1. Plato, Phaedrus, None (5th cent. BCE - 4th cent. BCE)
|
2. Numenius Heracleensis, Fragments, 25 (3rd cent. BCE - 3rd cent. BCE)
|
3. Cicero, Academica, 1.15-1.19, 1.21, 1.23-1.34, 1.38-1.42, 1.46, 2.9, 2.74, 2.100, 2.105 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)
| 1.15. Tum Varro ita exorsus est: 'Socrates mihi videtur, id quod constat inter omnes, primus a rebus occultis et ab ipsa natura involutis, in quibus omnibus *d omnes ante eum philosophi occupati fuerunt, avocavisse philosophiam et ad vitam communem adduxisse, ut de virtutibus et de vitiis omninoque de de 1 om. *d bonis rebus et malis quaereret, caelestia autem vel procul esse a nostra cognitione censeret vel, si maxime cognita essent, nihil tamen ad bene vivendum. 1.16. hic in omnibus fere sermonibus, qui ab is qui illum audierunt perscripti varie copioseque que om. px sunt, ita disputat ut nihil affirmet ipse refellat alios, nihil se scire dicat nisi id ipsum, eoque praestare ceteris, pr. se m ; praestarem p 1 (ceteris in ras. ) quod illi quae nesciant scire se putent, putent *dn -ant *g ipse se nihil scire id unum sciat, ob eamque rem se se rem *g arbitrari ab Apolline omnium sapientissimum esse dictum, quod haec esset una hominis omnis *d . cf. Plato apol. 23 A Lact. ira 1, 6 s. epit. 35, 5 sapientia, non arbitrari sese se gf scire quod nesciat. quae cum diceret constanter et in ea sententia permaneret, omnis eius oratio tantum tantum Dav. ad Lact. epit. 37 tam *g*d tamen vel tum s in virtute laudanda et in hominibus hom. omnibus *d o. h. s ad virtutis studium cohortandis consumebatur, ut e Socraticorum libris maximeque Platonis intellegi potest. 1.17. Platonis autem auctoritate, qui varius et multiplex et copiosus fuit, una et consentiens duobus vocabulis philosophiae forma instituta constituta *g est Academicorum et Peripateticorum, qui rebus congruentes nominibus differebant. nam cum Speusippum sororis filium Plato philosophiae quasi heredem reliquisset, duo duos p 2 p 1 p 2 rg 2 f c autem praestantissimo praestatnissimos mn studio atque doctrina, Xenocratem Calchedonium et Aristotelem Stagiritem, qui erant cum Aristotele Peripatetici dicti sunt, quia disputabant inambulantes in Lycio, illi autem, quia quia *g*p qui wn Platonis instituto in Academia, quod est alterum gymnasium, coetus erant et sermones habere soliti, e loci vocabulo nomen habuerunt. sed utrique Platonis ubertate completi certam quandam disciplinae formulam composuerunt et eam quidem plenam ac refertam, illam autem Socraticam dubitanter dubitanter Bai. -tantem *g -tationem *d (tionem in ras. p ) de omnibus rebus et nulla affirmatione adhibita consuetudinem consuetudine mn ; adh. cons. in. ras. p disserendi reliquerunt. ita facta est, est disserendi *d (diss. in ras. p ) quod minime Socrates probabat, ars quaedam philosophiae et rerum ordo et descriptio disciplinae. 1.18. Quae quidem erat primo duobus ut dixi nominibus una; nihil enim inter Peripateticos et illam veterem Academiam differebat. abundantia quadam ingenii praestabat, ut mihi quidem mihi uid. quidem *t*d transposuit m c (q. in ras. p ) videtur, Aristoteles, sed idem fons erat utrisque et eadem rerum expetendarum fugiendarumque fugiendarumque om. p partitio. Sed quid ago' inquit aut sumne sanus qui haec vos doceo? nam etsi non sus Minervam sus sum n 1 g 1 f (Minerua g 1 ) sum sus p 1 ? ut aiunt, tamen inepte quisquis Minervam docet. Tum Atticus Tu vero inquit perge Varro; valde enim amo nostra atque nostros, meque ista delectant cum Latine dicuntur et isto modo. Quid me inquam putas, qui philosophiam iam professus prof. iam *g sim sim *dn sum *g populo nostro me me om. *d exhibiturum. 1.19. VA. Pergamus igitur inquit, inquit om. *gx 'quoniam placet. Fuit ergo iam accepta a Platone philosophandi ratio rat. phil. p 1 triplex, una de vita et moribus, altera de natura et rebus occultis, tertia de disserendo et quid verum uerum et *d quid falsum quid rectum in oratione pravumve prauumue accedit s quid consentiens consentiens sit Goer. quid repugnet repugnat s -ans s -ans esset Mue. iudicando. Ac primum primam *d illam partem bene vivendi a natura petebant eique parendum esse dicebant, neque ulla alia in re nisi in natura quaerendum esse illud summum summum illud psmn bonum quo omnia referrentur, referrentur *d*g -ere- *g constituebantque extremum esse rerum expetendarum et finem bonorum adeptum esse omnia e natura omn. e nat. Om. *g et animo anima *g et corpore et vita. corporis autem alia ponebant esse in toto alia in partibus, valetudinem vires pulchritudinem in toto, in partibus autem sensus integros et praestantiam aliquam partium singularum, ut in pedibus celeritatem, vim in manibus, claritatem in voce, in lingua etiam explanatam vocum impressionem; 1.21. ergo haec animorum; vitae autem (id enim erat tertium) adiuncta esse dicebant quae ad virtutis usum valerent. Iam nam Goer. virtus in in 1 et 2 om. *d animi bonis et in corporis cernitur et et om. *d in quibusdam quae non tam naturae quam beatae vitae adiuncta sunt. hominem enim enim om. *d autem Mue. esse censebant quasi partem quandam esse post quandam smn civitatis et universi generis humani, eumque esse coniunctum cum hominibus humana hum. communi IFGronovius observ. 3, 6 quadam societate. ac de summo quidem atque naturali bono sic agunt; cetera autem pertinere ad id putant aut adaugendum aut ad tenendum, aut ad agendum *dn om. s tuendum s ut divitias ut opes ut gloriam ut gratiam. Ita tripertita ab his inducitur ratio bonorum 1.24. De cf. Lact. inst. 7,3,1 natura autem (id enim sequebatur) ita dicebant docebant *g ut eam dividerent in res duas, ut altera esset efficiens, altera autem quasi huic se praebens, eaque ea qua Man. ex qua Turn. ex eaque Mue. ea nominativus efficeretur efficerentur *gr 1 aliquid. in eo quod efficeret vim esse censebant, in eo autem quod efficeretur tantum modo tantum modo om. *d materiam quandam; in utroque tamen utrumque: neque enim materiam ipsam cohaerere potuisse si nulla vi contineretur, neque vim sine aliqua materia; nihil est enim quod non alicubi esse cogatur. sed quod ex utroque, id iam corpus et quasi qualitatem quandam nominabant—dabitis habitis *g enim profecto ut in rebus inusitatis, quod Graeci ipsi faciunt a quibus haec iam diu tractantur, utamur verbis interdum inauditis.' 1.25. Nos vero inquit Atticus; quin etiam Graecis licebit utare cum voles, si te Latina forte deficient. VA. Bene sane facis; sed enitar ut ut in p 1 Latine loquar, nisi in huiusce eiusce *gx modi verbis ut philosophiam aut rhetoricam aut physicam aut dialecticam appellem, quibus ut aliis multis consuetudo iam utitur pro Latinis. qualitates s cf. Mart. Cap. 5, 510 igitur appellavi quas poio/thtas Graeci vocant, quod ipsum apud Graecos non est vulgi verbum sed philosophorum, atque id in multis; dialecticorum vero verba nulla sunt publica, suis utuntur. et id quidem commune omnium fere est artium; s. cf. fin. 3, 3 nat. deor. 1, 44 frg. inc. K 10 Hier. in Gal. 3, 26 aut enim nova sunt rerum novarum facienda nomina aut ex aliis transferenda. quod si Graeci faciunt qui in his rebus tot iam saecla versantur, quanto id nobis magis m. n. *d n. maius p p smn concedendum est, qui haec nunc primum tractare conamur. 1.26. 'Tu vero' inquam Varro bene etiam meriturus mihi videris de tuis civibus, si eos non modo copia rerum auxeris, ut effecisti, ut fecisti s uti f- RKl. sed etiam verborum. VA. Audebimus ergo inquit 'novis verbis uti te auctore, si necesse erit. erit *gpx est w —earum igitur qualitatum sunt aliae principes aliae ex his ortae. principes sunt unius modi et simplices; ex his autem ortae variae sunt et quasi multiformes. itaque aer (hoc inde ab hoc rursus deest s hoc om. *d quoque utimur enim enim iam Ha. pro Latino) et et 1 om. *d ignis et aqua et terra prima primae s sunt; ex his autem ortae animantium formae earumque rerum quae gignuntur e terra. ergo illa initia et ut e Graeco vertam elementa dicuntur; e quibus aer et ignis movendi vim habent et efficiendi, reliquae partes accipiendi et quasi patiendi, aquam dico et terram. quintum genus, e quo essent astra mentesque, singulare singulares *gw eorumque quattuor quae supra dixi dissimile Aristoteles Arist. cf. AKail diss. phil. Vind. 11, 90 quoddam esse rebatur. 1.27. Sed subiectam putant putant x -at *d -abant *g omnibus sine ulla specie atque carentem omni illa qualitate (faciamus enim tractando usitatius hoc verbum et tritius) materiam quandam, ex qua omnia expressa atque effecta efficat Turn. sint, quae tota omnia accipere possit possit x -sunt *g -sint *dn omnibusque modis mutari mutari s ? Dav. -re *g*d atque ex omni parte eoque eque *g eamque Chr. etiam interire, non in nihilum sed in suas partes, quae infinite secari ac dividi possint, cum sit nihil omnino in rerum natura minimum quod dividi nequeat. quae autem moveantur omnia intervallis moveri, quae intervalla item infinite dividi possint. 1.28. et cum ita moveatur illa vis quam qualitatem esse diximus, et cum sic ultro citroque introque p in utroque w versetur, et materiam ipsam totam totam ipsam *g penitus commutari putant et illa effici quae appellant qualia; e quibus in in del. Dav. omni natura cohaerente cohaerente *gp m x cohercente *d et continuata cum omnibus suis partibus unum unum om. *d effectum esse mundum, extra quem nulla pars materiae mat. par *g sit nullumque corpus. Partis autem esse mundi omnia quae insint in eo, quae natura sentiente teneantur, in qua ratio perfecta insit, quae sit eadem sempiterna (nihil enim valentius esse a quo intereat); 1.29. quam vim animum esse dicunt mundi, eandemque esse esse 2 om. *g mentem sapientiamque perfectam, quem deum appellant, omniumque rerum quae sunt sint Mue. ei subiectae quasi prudentiam providentiam Lb. quandam procurantem caelestia maxime, deinde in terris ea quae pertineant pertinent r 1 wm ad homines; quam interdum eandem necessitatem appellant, quia nihil aliter possit atque ab ea constitutum sit, inter dum interdum p 1, idem et item p m inter *g*d seriem causarum Pl. * * * quasi fatalem et immutabilem continuationem ordinis sempiterni, non no num p numquam quidem quidem om. *g eandem fortunam, quod efficiat multa improvisa et et s ? Lb. haec *g*d ac Ha. necopinata nobis propter obscuritatem ignorationemque causarum. fortunam — — quod multa eff. inopinata nobis ... causarum Lact. inst. 3, 29, 3, cf. ibid. 18 (ign. rerum atque caus.) 1.30. Tertia deinde philosophiae pars, quae erat in ratione et in disserendo, sic tractabatur ab utrisque. Quamquam oriretur a sensibus tamen non non om. *g ; tamen non in ras. p esse iudicium veritatis in sensibus. mentem volebant rerum esse esse ereum ngf iudicem, solam censebant idoneam cui crederetur, quia sola cerneret id quod semper esset simplex et unius modi et tale quale esset (hanc illi i)de/an appellabant, appellabant *gw -labantur m 1 -lant pg iam a Platone ita nominatam, nos recte speciem possumus dicere). 1.31. sensus autem omnis hebetes et tardos esse arbitrabantur nec percipere ullo modo res eas quae subiectae sensibus viderentur, quod quod *g quae *d essent aut ita parvae ut sub sensum cadere non possent, aut ita mobiles et concitatae ut nihil umquam unum esset et add. Ha. aut Reid constans, ne idem ne idem Man. eidem *g*d quidem, quia continenter laberentur et fluerent omnia. itaque hanc omnem partem artem Non. rerum opinabilem opinabilium Goer. appellabant; itaque ... appellabant Non. p. 148 (opinabile) appellabat Non. ? 1.32. scientiam autem nusquam esse censebant nisi in animi notionibus notionibus s ? Lb. mot- *g*d atque rationibus. qua de causa definitiones rerum probabant et has ad omnia de quibus disceptabatur adhibebant; verborum etiam explicatio explicari *g probabatur, probatur *g id est qua de causa quaeque essent esset m p px ita nominata, quam e)tumologi/an appellabant; post argumentis quibusdam quibusdam om. *d et quasi rerum notis ducibus et rer. not. quasi duc. Dav. utebantur ad probandum ad prob. rursus accedit s et ad concludendum id quod explanari volebant. in qua in quo Man. denique Mue. tradebatur omnis dialecticae dialectica w disciplina id est orationis ratione conclusae; conclusa rw huic quasi ex altera parte oratoria vis dicendi adhibebatur, explicatrix orationis perpetuae ad persuadendum accommodatae. 1.33. Haec forma forma om. *d erat illis prima, a Platone tradita; cuius quas acceperim dissupationes dissupationes Bai. disputat- *g*d si vultis exponam.' Nos vero volumus inquam, ut pro Attico etiam respondeam. ATT. Et recte quidem quidem om. *d inquit respondes; praeclare enim explicatur Peripateticorum et Academiae veteris auctoritas. VA. “Aristoteles igitur igitur om. *d primus species quas paulo ante dixi labefactavit, quas mirifice Plato erat amplexatus, quas ... erat amplexatus pars codicum Non. p. 470 ut in iis quiddam divinum esse diceret. Theophrastus autem, vir et oratione suavis et ita moratus ut prae se probitatem quandam et ingenuitatem ferat, ferret Ern. vehementius etiam fregit quodam modo auctoritatem veteris disciplinae; spoliavit enim virtutem suo decore imbecillamque reddidit, quod negavit in ea sola positum esse beate vivere. 1.34. Nam Strato eius auditor quamquam fuit acri ingenio tamen ab ea disciplina omnino semovendus est; qui cum maxime necessariam partem philosophiae, quae posita est in virtute et in in om. mgf moribus, reliquisset totumque se ad investigationem naturae contulisset, in ea ipsa plurimum dissedit a suis. Speusippus autem et Xenocrates, qui primi Platonis rationem auctoritatemque susceperant, et post eos Polemo Polemon *g et Crates unaque Crantor Cranto p 2 wg 2 Cratero g 1 Crator *g*d in Academia congregati diligenter ea eis px quae a superioribus acceperant tuebantur. utebantur *d Iam Polemonem audiverant assidue Zeno et Arcesilas. Archesilaus x 1.39. cumque eas perturbationes antiqui naturales esse dicerent et rationis expertes aliaque in parte animi cupiditatem alia in alia Lb. rationem collocarent, ne his quidem assentiebatur; nam et perturbationes voluntarias esse putabat opinionisque iudicio suscipi et omnium perturbationum matrem esse arbitrabatur arb. matr. esse rw immoderatam quandam intemperantiam. Haec fere de moribus. De naturis autem sic sentiebat, primum ut in ut in ut s ? Asc. uti Bai. quattuor initiis rerum illis quintam hanc naturam, ex qua superiores sensus et et etiam Reid mentem effici rebantur, non adhiberet; statuebat enim ignem esse ipsam naturam quae quidque gigneret et mentem atque sensus. discrepabat etiam ab isdem, quod nullo modo arbitrabatur arbitrabantur *g quicquam effici posse ab ea quae expers esset corporis, cuius generis Xenocrates et superiores etiam animum esse dixerant, nec vero aut quod efficeret aliquid aut quod efficeretur posse esse non corpus. 1.40. Plurima autem autem aut m 1 ? n etiam gf in illa tertia philosophiae parte mutavit. in qua primum de sensibus ipsis quaedam dixit nova, quos iunctos uinctos pf inuictos s esse censuit e quadam quasi impulsione oblata extrinsecus, quam ille fantasi/an, cf. p. 36, 10 Cael. Aur. acut. 3, 13 ( Gell. 19, 1, 15 ) nos visum appellemus appellemus p 2 -amus *g*d licet, et teramus terramus n -anus s teneamus *d hoc quidem verbum, hoc quidem uerbum s h. u. q. *g*d erit enim utendum in reliquo sermone saepius— sed ad haec quae visa sunt et quasi accepta sensibus assensionem ascensionem *g adiungit animorum, quam esse vult in nobis positam et voluntariam. 1.41. visis non omnibus adiungebat fidem sed is solum quae propriam quandam haberent declarationem earum rerum quae viderentur; id autem visum cum ipsum per se cerneretur, comprehendibile—feretis haec? hoc Dav. ' ATT. nos vero inquit; inquam Ald. quonam quoniam ng 1 quam p 1 ; (quo)nam ... sed in ras. p enim alio alio om. *dn modo katalhmpto diceres? — VA. “sed cum acceptum iam et approbatum probatum *g esset, comprehensionem appellabat, similem is rebus quae manu prenderentur; ex quo etiam nomen hoc duxerat at, del. Man. ac gf cum eo verbo antea nemo tali in re in re iure mw usus esset, plurimisque idem novis verbis (nova enim dicebat) usus est. Quod autem erat sensu comprensum id ipsum sensum appellabat, et si ita erat comprensum ut convelli ratione non posset scientiam, sin aliter inscientiam nominabat; ex qua existebat existebat Pl. -erat p -eret rw extiterat *g etiam opinio, quae esset imbecilla imb. adsensio Pl. et cum falso incognitoque communis. 1.42. sed inter scientiam et inscientiam comprehensionem illam quam dixi collocabat, eamque neque in rectis neque in pravis paruis *g numerabat, sed soli credendum esse dicebat. E quo sensibus etiam fidem tribuebat, quod ut supra dixi comprehensio facta sensibus et vera esse illi et fidelis videbatur, non quod quod om. *g, in ras. p omnia quae essent in re comprehenderet, sed quia nihil quod cadere in eam eam nat. Man. n. eam Fab. posset relinqueret, quodque natura quasi normam scientiae et principium sui dedisset unde postea notiones rerum in animis imprimerentur; e quibus non principia solum sed latiores quaedam ad rationem inveniendam viae reperiuntur. aperituntur Man. -rirentur Dav. reperirentur Gr. errorem autem et temeritatem et ignorantiam ignorationem s et opinationem et suspicionem et uno nomine omnia quae essent aliena firmae et constantis assensionis a virtute sapientiaque removebat. Atque in his fere commutatio constitit omnis dissensioque Zenonis a superioribus.” 1.46. Hanc Academiam novam appellant, quae mihi vetus videtur, si quidem Platonem ex illa vetere numeramus, cuius in libris nihil affirmatur et in utramque partem multa disseruntur, de omnibus quaeritur nihil certi dicitur—sed tamen illa quam exposuisti exposuisti Dur. exposui *g*d ; an a Cicerone neglegenter scriptum ? vetus, haec nova nominetur. quae usque ad Carneadem perducta, producta mn (per in ras. p ) qui quartus ab Arcesila fuit, in eadem Arcesilae ratione permansit. Carneades autem nullius philosophiae partis ignarus et, ut cognovi ex is qui illum audierant maximeque ex Epicureo Epicureo ms -ZZZo *g*d Zenone, qui cum ab eo plurimum dissentiret unum tamen praeter ceteros mirabatur, incredibili quadam fuit facultate et to fuit īo facultate et do m 1, īo del. et do ctrina m 2 ; et to om. *dn et co pia dicendi Chr. ” quid autem stomachatur stomachetur Sig. Mnesarchus, quid Antipater digladiatur Non. p. 65 (digladiari) digladiatur F 1 -etur cett. cum Carneade tot voluminibus? * | |
|
4. Cicero, On The Ends of Good And Evil, 4.5, 4.51, 4.61, 5.9, 5.14 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)
| 4.5. quarum cum una sit, qua mores conformari confirmari (' emendqvisse videtur A, Man.' Mdv. ) putantur, differo eam partem, quae quasi stirps est huius quaestionis. qui sit enim finis bonorum, mox, hoc loco tantum dico, a veteribus Peripateticis Academicisque, qui re consentientes vocabulis differebant, eum locum, quem civilem recte appellaturi videmur, Graeci politiko/n, graviter et copiose esse tractatum. Quam multa illi de re publica scripserunt, quam multa de legibus! quam multa non solum praecepta in artibus, sed etiam exempla in orationibus bene dicendi reliquerunt! primum enim ipsa illa, quae subtiliter disserenda erant, polite apteque dixerunt tum definientes, tum partientes, ut vestri etiam; sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. 4.51. dabit hoc Zenoni Polemo, etiam magister eius et tota illa gens et reliqui, qui virtutem omnibus rebus multo anteponentes adiungunt ei tamen aliquid summo in bono finiendo. si enim virtus digna est gloriatione, ut est, tantumque praestat reliquis rebus, ut dici vix possit, et beatus esse poterit (25 poterit, sc. non Polemo, sed qui virtute una praeditus est, caret ceteris) virtute una praeditus carens ceteris, nec tamen illud tibi concedetur, concedetur Se. concedet praeter virtutem nihil in bonis esse ducendum. illi autem, quibus summum bonum sine virtute est, non dabunt fortasse vitam beatam habere, in quo iure possit possit iure BE gloriari, etsi illi quidem etiam voluptates faciunt interdum gloriosas. 4.61. quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Nos cum te, M. Cato, studiosissimum philosophiae, iustissimum virum, optimum iudicem, religiosissimum testem, audiremus, admirati sumus, quid esset cur nobis Stoicos anteferres, qui de rebus bonis et malis sentirent ea, quae ab hoc Polemone Zeno cognoverat, nominibus uterentur iis, quae prima specie admirationem, re explicata risum moverent. tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea ea NV eas R illa BE tenebas? sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? praesertim cum in re publica princeps esse velles ad eamque tuendam cum summa tua dignitate maxime a nobis ornari atque instrui posses. a nobis enim ista quaesita, a nobis descripta, notata, add. Lamb. praecepta sunt, omniumque rerum publicarum rectionis rectionis Mdv. rectiones BERN rectores V genera, status, mutationes, leges etiam et leges etiam et ERN leges et etiam B et etiam leges et V instituta ac mores civitatum perscripsimus. eloquentiae vero, quae et principibus maximo ornamento maximo ornamento RV maximo e ornamento B maximo cornamento E maxime (e ex corr. m. alt. ) ornamento N est, et qua te audimus audivimus RV valere plurimum, et qua te ... plurimum om. N quantum tibi ex monumentis monimentis RV nostris addidisses! Ea cum dixissent, quid tandem talibus viris responderes? 5.9. Sic est igitur locutus: Quantus ornatus in Peripateticorum disciplina sit satis est a me, ut brevissime potuit, paulo ante dictum. sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, naturae edd. natura ( etiam B) disserendi altera, vivendi tertia. Natura sic ab iis investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terra, ut poe+tice loquar, praetermissa sit; quin etiam, cum de rerum initiis omnique mundo locuti essent, ut multa non modo probabili argumentatione, sed etiam necessaria mathematicorum ratione concluderent, maximam materiam ex rebus per se investigatis ad rerum occultarum cognitionem attulerunt. 5.14. praetereo multos, in his doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. summum enim bonum exposuit vacuitatem doloris; qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Critolaus imitari voluit antiquos, et quidem est gravitate proximus, et redundat oratio, ac tamen ne is is his R quidem in patriis institutis add. Brem. manet. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. hic hic his R quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli aristotilis R, N ( fort. corr. ex aristotili), V fuisse et Polemonis docet. | 4.5. One of these departments is the science that is held to give rules for the formation of moral character; this part, which is the foundation of our present discussion, I defer. For I shall consider later the question, what is the End of Goods. For the present I only say that the topic of what I think may fitly be entitled Civic Science (the adjective in Greek is politikos) was handled with authority and fullness by the early Peripatetics and Academics, who agreed in substance though they differed in terminology."What a vast amount they have written on politics and on jurisprudence! how many precepts of oratory they have left us in their treatises, and how many examples in their discourses! In the first place, even the topics that required close reasoning they handled in a neat and polished manner, employing now definition, now division; as indeed your school does also, but your style is rather out-atâelbows, while theirs is noticeably elegant. 4.51. The minor premise Polemo will concede to Zeno, and so will his master and the whole of their clan, as well as all the other philosophers that while ranking virtue far above all else yet couple some other thing with it in defining the Chief Good; since if virtue is a thing to be proud of, as it is, and excels everything else to a degree hardly to be expressed in words, Polemo will be able to be happy if endowed solely with virtue, and destitute of all besides, and yet he will not grant you that nothing except virtue is to be reckoned as a good. Those on the other hand whose Supreme Good dispenses with virtue will perhaps decline to grant that happiness contains any just ground for pride; although they, it is true, sometimes represent even pleasures as things to be proud of. 4.61. What if those pupils of Plato were to come to life again, and their pupils again in succession, and were to address you in this fashion? 'As we listened, Marcus Cato, to so devoted a student of philosophy, so just a man, so upright a judge, so scrupulous a witness as yourself, we marvelled what reason could induce you to reject us for the Stoics, whose views on good and evil were the views that Zeno learnt from Polemo here, but who expressed those views in terms at first sight startling but upon examination ridiculous. If you accepted those views on their merits, why did you not hold them under their own terminology? or if you were swayed by authority, could you prefer that nobody to all of us, even to Plato himself? especially when you aspired to play a leading part in the state, and we were the very persons to arm and equip you to protect the state with the highest honour to yourself. Why, it is we who invented political philosophy; and reduced it to a system; its nomenclature, its principles are our creation; on all the various forms of government, their stability, their revolutions, the laws, institutions and customs of states, we have written exhaustively. Oratory again is the proudest distinction of the statesman, and in it you, we are told, are preâeminent; but how vastly you might have enriched your eloquence from the records of our genius.' What answer, pray, could you give to these words from such men as those? 5.9. Accordingly Piso spoke as follows: "About the educational value of the Peripatetic system I have said enough, in the briefest possible way, a few moments ago. Its arrangement, like that of most other systems, is threefold: one part deals with nature, the second with discourse, and the third with conduct. Natural Philosophy the Peripatetics have investigated so thoroughly that no region in sky or sea or land (to speak poetically) has been passed over. Nay more, in treating of the elements of being and the constitution of the universe they have established much of their doctrine not merely by probable arguments but by conclusive mathematical demonstration, applying a quantity of material derived from facts that they have themselves investigated to the discovery of other facts beyond the reach of observation. 5.14. "I pass over a number of writers, including the learned and entertaining Hieronymus. Indeed I know no reason for calling the latter a Peripatetic at all; for he defined the Chief Good as freedom from pain: and to hold a different view of the Chief Good is to hold a different system of philosophy altogether. Critolaus professed to imitate the ancients; and he does in fact come nearest to them in weight, and has a flowing style; all the same, even he is not true to the principles of his ancestors. Diodorus, his pupil, couples with Moral Worth freedom from pain. He too stands by himself; differing about the Chief Good he cannot correctly be called a Peripatetic. Our master Antiochus seems to me to adhere most scrupulously to the doctrine of the ancients, which according to his teaching was common to Aristotle and to Polemo. |
|
5. Cicero, De Oratore, 1.240 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)
| 1.240. ut vidit hominem, "suspenso" inquit "animo et occupato Crassum tibi respondisse video," deinde ipsum Crassum manu prehendit et "heus tu," inquit "quid tibi in mentem venit ita respondere?" Tum ille fidenter homo peritissimus confirmare ita se rem habere, ut respondisset, nec dubium esse posse; Galba autem adludens varie et copiose multas similitudines adferre multaque pro aequitate contra ius dicere; atque illum, cum disserendo par esse non posset— quamquam fuit Crassus in numero disertorum, sed par Galbae nullo modo—ad auctores confugisse et id, quod ipse diceret, et in P. Muci fratris sui libris et in Sex. Aeli commentariis scriptum protulisse ac tamen concessisse Galbae disputationem sibi probabilem et prope veram videri. | |
|
6. Sextus, Against The Mathematicians, 7.16, 7.141-7.144 (2nd cent. CE - 3rd cent. CE)
|
7. Diogenes Laertius, Lives of The Philosophers, 4.33, 4.40, 7.162 (3rd cent. CE - 3rd cent. CE)
| 4.33. Some represent him as emulous of Pyrrho as well. He was devoted to dialectic and adopted the methods of argument introduced by the Eretrian school. On account of this Ariston said of him:Plato the head of him, Pyrrho the tail, midway Diodorus.And Timon speaks of him thus:Having the lead of Menedemus at his heart, he will run either to that mass of flesh, Pyrrho, or to Diodorus.And a little farther on he introduces him as saying:I shall swim to Pyrrho and to crooked Diodorus.He was highly axiomatic and concise, and in his discourse fond of distinguishing the meaning of terms. He was satirical enough, and outspoken. 4.40. Once indeed, when at Athens, he stopped too long in the Piraeus, discussing themes, out of friendship for Hierocles, and for this he was censured by certain persons. He was very lavish, in short another Aristippus, and he was fond of dining well, but only with those who shared his tastes. He lived openly with Theodete and Phila, the Elean courtesans, and to those who censured him he quoted the maxims of Aristippus. He was also fond of boys and very susceptible. Hence he was accused by Ariston of Chios, the Stoic, and his followers, who called him a corrupter of youth and a shameless teacher of immorality. 7.162. After meeting Polemo, says Diocles of Magnesia, while Zeno was suffering from a protracted illness, he recanted his views. The Stoic doctrine to which he attached most importance was the wise man's refusal to hold mere opinions. And against this doctrine Persaeus was contending when he induced one of a pair of twins to deposit a certain sum with Ariston and afterwards got the other to reclaim it. Ariston being thus reduced to perplexity was refuted. He was at variance with Arcesilaus; and one day when he saw an abortion in the shape of a bull with a uterus, he said, Alas, here Arcesilaus has had given into his hand an argument against the evidence of the senses. |
|
8. Eusebius of Caesarea, Preparation For The Gospel, 14.5.11, 14.6.9 (3rd cent. CE - 4th cent. CE)
|
9. Augustine, Contra Academicos, 2.13, 3.38 (4th cent. CE - 5th cent. CE)
|
10. Stoic School, Stoicor. Veter. Fragm., 1.11-1.12
|
11. Xenocrates Historicus, Fragments, 82 (missingth cent. CE - Unknownth cent. CE)
|
