio, quamquam uberrimos fontes virtutis et scientiae continet, tamen collata cum eorum actis perfectisque rebus vereor ne non tantum videatur attulisse negotii hominibus, quantam oblectationem. 1.6. nam vel exilium Camilli vel offensio commemoratur Ahalae vel invidia Nasicae vel expulsio Laenatis vel Opimii damnatio vel fuga Metelli vel acerbissima C. Marii clades principum que caedes vel eorum multorum pestes, quae paulo post secutae sunt. Nec vero iam meo nomine abstinent et, credo, quia nostro consilio ac periculo sese in illa vita atque otio conservatos putant, gravius etiam de nobis queruntur et amantius. Sed haud facile dixerim, cur, cum ipsi discendi aut visendi causa maria tramittant 1.6. Arusianus Messius GL 7.457K A qua isti avocabant. 1.7. salvam esse consulatu abiens in contione populo Romano idem iurante iuravissem, facile iniuriarum omnium compensarem curam et molestiam. Quamquam nostri casus plus honoris habuerunt quam laboris neque tantum molestiae, quantum gloriae, maioremque laetitiam ex desiderio bonorum percepimus quam ex laetitia improborum dolorem. Sed si aliter, ut dixi, accidisset, qui possem queri? cum mihi nihil inproviso nec gravius, quam exspectavissem, pro tantis meis factis evenisset. Is enim fueram, cui cum liceret aut maiores ex otio fructus capere quam ceteris propter variam suavitatem studiorum, in quibus a pueritia vixeram, aut si quid accideret acerbius universis, non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae condicionem subire, non dubitaverim me gravissimis tempestatibus ac paene fulminibus ipsis obvium ferre conservandorum civium causa meisque propriis periculis parere commune reliquis otium. 1.8. Neque enim hac nos patria lege genuit aut educavit, ut nulla quasi alimenta exspectaret a nobis ac tantum modo nostris ipsa commodis serviens tutum perfugium otio nostro suppeditaret et tranquillum ad quietem locum, sed ut plurimas et maximas nostri animi, ingenii, consilii partis ipsa sibi ad utilitatem suam pigneraretur tantumque nobis in nostrum privatum usum, quantum ipsi superesse posset, remitteret. 1.9. Iam illa perfugia, quae sumunt sibi ad excusationem, quo facilius otio perfruantur, certe minime sunt audienda, cum ita dicunt, accedere ad rem publicam plerumque homines nulla re bona dignos, cum quibus comparari sordidum, confligere autem multitudine praesertim incitata miserum et periculosum sit. Quam ob rem neque sapientis esse accipere habenas, cum insanos atque indomitos impetus volgi cohibere non possit, neque liberi cum inpuris atque inmanibus adversariis decertantem vel contumeliarum verbera subire vel expectare sapienti non ferendas iniurias; proinde quasi bonis et fortibus et magno animo praeditis ulla sit ad rem publicam adeundi causa iustior, quam ne pareant inprobis neve ab isdem lacerari rem publicam patiantur, cum ipsi auxilium ferre, si cupiant, non queant. 1.10. Illa autem exceptio cui probari tandem potest, quod negant sapientem suscepturum ullam rei publicae partem, extra quam si eum tempus et necessitas coegerit? quasi vero maior cuiquam necessitas accidere possit, quam accidit nobis; in qua quid facere potuissem, nisi tum consul fuissem? Consul autem esse qui potui, nisi eum vitae cursum tenuissem a pueritia, per quem equestri loco natus pervenirem ad honorem amplissimum? Non igitur potestas est ex tempore, aut cum velis, opitulandi rei publicae, quamvis ea prematur periculis, nisi eo loco sis, ut tibi id facere liceat. 1.11. Maximeque hoc in hominum doctorum oratione mihi mirum videri solet, quod, qui tranquillo mari gubernare se negent posse, quod nec didicerint nec umquam scire curaverint, iidem ad gubernacula se accessuros profiteantur excitatis maximis fluctibus. Isti enim palam dicere atque in eo multum etiam gloriari solent, se de rationibus rerum publicarum aut constituendarum aut tuendarum nihil nec didicisse umquam nec docere, earumque rerum scientiam non doctis hominibus ac sapientibus, sed in illo genere exercitatis concedendam putant. Quare qui convenit polliceri operam suam rei publicae tum denique, si necessitate cogantur? cum, quod est multo proclivius, nulla necessitate premente rem publicam regere nesciant. Equidem, ut verum esset sua voluntate sapientem descendere ad rationes civitatis non solere, sin autem temporibus cogeretur, tum id munus denique non recusare, tamen arbitrarer hanc rerum civilium minime neglegendam scientiam sapienti, propterea quod omnia essent ei praeparanda, quibus nesciret an aliquando uti necesse esset. 1.12. Haec pluribus a me verbis dicta sunt ob eam causam, quod his libris erat instituta et suscepta mihi de re publica disputatio; quae ne frustra haberetur, dubitationem ad rem publicam adeundi in primis debui tollere. Ac tamen si qui sunt, qui philosophorum auctoritate moveantur, dent operam parumper atque audiant eos, quorum summa est auctoritas apud doctissimos homines et gloria; quos ego existimo, etiamsi qui ipsi rem publicam non gesserint, tamen, quoniam de re publica multa quaesierint et scripserint, functos esse aliquo rei publicae munere. Eos vero septem, quos Graeci sapientis nominaverunt, omnis paene video in media re publica esse versatos. Neque enim est ulla res, in qua propius ad deorum numen virtus accedat humana, quam civitatis aut condere novas aut conservare iam conditas. 1.13. Quibus de rebus, quoniam nobis contigit, ut iidem et in gerenda re publica aliquid essemus memoria dignum consecuti et in explicandis rationibus rerum civilium quandam facultatem non modo usu, sed etiam studio discendi et docendi † essemus auctores, cum superiores alii fuissent in disputationibus perpoliti, quorum res gestae nullae invenirentur, alii in gerendo probabiles, in disserendo rudes. Nec vero nostra quaedam est instituenda nova et a nobis inventa ratio, sed unius aetatis clarissimorum ac sapientissimorum nostrae civitatis virorum disputatio repetenda memoria est, quae mihi tibique quondam adulescentulo est a P. Rutilio Rufo, Smyrnae cum simul essemus compluris dies, exposita, in qua nihil fere, quod magno opere ad rationes omnium rerum pertineret, est praetermissum. 1.15. Tum ille: Visne igitur, quoniam et me quodam modo invitas et tui spem das, hoc primum, Africane, videamus, ante quam veniunt alii, quidnam sit, de isto altero sole quod nuntiatum est in senatu? neque enim pauci neque leves sunt, qui se duo soles vidisse dicant, ut non tam fides non habenda quam ratio quaerenda sit. Hic Scipio: Quam vellem Panaetium nostrum nobiscum haberemus! qui cum cetera, tum haec caelestia vel studiosissime solet quaerere. Sed ego, Tubero, (nam tecum aperte, quod sentio, loquar) non nimis adsentior in omni isto genere nostro illi familiari, qui, quae vix coniectura qualia sint possumus suspicari, sic adfirmat, ut oculis ea cernere videatur aut tractare plane manu. Quo etiam sapientiorem Socratem soleo iudicare, qui omnem eius modi curam deposuerit eaque, quae de natura quaererentur, aut maiora, quam hominum ratio consequi posset, aut nihil omnino ad vitam hominum adtinere dixerit. 1.16. Dein Tubero: Nescio, Africane, cur ita memoriae proditum sit, Socratem omnem istam disputationem reiecisse et tantum de vita et de moribus solitum esse quaerere. Quem enim auctorem de illo locupletiorem Platone laudare possumus? cuius in libris multis locis ita loquitur Socrates, ut etiam, cum de moribus, de virtutibus, denique de re publica disputet, numeros tamen et geometriam et harmoniam studeat Pythagorae more coniungere. Tum Scipio: Sunt ista, ut dicis; sed audisse te credo, Tubero, Platonem Socrate mortuo primum in Aegyptum discendi causa, post in Italiam et in Siciliam contendisse, ut Pythagorae inventa perdisceret, eumque et cum Archyta Tarentino et cum Timaeo Locro multum fuisse et Philoleo commentarios esse ctum, cumque eo tempore in iis locis Pythagorae nomen vigeret, illum se et hominibus Pythagoreis et studiis illis dedisse. Itaque cum Socratem unice dilexisset eique omnia tribuere voluisset, leporem Socraticum subtilitatemque sermonis cum obscuritate Pythagorae et cum illa plurimarum artium gravitate contexuit. 1.66. 'Cum' enim inquit 'inexplebiles populi fauces exaruerunt libertatis siti malisque usus ille ministris non modice temperatam, sed nimis meracam libertatem sitiens hausit, tum magistratus et principes, nisi valde lenes et remissi sint et large sibi libertatem ministrent, insequitur, insimulat, arguit, praepotentes, reges, tyrannos vocat.' Puto enim tibi haec esse nota. L. Vero mihi, inquit ille, notissima. 2.4. Hoc cum omnes adprobavissent, Quod habemus, inquit, institutae rei publicae tam clarum ac tam omnibus notum exordium quam huius urbis condendae principium profectum a Romulo? qui patre Marte natus (concedamus enim famae hominum, praesertim non inveteratae solum, sed etiam sapienter a maioribus proditae, bene meriti de rebus communibus ut genere etiam putarentur, non solum ingenio esse divino)—is igitur, ut natus sit, cum Remo fratre dicitur ab Amulio, rege Albano, ob labefactandi regni timorem ad Tiberim exponi iussus esse; quo in loco cum esset silvestris beluae sustentatus uberibus pastoresque eum sustulissent et in agresti cultu laboreque aluissent, perhibetur, ut adoleverit, et corporis viribus et animi ferocitate tantum ceteris praestitisse, ut omnes, qui tum eos agros, ubi hodie est haec urbs, incolebant, aequo animo illi libenterque parerent. Quorum copiis cum se ducem praebuisset, ut iam a fabulis ad facta veniamus, oppressisse Longam Albam, validam urbem et potentem temporibus illis, Amuliumque regem interemisse fertur. 2.5. Qua gloria parta urbem auspicato condere et firmare dicitur primum cogitavisse rem publicam. Urbi autem locum, quod est ei, qui diuturnam rem publicam serere conatur, diligentissime providendum, incredibili oportunitate delegit. Neque enim ad mare admovit, quod ei fuit illa manu copiisque facillimum, ut in agrum Rutulorum Aboriginumque procederet, aut in ostio Tiberino, quem in locum multis post annis rex Ancus coloniam deduxit, urbem ipse conderet, sed hoc vir excellenti providentia sensit ac vidit, non esse oportunissimos situs maritimos urbibus eis, quae ad spem diuturnitatis conderentur atque imperii, primum quod essent urbes maritimae non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis. 2.11. Urbis autem ipsius nativa praesidia quis est tam neglegens qui non habeat animo notata ac plane cognita? cuius is est tractus ductusque muri cum Romuli, tum etiam reliquorum regum sapientia definitus ex omni parte arduis praeruptisque montibus, ut unus aditus, qui esset inter Esquilinum Quirinalemque montem, maximo aggere obiecto fossa cingeretur vastissima, atque ut ita munita arx circumiectu arduo et quasi circumciso saxo niteretur, ut etiam in illa tempestate horribili Gallici adventus incolumis atque intacta permanserit. Locumque delegit et fontibus abundantem et in regione pestilenti salubrem; colles enim sunt, qui cum perflantur ipsi, tum adferunt umbram vallibus. 2.12. Atque haec quidem perceleriter confecit; nam et urbem constituit, quam e suo nomine Romam iussit nominari, et ad firmandam novam civitatem novum quoddam et subagreste consilium, sed ad muniendas opes regni ac populi sui magni hominis et iam tum longe providentis secutus est, cum Sabinas honesto ortas loco virgines, quae Romam ludorum gratia venissent, quos tum primum anniversarios in circo facere instituisset, Consualibus rapi iussit easque in familiarum amplissimarum matrimoniis collocavit. 2.13. Qua ex causa cum bellum Romanis Sabini intulissent proeliique certamen varium atque anceps fuisset, cum T. Tatio, rege Sabinorum, foedus icit matronis ipsis, quae raptae erant, orantibus; quo foedere et Sabinos in civitatem adscivit sacris conmunicatis et regnum suum cum illorum rege sociavit. 2.14. Post interitum autem Tatii cum ad eum dominatus omnis reccidisset, quamquam cum Tatio in regium consilium delegerat principes (qui appellati sunt propter caritatem patres) populumque et suo et Tatii nomine et Lucumonis, qui Romuli socius in Sabino proelio occiderat, in tribus tris curiasque triginta discripserat (quas curias earum nominibus nuncupavit, quae ex Sabinis virgines raptae postea fuerant oratrices pacis et foederis)—sed quamquam ea Tatio sic erant discripta vivo, tamen eo interfecto multo etiam magis Romulus patrum auctoritate consilioque regnavit. 2.15. Quo facto primum vidit iudicavitque idem, quod Spartae Lycurgus paulo ante viderat, singulari imperio et potestate regia tum melius gubernari et regi civitates, si esset optimi cuiusque ad illam vim dominationis adiuncta auctoritas. Itaque hoc consilio et quasi senatu fultus et munitus et bella cum finitimis felicissime multa gessit et, cum ipse nihil ex praeda domum suam reportaret, locupletare civis non destitit. 2.16. Tum, id quo retinemus hodie magna cum salute rei publicae, auspiciis plurimum obsecutus est Romulus. Nam et ipse, quod principium rei publicae fuit, urbem condidit auspicato et omnibus publicis rebus instituendis, qui sibi essent in auspiciis, ex singulis tribubus singulos cooptavit augures et habuit plebem in clientelas principum discriptam (quod quantae fuerit utilitati, post videro) multaeque dictione ovium et bovum (quod tum erat res in pecore et locorum possessionibus, ex quo pecuniosi et locupletes vocabantur), non vi et suppliciis coercebat. 2.17. Ac Romulus cum septem et triginta regnavisset annos et haec egregia duo firmamenta rei publicae peperisset, auspicia et senatum, tantum est consecutus, ut, cum subito sole obscurato non conparuisset, deorum in numero conlocatus putaretur; quam opinionem nemo umquam mortalis adsequi potuit sine eximia virtutis gloria. 2.18. Atque hoc eo magis est in Romulo admirandum, quod ceteri, qui dii ex hominibus facti esse dicuntur, minus eruditis hominum saeculis fuerunt, ut fingendi proclivis esset ratio, cum imperiti facile ad credendum inpellerentur, Romuli autem aetatem minus his sescentis annis iam inveteratis litteris atque doctrinis omnique illo antiquo ex inculta hominum vita errore sublato fuisse cernimus. Nam si, id quod Graecorum investigatur annalibus, Roma condita est secundo anno Olympiadis septumae, in id saeculum Romuli cecidit aetas, cum iam plena Graecia poetarum et musicorum esset minorque fabulis nisi de veteribus rebus haberetur fides. Nam centum et octo annis postquam Lycurgus leges scribere instituit, prima posita est Olympias, quam quidam nominis errore ab eodem Lycurgo constitutam putant; Homerum autem, qui minimum dicunt, Lycurgi aetati triginta annis anteponunt fere. 2.19. Ex quo intellegi potest permultis annis ante Homerum fuisse quam Romulum, ut iam doctis hominibus ac temporibus ipsis eruditis ad fingendum vix quicquam esset loci. Antiquitas enim recepit fabulas fictas etiam non numquam August. C.D. 22.6 incondite, haec aetas autem iam exculta praesertim eludens omne, quod fieri non potest, respuit. 2.20. us ne pos ei us, ut di xeru nt quidam, e x filia. Quo autem ille mor tuus, e odem est an no na tus Si moni des Ol ympia de se xta et quin qua gesima, ut f acilius intel legi pos sit tu m de Ro mu li inmortalitate creditum, cum iam inveterata vita hominum ac tractata esset et cognita. Sed profecto tanta fuit in eo vis ingenii atque virtutis, ut id de Romulo Proculo Iulio, homini agresti, crederetur, quod multis iam ante saeculis nullo alio de mortali homines credidissent; qui inpulsu patrum, quo illi a se invidiam interitus Romuli pellerent, in contione dixisse fertur a se visum esse in eo colle Romulum, qui nunc Quirinalis vocatur; eum sibi mandasse, ut populum rogaret, ut sibi eo in colle delubrum fieret; se deum esse et Quirinum vocari. 4.5. Non. 362M et noster Plato magis etiam quam Lycurgus, omnia qui prorsus iubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere. Non. 308M Ego vero eodem, quo ille Homerum redimitum coronis et delibutum unguentis emittit ex ea urbe, quam sibi ipse fingit. 6.9. OMNIUM Cum in Africam venissem M'. Manilio consuli ad quartam legionem tribunus, ut scitis, militum, nihil mihi fuit potius, quam ut Masinissam convenirem regem, familiae nostrae iustis de causis amicissimum. Ad quem ut veni, conplexus me senex conlacrimavit aliquantoque post suspexit ad caelum et: Grates, inquit, tibi ago, summe Sol, vobisque, reliqui Caelites, quod, ante quam ex hac vita migro, conspicio in meo regno et his tectis P. Cornelium Scipionem, cuius ego nomine ipso recreor; itaque numquam ex animo meo discedit illius optimi atque invictissimi viri memoria. Deinde ego illum de suo regno, ille me de nostra re publica percontatus est, multisque verbis ultro citroque habitis ille nobis consumptus est dies. 6.10. Post autem apparatu regio accepti sermonem in multam noctem produximus, cum senex nihil nisi de Africano loqueretur omniaque eius non facta solum, sed etiam dicta meminisset. Deinde, ut cubitum discessimus, me et de via fessum, et qui ad multam noctem vigilassem, artior quam solebat somnus complexus est. Hic mihi (credo equidem ex hoc, quod eramus locuti; fit enim fere, ut cogitationes sermonesque nostri pariant aliquid in somno tale, quale de Homero scribit Ennius, de quo videlicet saepissime vigilans solebat cogitare et loqui) Africanus se ostendit ea forma, quae mihi ex imagine eius quam ex ipso erat notior; quem ubi agnovi, equidem cohorrui, sed ille: Ades, inquit, animo et omitte timorem, Scipio, et, quae dicam, trade memoriae. 6.11. Videsne illam urbem, quae parere populo Romano coacta per me renovat pristina bella nec potest quiescere? (ostendebat autem Karthaginem de excelso et pleno stellarum illustri et claro quodam loco) ad quam tu oppugdam nunc venis paene miles. Hanc hoc biennio consul evertes, eritque cognomen id tibi per te partum, quod habes adhuc a nobis hereditarium. Cum autem Karthaginem deleveris, triumphum egeris censorque fueris et obieris legatus Aegyptum, Syriam, Asiam, Graeciam, deligere iterum consul absens bellumque maximum conficies, Numantiam excindes. Sed cum eris curru in Capitolium invectus, offendes rem publicam consiliis perturbatam nepotis mei. 6.12. Hic tu, Africane, ostendas oportebit patriae lumen animi, ingenii consiliique tui. Sed eius temporis ancipitem video quasi fatorum viam. Nam cum aetas tua septenos octiens solis anfractus reditusque converterit, duoque ii numeri, quorum uterque plenus alter altera de causa habetur, circuitu naturali summam tibi fatalem confecerint, in te unum atque in tuum nomen se tota convertet civitas, te senatus, te omnes boni, te socii, te Latini intuebuntur, tu eris unus, in quo nitatur civitatis salus, ac, ne multa, dictator rem publicam constituas oportet, si impias propinquorum manus effugeris. Hic cum exclamasset Laelius ingemuissentque vehementius ceteri, leniter arridens Scipio: St! quaeso, inquit, ne me e somno excitetis, et parumper audite cetera. 6.13. Sed quo sis, Africane, alacrior ad tutandam rem publicam, sic habeto: omnibus, qui patriam conservaverint, adiuverint, auxerint, certum esse in caelo definitum locum, ubi beati aevo sempiterno fruantur; nihil est enim illi principi deo, qui omnem mundum regit, quod quidem in terris fiat, acceptius quam concilia coetusque hominum iure sociati, quae civitates appellantur; harum rectores et conservatores hinc profecti huc revertuntur. 6.14. Hic ego, etsi eram perterritus non tam mortis metu quam insidiarum a meis, quaesivi tamen, viveretne ipse et Paulus pater et alii, quos nos extinctos arbitraremur. Immo vero, inquit, hi vivunt, qui e corporum vinculis tamquam e carcere evolaverunt, vestra vero, quae dicitur, vita mors est. Quin tu aspicis ad te venientem Paulum patrem? Quem ut vidi, equidem vim lacrimarum profudi, ille autem me complexus atque osculans flere prohibebat. 6.15. Atque ego ut primum fletu represso loqui posse coepi, Quaeso, inquam, pater sanctissime atque optime, quoniam haec est vita, ut Africanum audio dicere, quid moror in terris? quin huc ad vos venire propero? Non est ita, inquit ille. Nisi enim deus is, cuius hoc templum est omne, quod conspicis, istis te corporis custodiis liberaverit, huc tibi aditus patere non potest. Homines enim sunt hac lege generati, qui tuerentur illum globum, quem in hoc templo medium vides, quae terra dicitur, iisque animus datus est ex illis sempiternis ignibus, quae sidera et stellas vocatis, quae globosae et rotundae, divinis animatae mentibus, circulos suos orbesque conficiunt celeritate mirabili. Quare et tibi, Publi, et piis omnibus retinendus animus est in custodia corporis nec iniussu eius, a quo ille est vobis datus, ex hominum vita migrandum est, ne munus humanum adsignatum a deo defugisse videamini. 6.16. Sed sic, Scipio, ut avus hic tuus, ut ego, qui te genui, iustitiam cole et pietatem, quae cum magna in parentibus et propinquis, tum in patria maxima est; ea vita via est in caelum et in hunc coetum eorum, qui iam vixerunt et corpore laxati illum incolunt locum, quem vides, (erat autem is splendidissimo candore inter flammas circus elucens) quem vos, ut a Graiis accepistis, orbem lacteum nuncupatis; ex quo omnia mihi contemplanti praeclara cetera et mirabilia videbantur. Erant autem eae stellae, quas numquam ex hoc loco vidimus, et eae magnitudines omnium, quas esse numquam suspicati sumus, ex quibus erat ea minima, quae ultima a caelo, citima a terris luce lucebat aliena. Stellarum autem globi terrae magnitudinem facile vincebant. Iam ipsa terra ita mihi parva visa est, ut me imperii nostri, quo quasi punctum eius attingimus, paeniteret. 6.17. Quam cum magis intuerer, Quaeso, inquit Africanus, quousque humi defixa tua mens erit? Nonne aspicis, quae in templa veneris? Novem tibi orbibus vel potius globis conexa sunt omnia, quorum unus est caelestis, extumus, qui reliquos omnes complectitur, summus ipse deus arcens et continens ceteros; in quo sunt infixi illi, qui volvuntur, stellarum cursus sempiterni; cui subiecti sunt septem, qui versantur retro contrario motu atque caelum; ex quibus unum globum possidet illa, quam in terris Saturniam nomit. Deinde est hominum generi prosperus et salutaris ille fulgor, qui dicitur Iovis; tum rutilus horribilisque terris, quem Martium dicitis; deinde subter mediam fere regionem sol obtinet, dux et princeps et moderator luminum reliquorum, mens mundi et temperatio, tanta magnitudine, ut cuncta sua luce lustret et compleat. Hunc ut comites consequuntur Veneris alter, alter Mercurii cursus, in infimoque orbe luna radiis solis accensa convertitur. Infra autem iam nihil est nisi mortale et caducum praeter animos munere deorum hominum generi datos, supra lunam sunt aeterna omnia. Nam ea, quae est media et nona, tellus, neque movetur et infima est, et in eam feruntur omnia nutu suo pondera. 6.18. Quae cum intuerer stupens, ut me recepi, Quid? hic, inquam, quis est, qui conplet aures meas tantus et tam dulcis sonus? Hic est, inquit, ille, qui intervallis disiunctus inparibus, sed tamen pro rata parte ratione distinctis inpulsu et motu ipsorum orbium efficitur et acuta cum gravibus temperans varios aequabiliter concentus efficit; nec enim silentio tanti motus incitari possunt, et natura fert, ut extrema ex altera parte graviter, ex altera autem acute sonent. Quam ob causam summus ille caeli stellifer cursus, cuius conversio est concitatior, acuto et excitato movetur sono, gravissimo autem hic lunaris atque infimus; nam terra nona inmobilis manens una sede semper haeret complexa medium mundi locum. Illi autem octo cursus, in quibus eadem vis est duorum, septem efficiunt distinctos intervallis sonos, qui numerus rerum omnium fere nodus est; quod docti homines nervis imitati atque cantibus aperuerunt sibi reditum in hunc locum, sicut alii, qui praestantibus ingeniis in vita humana divina studia coluerunt. 6.19. Hoc sonitu oppletae aures hominum obsurduerunt; nec est ullus hebetior sensus in vobis, sicut, ubi Nilus ad illa, quae Catadupa nomitur, praecipitat ex altissimis montibus, ea gens, quae illum locum adcolit, propter magnitudinem sonitus sensu audiendi caret. Hic vero tantus est totius mundi incitatissima conversione sonitus, ut eum aures hominum capere non possint, sicut intueri solem adversum nequitis, eiusque radiis acies vestra sensusque vincitur. Haec ego admirans referebam tamen oculos ad terram identidem. 6.20. Tum Africanus: Sentio, inquit, te sedem etiam nunc hominum ac domum contemplari; quae si tibi parva, ut est, ita videtur, haec caelestia semper spectato, illa humana contemnito. Tu enim quam celebritatem sermonis hominum aut quam expetendam consequi gloriam potes? Vides habitari in terra raris et angustis in locis et in ipsis quasi maculis, ubi habitatur, vastas solitudines interiectas, eosque, qui incolunt terram, non modo interruptos ita esse, ut nihil inter ipsos ab aliis ad alios manare possit, sed partim obliquos, partim transversos, partim etiam adversos stare vobis; a quibus expectare gloriam certe nullam potestis. 6.21. Cernis autem eandem terram quasi quibusdam redimitam et circumdatam cingulis, e quibus duos maxime inter se diversos et caeli verticibus ipsis ex utraque parte subnixos obriguisse pruina vides, medium autem illum et maximum solis ardore torreri. Duo sunt habitabiles, quorum australis ille, in quo qui insistunt, adversa vobis urgent vestigia, nihil ad vestrum genus; hic autem alter subiectus aquiloni, quem incolitis, cerne quam tenui vos parte contingat. Omnis enim terra, quae colitur a vobis, angustata verticibus, lateribus latior, parva quaedam insula est circumfusa illo mari, quod Atlanticum, quod magnum, quem Oceanum appellatis in terris, qui tamen tanto nomine quam sit parvus, vides. 6.22. Ex his ipsis cultis notisque terris num aut tuum aut cuiusquam nostrum nomen vel Caucasum hunc, quem cernis, transcendere potuit vel illum Gangen tranatare? Quis in reliquis orientis aut obeuntis solis ultimis aut aquilonis austrive partibus tuum nomen audiet? quibus amputatis cernis profecto quantis in angustiis vestra se gloria dilatari velit. Ipsi autem, qui de nobis loquuntur, quam loquentur diu? 6.23. Quin etiam si cupiat proles illa futurorum hominum deinceps laudes unius cuiusque nostrum a patribus acceptas posteris prodere, tamen propter eluviones exustionesque terrarum, quas accidere tempore certo necesse est, non modo non aeternam, sed ne diuturnam quidem gloriam adsequi possumus. Quid autem interest ab iis, qui postea nascentur, sermonem fore de te, cum ab iis nullus fuerit, qui ante nati sunt? 6.24. qui nec pauciores et certe meliores fuerunt viri, praesertim cum apud eos ipsos, a quibus audiri nomen nostrum potest, nemo unius anni memoriam consequi possit. Homines enim populariter annum tantum modo solis, id est unius astri, reditu metiuntur; cum autem ad idem, unde semel profecta sunt, cuncta astra redierint eandemque totius caeli discriptionem longis intervallis rettulerint, tum ille vere vertens annus appellari potest; in quo vix dicere audeo quam multa hominum saecula teneantur. Namque ut olim deficere sol hominibus exstinguique visus est, cum Romuli animus haec ipsa in templa penetravit, quandoque ab eadem parte sol eodemque tempore iterum defecerit, tum signis omnibus ad principium stellisque revocatis expletum annum habeto; cuius quidem anni nondum vicesimam partem scito esse conversam. 6.26. Quae cum dixisset, Ego vero, inquam, Africane, siquidem bene meritis de patria quasi limes ad caeli aditum patet, quamquam a pueritia vestigiis ingressus patris et tuis decori vestro non defui, nunc tamen tanto praemio exposito enitar multo vigilantius. Et ille: Tu vero enitere et sic habeto, non esse te mortalem, sed corpus hoc; nec enim tu is es, quem forma ista declarat, sed mens cuiusque is est quisque, non ea figura, quae digito demonstrari potest. Deum te igitur scito esse, siquidem est deus, qui viget, qui sentit, qui meminit, qui providet, qui tam regit et moderatur et movet id corpus, cui praepositus est, quam hunc mundum ille princeps deus; et ut mundum ex quadam parte mortalem ipse deus aeternus, sic fragile corpus animus sempiternus movet. 6.27. Nam quod semper movetur, aeternum est; quod autem motum adfert alicui, quodque ipsum agitatur aliunde, quando finem habet motus, vivendi finem habeat necesse est. Solum igitur, quod sese movet, quia numquam deseritur a se, numquam ne moveri quidem desinit; quin etiam ceteris, quae moventur, hic fons, hoc principium est movendi. Principii autem nulla est origo; nam ex principio oriuntur omnia, ipsum autem nulla ex re alia nasci potest; nec enim esset id principium, quod gigneretur aliunde; quodsi numquam oritur, ne occidit quidem umquam. Nam principium exstinctum nec ipsum ab alio renascetur nec ex se aliud creabit, siquidem necesse est a principio oriri omnia. Ita fit, ut motus principium ex eo sit, quod ipsum a se movetur; id autem nec nasci potest nec mori; vel concidat omne caelum omnisque natura et consistat necesse est nec vim ullam ciscatur, qua a primo inpulsa moveatur. 6.28. Cum pateat igitur aeternum id esse, quod a se ipso moveatur, quis est, qui hanc naturam animis esse tributam neget? Iimum est enim omne, quod pulsu agitatur externo; quod autem est animal, id motu cietur interiore et suo; nam haec est propria natura animi atque vis; quae si est una ex omnibus, quae sese moveat, neque nata certe est et aeterna est. 6.29. Hanc tu exerce optimis in rebus! sunt autem optimae curae de salute patriae, quibus agitatus et exercitatus animus velocius in hanc sedem et domum suam pervolabit; idque ocius faciet, si iam tum, cum erit inclusus in corpore, eminebit foras et ea, quae extra erunt, contemplans quam maxime se a corpore abstrahet. Namque eorum animi, qui se corporis voluptatibus dediderunt earumque se quasi ministros praebuerunt inpulsuque libidinum voluptatibus oboedientium deorum et hominum iura violaverunt, corporibus elapsi circum terram ipsam volutantur nec hunc in locum nisi multis exagitati saeculis revertuntur. Ille discessit; ego somno solutus sum.
15. Cicero, On Old Age, 7, 78, 44 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

16. Cicero, Letters, 2.12.2, 4.16.3, 8.3.3, 9.13.4 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

17. Cicero, Letters, 2.12.2, 4.16.3, 8.3.3, 9.13.4 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

18. Cicero, Letters, 2.12.2, 4.16.3, 8.3.3, 9.13.4 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

19. Cicero, Letters, 2.12.2, 4.16.3, 8.3.3, 9.13.4 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

20. Cicero, Philippicae, 2.91 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

21. Cicero, Pro Lege Manilia, 7 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

7. praeter ceteras gentis atque avidi laudis fuistis, delenda vobis est est vobis Eb1 illa macula Mithridatico bello superiore concepta concepta HE : suscepta cett. quae penitus iam iam om. H insedit ac nimis inveteravit in populi Romani nomine, quod is qui uno die tota in Asia tot in civitatibus uno nuntio atque una significatione significatione H : significatione litterarum cett. omnis omnis scripsi : om. codd. ( post -one) curavit HE : denotavit cett. civis Romanos necandos trucidandosque curavit, non modo adhuc poenam nullam suo dignam scelere scelere dignam H suscepit sed ab illo tempore annum iam tertium et vicesimum regnat et ita regnat om. t p , et ita regnat ut se non Ponti Ponti E p : Ponto cett. neque Cappadociae latebris occultare velit sed emergere ex ex Ht : et E : e dp patrio regno atque in vestris vectigalibus, hoc est in Asiae luce, versari. 7. ac ne illud quidem vobis neglegendum est quod mihi ego extremum proposueram, cum essem de belli genere genere belli H dicturus, quod ad multorum bona civium Romanorum pertinet; quorum vobis pro vestra sapientia, Quirites, habenda est ratio diligenter. nam et publicani, homines honestissimi atque atque HE : et cett. ornatissimi, suas rationes et copias in illam provinciam contulerunt, quorum ipsorum per se res et fortunae vobis curae esse debent. etenim, si vectigalia nervos esse rei publicae semper duximus, eum certe ordinem qui exercet illa firmamentum ceterorum ordinum recte esse recte esse necesse H dicemus.
22. Cicero, Pro Marcello, 8, 27 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

23. Cicero, Pro Milone, 72-92, 3 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

24. Cicero, Tusculan Disputations, 1.2, 1.8, 1.28, 1.37, 1.40, 1.46-1.47, 1.53, 1.71-1.75, 1.91, 1.97-1.99, 5.35, 5.70 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)

1.2. Nam mores et instituta vitae resque domesticas ac familiaris nos profecto et melius tuemur et lautius, latius R 1 rem vero publicam nostri maiores certe melioribus temperaverunt et institutis et legibus. quid loquar de re militari? in qua cum virtute nostri multum valuerunt, tum plus etiam disciplina. iam illa, quae natura, non litteris adsecuti assec. KRH sunt, neque cum Graecia neque ulla cum gente cum ulla gente K sunt conferenda. quae enim tanta gravitas, quae tanta constantia, magnitudo animi, animi magnitudo K probitas, fides, quae tam excellens in omni genere virtus in ullis fuit, ut sit cum maioribus nostris comparanda? 1.8. itaque dierum quinque scholas, ut Graeci appellant, in totidem libros contuli. fiebat autem ita ut, cum is his G 1 V 1 H qui audire audiri X ( corr. V 2 l e ss. K 2 ) vellet dixisset, quid quod K 1 V 2 sibi videretur, tum ego contra dicerem. haec est enim, ut scis, vetus et et om. V 1 add. 2 Socratica ratio contra alterius opinionem disserendi. nam ita facillime, quid veri simillimum esset, inveniri posse Socrates arbitrabatur. Sed quo commodius disputationes nostrae explicentur, sic eas exponam, quasi agatur res, non quasi narretur. Philosophia ... 221, 7 narretur H (27 fieri 220, 5 litteris et 220,13 adulescentes 220, 18 dicere bis ) ergo ergo et primam lit- teram verbi malum om. R 1 V 1 spatio rubicatori relicto ; ergo add. R al. m ergo et m V c ita nasce- in r. V 1 nascatur corr. V c ita nascetur exordium: Malum ergo et primam lit- teram verbi malum om. R 1 V 1 spatio rubicatori relicto ; ergo add. R al. m ergo et m V c ita nasce- in r. V 1 nascatur corr. V c mihi videtur esse mors. 1.28. ex hoc et nostrorum opinione Romulus in caelo cum diis agit aevum ann. 115, ut famae adsentiens dixit Ennius, et apud Graecos indeque perlapsus ad nos et usque ad Oceanum Hercules et ante retin. add. V c et perm.... 20 hercules fere omnia in r. V 1 tantus et tam praesens habetur deus; hinc Liber Semela natus eademque famae celebritate Tyndaridae fratres, qui non modo adiutores in proeliis victoriae populi Romani, sed etiam nuntii fuisse perhibentur. quid? Ino ino sed o in r. V 1 Cadmi inhoc admi G 1 filia nonne nonne ex nomine K 2 LEGKOE |ea R LEGKOQEA GKV ( Q in r. ) *leukoqe/a nominata a Graecis Matuta mutata K 1 V 1 (ut v.) Nonii L 1 habetur a nostris? Quid?...nostris Non. 66, 13 quid? totum prope caelum, ne pluris persequar, persequar pluris K nonne humano genere completum est? 1.37. frequens enim consessus quos... con in r. K 1 consessus s consensu X, s in fine add. V 1 theatri, in quo sunt mulierculae et pueri, movetur audiens tam grande carmen: A/dsum Trag. inc. 73 atque advenio A/cherunte acher onte K (u ss. c ) vi/x via alta atque a/rdua Pe/r speluncas sa/xis structas a/speris pende/ntibus Ma/xumis, ubi ri/gida constat cra/ssa crassa s. v. add. K c caligo i/nferum, ubi ...inferum Non. 272,39 tantumque valuit error—qui mihi quidem iam sublatus videtur—, ut, corpora cremata cum scirent, tamen ea fieri apud inferos fingerent, quae sine corporibus nec fieri possent possunt V 2 nec intellegi. animos enim per se se s. v. add. V c ipsos viventis vigentis ex viventis V 1 non poterant mente complecti, formam aliquam figuramque quaerebant. inde Homeri tota ne/kuia, NECUIA KRV ( sed A in p A corr. 1 ) necyia mai. litt. G NErCUO mantia RK nepsyomantia mai. litt. G psichomantia, sed psicho in r. V 1 aut 2 ( ex div. 1, 132 ) corr. Dav. inde ea quae meus amicus Appius nekuomantei=a faciebat, inde -de in om. K 1 add. c in vicinia vitia KRV 1 (vicinia corr. 1 ) vicia G nostra Averni lacus, u/nde animae excita/ntur obscura u/mbra opertae, apertae ( vel ę, -e K 1 ) opertę corr. V 1 K 2 ima/gines mo/rtuorum, alto o/stio hostio alte (altę K 1 ) ostio s alto corr. K 2 V 1aut2 s . locum rest. Leo. alii aut imagines mortuorum in fine relicta male Ciceroni ipsi tribuunt aut ibi mort. imagines scribunt (praeterea aperto ex ostio Mdv. opertae ex ostio Ribb. altae Klotz) Acheru/ntis, acheruntis (acherontis KV 1 e corr. ) s. s. imagines mortuorum X salso sa/nguine. Trag. inc. 76 cf. Leo Progr. Gott. 1910 p. 21. has tamen imagines loqui volunt, quod fieri nec sine lingua nec sine palato nec sine faucium laterum pulmonum vi et figura potest. nihil enim animo videre poterant, ad oculos omnia referebant. 1.40. Macte mac in r. V c virtute! Macte virtute Non. 341, 37 ego enim ipse cum eodem ipso ipso cf. div. 2, 95 isto We. non invitus erraverim. num igitur dubitamus—? an sicut pleraque? quamquam hoc quidem minime; persuadent enim mathematici terram in medio mundo sitam ad universi caeli complexum quasi puncti instar optinere, quod ke/ntron centron X (ante Vitr. praeterea ap. Rom. non invenitur) illi vocant; eam porro naturam esse quattuor omnia gignentium corporum, ut, quasi partita habeant inter se ac divisa momenta, terrena et umida umida RG 1 V 1 ( add. G 1 V 1 ) suopte nutu et suo pondere ad paris angulos in terram et in mare mari X mare K 2 s ferantur, reliquae duae partes, una ignea altera animalis, ut illae superiores ille GKV superioris X in medium locum mundi gravitate ferantur et pondere, sic hae rursum rursus V 2 rectis lineis in caelestem calestem GV 1 locum subvolent, sive ipsa natura superiora adpetente sive quod a gravioribus leviora superiora... 23 leviora om. R 1 add. m. vet. in mg. (superiora ex -re). eadem verba usque ad levio fere omnia in r. scripsit V 1 natura repellantur. quae cum constent, sive quod ... constent Non. 273, 7 perspicuum debet esse animos, cum e corpore excesserint, sive illi sint animales, id est spirabiles, spirabiles KV 2 (l sp.) spiritabiles RV 1 spiritales G sive ignei, sublime ferri. 1.46. nos enim ne nunc quidem oculis cernimus ea quae videmus; neque est enim enim est V 2 B ullus sensus in corpore, sed, ut non physici phisici KRH solum docent verum etiam medici, qui ista aperta et patefacta viderunt, viae quasi quaedam sunt ad oculos, ad auris, ad naris aures...nares ex -is V 1? a sede animi perforatae. itaque saepe aut cogitatione aut aliqua vi morbi impediti apertis atque integris et oculis et auribus nec videmus nec audimus, ut ut quo ss. V 2 facile intellegi possit animum et videre et audire, non eas partis quae quasi fenestrae sint animi, non... 10 sunt animi Non. 36, 12 quibus tamen sentire nihil queat mens, nisi id agat et adsit. quid, quod quid quod V ( sed quod corr. in cū 1 ) qui quod GK 1 ( corr. c ) R eadem mente res dissimillimas comprendimus, cũ ( ex cō) prendimus V ut colorem, saporem, calorem, odorem, sonum? quae numquam quinque nuntiis animus animi in animis corr. V 1 cognosceret, nisi ad eum omnia referrentur et is omnium iudex solus esset. atque ea profecto tum multo puriora et dilucidiora cernentur, cum, quo natura fert, fertur K c liber animus pervenerit. illam ... 24 vult 239, 15 nulla vero est celeritas...240, 16 excitavit 240, 26 quod tandem ... 241,17 pervenerit H 1.47. nam nunc quidem, quamquam foramina illa, quae patent ad animum animos Non. a corpore, callidissimo calidissimo K 1 RV artificio natura fabricata nam 19 natura fabricatur Non. 35, 26 est, tamen terrenis concretisque corporibus sunt intersaepta intersepta X quodam modo: cum autem nihil erit praeter animum, nulla res obiecta impediet, quo minus percipiat, quale quidque sit. Quamvis copiose haec diceremus, si res postularet, quam multa, quam varia, quanta spectacula animus in locis caelestibus esset esse R 1 habiturus. 1.53. Sed si, qualis sit animus, ipse animus nesciet, nesci aet K dic quaeso, ne esse ne esse ex non esse K c quidem se sciet, ne moveri quidem se? ex quo illa ratio nata est Platonis, quae a Socrate est in Phaedro Phaedr. 245 c, cf. Cic. rep. 6, 27. Ciceronem sequitur Lact. inst. 7, 8, 4 et Serv. Aen. 6, 727 phedro KRV explicata, a me autem posita est in sexto libro de re p.: “Quod semper movetur, aeternum et aet. X ( sed et exp. V vet K c ) aet. Somn. Macr. est; quod autem motum adfert alicui quodque ipsum agitatur aliunde, aliunde ( u(p' a)/llou ) H e corr. s Somn. pars Macr. alicunde X quando finem habet motus, vivendi finem habeat necesse est. solum igitur, quod se ipsum movet, quia numquam deseritur a se, quia a se s. u. add. V 2 numquam ne moveri quidem desinit; quin etiam ceteris quae moventur hic fons, hoc hoc o in r. R c principium est movendi. 1.71. in animi autem autem om. H cognitione dubitare non possumus, nisi plane in physicis plumbei sumus, quin nihil sit animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex: quod cum ita sit, certe nec ne nec HK (c 2 aut c ) add. Mdv. ad Fin. exc. III secerni nec dividi nec discerpi nec distrahi potest, ne interire quidem igitur. est enim interitus quasi discessus et secretio ac diremptus diremptus s V rec direptus X earum partium, quae ante interitum iunctione aliqua tenebantur. non valet animus... 253,22 tenebantur H His et talibus rationibus adductus aductus GR 1 (corr. c ) V 1 (corr. 1 ) Socrates nec patronum quaesivit ad iudicium capitis nec iudicibus supplex 254,12 saep. q; in r. R al.m. ( ex que ut v. ) fuit adhibuitque liberam contumaciam a magnitudine animi ductam, non a superbia, et supremo vitae die de hoc ipso multa disseruit et paucis ante diebus, cum facile posset educi e custodia, noluit, et tum, tum ex cum V 1 paene in manu iam mortiferum illud tenens poculum, locutus ita est, ut non ad mortem trudi, verum in caelum videretur escendere. aescendere V asc. KB s 1.72. Ita Plato Phaedon 80sqq. enim censebat itaque disseruit, duas ut ante duas eras. in K esse vias duplicesque cursus animorum e corpore excedentium: nam cf. Lact. inst. 7, 10, 10 qui se humanis vitiis contaminavissent et se totos toto GV 1 ( s add. 2 ) R 1 ut v. (s add. ipse, tum lib- ex bib-) libidinibus dedissent, quibus caecati vel velut X (sed ut exp. V vet ) domesticis vitiis atque flagitiis se inquinavissent vel re publica violanda rei publicae violandae V 2 fraudes inexpiabiles concepissent, concoepissent GR concęp. K is devium quoddam iter esse, seclusum a concilio deorum; qui autem se integros castosque servavissent, quibusque fuisset minima cum corporibus contagio seseque contagiose seque V 1 ab is semper sevocavissent s evocavissent V ( exp. vet ) essentque in corporibus humanis vitam imitati deorum, is ad illos a quibus essent profecti reditum facilem patere. 1.73. Itaque Phaed. 85b commemorat, ut cygni, qui non sine causa Apollini dicati sint, si nt V( 2) sunt Serv. sed quod ab eo divinationem habere videantur, ut cycni ... 17 videantur Serv. Aen. 1,393 qua providentes quid in morte boni sit cum cantu et voluptate moriantur, sic omnibus bonis et doctis esse faciendum. faciundum K 2 (nec vero de hoc quisquam dubitare posset, possit K 2 nisi idem nobis accideret diligenter de animo cogitantibus, quod is quo his X (quod his V c ) saepe usu venit, qui cum Phaed. 99d d el. Man. ant cum aut ut v. acriter oculis deficientem solem intuerentur, ut del. Bentl. ut in vel mut. Se. Jb. d. ph. V. 24 p. 247 aspectum omnino amitterent; sic mentis acies se ipsa intuens non numquam hebescit, ob eamque causam contemplandi diligentiam amittimus. itaque dubitans circumspectans haesitans, multa adversa reverens revertens X ( sed t exp. in V) tamquam in rate in rate cf. e)pi\ sxedi/as Phaid. 85d ratis V 2 Se. imm. R in mari inmenso 1.74. nostra vehitur oratio ratio Camerar. ). sed haec haec add. V 2 et vetera sunt post vetera add. K 2 et a Graecis; Cato autem sic abiit e vita, ut causam moriendi moriundi K 2 nactum se esse gauderet. vetat enim domis ille in in om. V nobis deus iniussu hinc nos suo demigrare; cum vero causam iustam deus ipse dederit, ut tunc tum GV Socrati, nunc Catoni, saepe multis, ne ille me Dius Fidius vir sapiens laetus ex his tenebris in lucem illam excesserit, nec tamen ille ille Lb. ilia rup erit V vincla carceris ruperit—leges enim vetant—, sed tamquam a magistratu aut ab aliqua potestate legitima, sic a deo evocatus atque emissus exierit. Tota Plato Phaedon 80e enim philosophorum vita, ut ait idem, commentatio mortis est. 1.75. nam quid nam quid quid enim V 2 aliud agimus, cum a voluptate, vol. G 1 a uuol. K 1 id est id ( pro id est) V a corpore, cum a re familiari, quae est ministra et famula corporis, cum a re publica, cum a negotio omni sevocamus omni sev. (s. i. r. V c )V omni sev. ex omnis ev. R animum, quid, inquam, in quantum GR 1 V 1 tum agimus nisi animum ad se ipsum advocamus, advocamus s avoc. X (voc. K 1 a add. K c ) secum esse cogimus cogita mus G 1 maximeque a corpore abducimus? secernere autem a corpore animum, nec quicquam post animum add. V 2 : id est se ipsum nec quicquam K ( c K c ) aliud, est mori est mori Bentl. ēmori K emori GRVH ( post aliud add. quam R al.m. nisi V rec ) cf. Plato Phaed. 67d Lact. epit. 41 : deum vere colere id est, nec quicquam aliud, sapientia. discere. quare hoc commentemur, mihi crede, disiungamusque credidis iung. GR 1 (corr. 1? ) V 1 (corr. 2 ) credi disi. H credi siung K 1 nos a corporibus, id est id ( pro id est) V consuescamus mori. hoc, et dum erimus in terris, erit illi illi K caelesti vitae simile, et cum illuc ex his vinclis vinculis K 2 V 2 emissi feremur, minus tardabitur cursus animorum. Tota... 23 animorum H nam qui in compedibus corporis semper fuerunt, etiam cum soluti sunt, tardius ingrediuntur, ut i qui ferro vincti multos annos fuerunt. fuerint V 1 quo cum venerimus, tum denique vivemus. nam haec quidem vita vita s. v. add. K 1 mors est, quam lamentari possem, si liberet. nam haec... 5 liberet Aug. epist. 155,4 liberetur GKR 1 (corr. 1 ) V 1 (ur eras. ) liberet Aug. Satis tu quidem in Consolatione es lamentatus; 1.91. quae propter incertos casus casus add. V c cotidie imminet, imminet V propter brevitatem vitae numquam potest longe abesse, quo minus quominus K in omne tempus rei p. suisque reip. suisque GV reip s usque ex reipsiusque K 2 reip ussuisque R ( al. m. ) consulat, cum cum Sey. ut W aut Mue. posteritatem ipsam, cuius sensum habiturus non sit, ad se putet pertinere. quare licet etiam mortalem esse animum animum K 2 s animam X iudicantem aeterna moliri, non gloriae cupiditate, quam sensurus non sis, sit X si t V ( ss. 1 aut c ) sed virtutis, quam necessario gloria, etiamsi tu id non agas, consequatur. Natura vero si add.Ba. se sic habet, ut, quo modo initium nobis rerum omnium ortus noster adferat, sic exitum mors, ut nihil pertinuit ad nos ante ortum, sic nihil post mortem pertinebit. in quo quid potest esse mali, cum mors nec ad vivos pertineat nec ad mortuos? 1.97. vadit enim enim om. s in eundem carcerem atque in eundem paucis post annis scyphum Socrates, eodem scelere iudicum quo tyrannorum Theramenes. QHPAMENHC X Apol. 40csqq. (libere reddita) quae est igitur eius oratio, qua facit eum Plato usum apud iudices iam morte multatum? magna me inquit “spes tenet, iudices, bene mihi evenire, quod mittar ad mortem. necesse est enim sit alterum de duobus, ut aut sensus omnino omnes omnis K (acst s = accusativus ss. 2 ) mors auferat aut in alium quendam locum ex his locis morte migretur. meretur K quam ob rem, sive sensus extinguitur morsque ei somno similis est, qui non numquam etiam sine visis somniorum placatissimam quietem adfert, di dii GRV boni, quid lucri est emori! aut quam multi dies reperiri repp. GR (corr. 1 ) V possunt, qui tali nocti antepotur! cui si si V 2 s om. X similis est perpetuitas omnis consequentis temporis, quis me beatior? 1.98. sin vera sunt quae dicuntur, migrationem esse mortem in eas oras, horas K 1 V 2 quas qui e vita excesserunt incolunt, id hic in id corr. K c multo iam beatius est. tene, cum ab is, qui se iudicum numero numerū V 1 haberi volunt, evaseris, ad eos venire, qui vere iudices appellentur, Minoem Rhadamanthum Aeacum Aeacum s Aiacem X Triptolemum, convenireque eos qui iuste et et s om. X ( e)ge/nonto e)n tw=|n e(autw=n bi/w| ) cum fide vixerint— haec peregrinatio mediocris vobis videri potest? ut vero conloqui cum Orpheo Musaeo Homero Hesiodo liceat, quanti tandem aestimatis? equidem saepe emori, si fieri posset, vellem, ut ea quae dico mihi liceret invisere. invisere V (ise in r. V c ) invenire rell. quanta delectatione autem adficerer, cum Palamedem, cum Aiacem, cum alios iudicio iniquo iniquorum ventos GR iniquorũ ventos K iniquo ( eras. 3—4 litt., tum circum in fine versus V c ) ventos V ( ei)/ tis a)/llos dia\ kri/din a)/dikon te/qnhken circumventos convenirem! temptarem etiam summi regis, qui maximas copias duxit ad Troiam, et Ulixi ulixis V 2 Sisyphique prudentiam, nec ob eam rem, cum haec exquirerem sicut hic faciebam, capite damnarer.—Ne vos quidem, iudices i qui me absolvistis, hi X si V 2 mortem timueritis. 1.99. nec nec c in r. V c enim cuiquam bono mali quicquam evenire potest nec vivo nec mortuo, nec umquam eius res a dis inmortalibus imm. KR neglegentur, nec mihi ipsi hoc accidit fortuito. nec vero ego is, a quibus accusatus aut a quibus condemnatus sum, habeo quod suscenseam, succenseam K 2 in mg. V c nisi quod mihi nocere se crediderunt.” et haec quidem hoc modo; nihil autem melius extremo: sed tempus est inquit iam hinc abire, habire G 1 R 1 me, ut moriar, vos, ut vitam agatis. utrum autem sit melius, dii inmortales imm. V 2 sciunt, hominem quidem scire arbitror neminem. utrum... 26 neminem libere Lact. inst. 7,2, 10 Ne ego h' supra ego V 2 haud aut X haud V 2 paulo hunc animum malim mallim G ( 2. l in r. ) K 1 RV 1 quam eorum omnium fortunas, qui de hoc iudicaverunt. etsi, quod praeter deos negat scire quemquam, id scit scit sit V 1 ipse utrum sit melius—nam dixit ante—, sed suum illud, nihil ut adfirmet, tenet ad extremum; 5.35. 'numquam enim cum eo conlocutus sum.—ain tu? an aliter an tu an aliter X sed prius an in ain corr. V 2 an tu aliter s ( ti/ de/; suggeno/menos a) gnoi/hs, a)/llws de\ an)to/qen on) gignw/sxeis xtl .;) cf. Att. 4,5,1. ain tu? aliter Or. id id om. G scire non potes?—nullo modo.—tu igitur ne de Persarum quidem rege rege nego V 1 magno potes dicere, beatusne sit? beatus nescit K 1 —an ego possim, cum ignorem, quam sit doctus, quam vir bonus?—quid? tu in eo sitam vitam beatam putas?—ita prorsus existimo, bonos beatos, improbos miseros.—miser ergo Archelaus?—certe, si iniustus.' 5.70. haec tractanti tractanti s V 3 tractandi X (-i ex -o K 1 ) animo et noctes et dies cogitanti cogitandi KV 1 cogitanti G existit illa a a s om. X deo deo H Delphis praecepta cognitio, ut ipsa se mens agnoscat coniunctamque cum divina mente se sentiat, ex quo insatiabili gaudio compleatur. completur Bentl. ipsa enim cogitatio de vi et natura deorum studium incendit incedit GRV 1 illius aeternitatem aeternitatem Sey. aeternitatis (aeterni status Mdv. ad fin.1, 60 ) imitandi, neque se in brevitate vitae conlocatam conlocata GRV 1 collocatam H ( bis ) conlocatum s We. putat, cum rerum causas alias ex aliis aptas et necessitate nexas videt, quibus ab aeterno tempore fluentibus in aeternum ratio tamen mensque moderatur.
25. Anon., Rhetorica Ad Herennium, 1.24 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)

26. Sallust, Catiline, 11.2 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)

27. Sallust, Iugurtha, 4.6 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)

28. New Testament, 2 Corinthians, 12.1-12.5 (1st cent. CE - 1st cent. CE)

29. New Testament, John, 3.13, 8.56-8.58, 12.34-12.36, 12.41 (1st cent. CE - 1st cent. CE)

3.13. No one has ascended into heaven, but he who descended out of heaven, the Son of Man, who is in heaven. 8.56. Your father Abraham rejoiced to see my day. He saw it, and was glad. 8.57. The Jews therefore said to him, "You are not yet fifty years old, and have you seen Abraham? 8.58. Jesus said to them, "Most assuredly, I tell you, before Abraham came into existence, I AM. 12.34. The multitude answered him, "We have heard out of the law that the Christ remains forever. How do you say, 'The Son of Man must be lifted up?' Who is this Son of Man? 12.35. Jesus therefore said to them, "Yet a little while the light is with you. Walk while you have the light, that darkness doesn't overtake you. He who walks in the darkness doesn't know where he is going. 12.36. While you have the light, believe in the light, that you may become sons of light." Jesus said these things, and he departed and hid himself from them. 12.41. Isaiah said these things when he saw his glory, and spoke of him.
30. Pliny The Elder, Natural History, 7.52.178-7.52.179 (1st cent. CE - 1st cent. CE)

31. Plutarch, Cicero, 35.4 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)

32. Quintilian, Institutes of Oratory, 10.1.123 (1st cent. CE - 1st cent. CE)

33. Apuleius, The Golden Ass, 2.29-2.30 (2nd cent. CE - 2nd cent. CE)



Subjects of this text:

subject book bibliographic info
abraham\u2002 Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
academics, the academy Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
angel Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
annius milo, t. Duffalo, The Ghosts of the Past: Latin Literature, the Dead, and Rome's Transition to a Principate (2006) 136
anointing Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
apocalyptic, early christian Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
apotheosis, roman, dynamics of Green, Carthage in Virgil's Aeneid: Staging the Enemy under Augustus (2014) 156
archon Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
ascent, cultic (sethian) Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
asclepius Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
astaphaeus/astaphaios/astophaios Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
authority\u2002 Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
baptism, ophite Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
baptism Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
caesar, julius Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
caesar (g. iulius caesar), catasterism of Green, Carthage in Virgil's Aeneid: Staging the Enemy under Augustus (2014) 156
caesars comet Green, Carthage in Virgil's Aeneid: Staging the Enemy under Augustus (2014) 156
celsus Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
cicero, as translator Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
cicero, on philosophy Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
cicero, on plato and aristotle Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
cicero, on socrates Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
cicero, pro milone Duffalo, The Ghosts of the Past: Latin Literature, the Dead, and Rome's Transition to a Principate (2006) 136
cicero Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
cicero (m. tullius cicero) Green, Carthage in Virgil's Aeneid: Staging the Enemy under Augustus (2014) 156
clodia Duffalo, The Ghosts of the Past: Latin Literature, the Dead, and Rome's Transition to a Principate (2006) 136
de officiis Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
de re publica Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 166
de re publica (cicero) Green, Carthage in Virgil's Aeneid: Staging the Enemy under Augustus (2014) 156
delphi Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
descent, of the soul Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
dog starnan Green, Carthage in Virgil's Aeneid: Staging the Enemy under Augustus (2014) 156
dream of scipio Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 166, 200
dreams Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
ennoia Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
euhemerus (of messene) Green, Carthage in Virgil's Aeneid: Staging the Enemy under Augustus (2014) 156
flamininus, as mere reputation Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
flamininus, glory Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
flamininus, true glory Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
gate, heavenly/paradisiacal Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
gate Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
gospel of john, johannine epistemology Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
gospel of john, johannine travel Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
heaven\u2002 Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
herbs Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
hermes trismegistos Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
honour, in international relations Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
honour Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 166
iamblichus Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
jesus, soul Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
journey, otherworldly journey Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
journey, spiritual journey Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
just war theory Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
justice, in stoicism Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
justice, in warfare Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
leadership Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
life, tree of Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
life Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
light Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
livy Duffalo, The Ghosts of the Past: Latin Literature, the Dead, and Rome's Transition to a Principate (2006) 136
lucan Duffalo, The Ghosts of the Past: Latin Literature, the Dead, and Rome's Transition to a Principate (2006) 136
marcus (character of div.) Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
marius, c. Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
marius Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
of Duffalo, The Ghosts of the Past: Latin Literature, the Dead, and Rome's Transition to a Principate (2006) 136
oil Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
ophites, the diagram Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
password Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
peripatetics Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
pharsalus Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
plato, cicero on Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
plato Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
pliny the elder Duffalo, The Ghosts of the Past: Latin Literature, the Dead, and Rome's Transition to a Principate (2006) 136
pompeius magnus, sex. Duffalo, The Ghosts of the Past: Latin Literature, the Dead, and Rome's Transition to a Principate (2006) 136
pompey Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
prayer Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
prodigy Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
quintus (character of div.) Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
religio, and superstitio Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
revelation\u2002 Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
saloustios Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
salvation/soteriology Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
seal, ophite Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
sethians, sethianism Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
signs Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
snakes Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
socrates' "168.0_25@consulatus suus (cicero's poem)" Long, From Epicurus to Epictetus Studies in Hellenistic and Roman Philosophy (2006) 291
soul, individual Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
soul Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
spirit, divine Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
stoicism, justice in Gilbert, Graver and McConnell, Power and Persuasion in Cicero's Philosophy (2023) 200
superstitio, and religio' Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
theriomorphism Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
theurgy Edmonds, Drawing Down the Moon: Magic in the Ancient Greco-Roman World (2019) 332
traditions\u2002 Luther Hartog and Wilde, Jewish, Christian, and Muslim Travel Experiences: 3rd century BCE – 8th century CE (2024) 151
tullius cicero, m., de diuinatione Santangelo, Roman Frugality: Modes of Moderation from the Archaic Age to the Early Empire and Beyond (2013) 25
water, baptismal/ritual Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249
water, element Rasimus, Paradise Reconsidered in Gnostic Mythmaking: Rethinking Sethianism in Light of the Ophite Evidence (2009) 249