1. Cicero, On The Ends of Good And Evil, 1.29-1.30, 1.42, 1.45-1.54, 2.7, 2.20, 2.23, 2.29-2.30, 2.48, 2.64 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)
| 1.29. Certe, inquam, pertinax non ero tibique, si mihi probabis ea, quae dices, libenter assentiar. Probabo, inquit, modo ista sis aequitate, quam ostendis. sed uti oratione perpetua malo quam interrogare aut interrogari. Ut placet, inquam. Tum dicere exorsus est. Primum igitur, inquit, sic agam, ut ipsi auctori huius disciplinae placet: constituam, quid et quale sit id, de quo quaerimus, non quo ignorare vos arbitrer, sed ut ratione et via procedat oratio. quaerimus igitur, quid sit extremum et ultimum bonorum, quod omnium philosophorum sententia tale debet esse, ut ad id omnia referri oporteat, ipsum autem nusquam. hoc Epicurus in voluptate ponit, quod summum bonum esse vult, summumque malum dolorem, idque instituit docere sic: 1.30. omne animal, simul atque natum sit, voluptatem appetere eaque gaudere ut summo bono, dolorem aspernari ut summum malum et, quantum possit, a se repellere, idque facere nondum depravatum ipsa natura incorrupte atque integre iudicante. itaque negat opus esse ratione neque disputatione, quam ob rem voluptas expetenda, fugiendus dolor sit. sentiri haec haec ħ BE hoc NV putat, ut calere ignem, nivem esse albam, dulce mel. dulce esse mel R mel dulce A quorum nihil oportere oportere V oporteret exquisitis rationibus confirmare, tantum tantum om. BE satis esse esse satis A admonere. interesse enim inter inter om. BE argumentum argumentumque BE argumentatum R augmentatum A conclusionemque rationis et inter mediocrem animadversionem atque admonitionem. altera occulta quaedam et quasi involuta aperiri, altera prompta promta AR et aperta iudicari. indicari NV etenim quoniam detractis de homine sensibus reliqui nihil est, necesse est quid aut ad naturam aut ad naturam AR ad naturam ( om. aut) BE aut naturam ( om. ad) N 1 aut secundum naturam N 2 aut verum (compend scr) V aut contra sit a natura ipsa iudicari. post iudicari add. in V voluptatem etiam per se expetendam esse et dolorem ipsum per se esse fugiendum; idem in N ab alt. m. in marg. adscr. posito post iudicari signo eo- demque in marg. ea quid percipit aut quid iudicat, quo aut petat aut fugiat aliquid, praeter voluptatem et et aut NV dolorem? 1.42. Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore. quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. quoniam autem id est vel summum bonorum bonorum om. R vel ultimum vel extremum summum vel ultimum vel extremum bono- rum BE ( non A) —quod Graeci te/los nomit—, quod ipsum nullam ad aliam rem, ad id autem res referuntur res referuntur (re post res ab alt. m. superscr. ) N res ferunt A 1 res feruntur A 2 R feruntur ( om. res) V res ferentur BE omnes, fatendum est summum esse bonum iucunde vivere. Id qui in una virtute ponunt et splendore nominis capti quid natura postulet non intellegunt, errore maximo, si Epicurum audire voluerint, liberabuntur. istae enim vestrae eximiae pulchraeque virtutes nisi voluptatem voluptates BE efficerent, quis eas aut laudabilis aut expetendas arbitraretur? ut enim medicorum scientiam non ipsius artis, sed bonae valetudinis causa probamus, et gubernatoris ars, quia bene navigandi rationem habet, utilitate, non arte laudatur, sic sapientia, quae ars vivendi putanda est, non expeteretur, si nihil efficeret; nunc expetitur, quod est tamquam artifex conquirendae et 1.45. quae est enim aut utilior aut ad bene vivendum aptior partitio quam illa, qua est usus Epicurus? qui unum genus posuit earum cupiditatum, quae essent et naturales et ante naturales om. BE et necessariae, alterum, quae naturales essent nec nec non BE tamen necessariae, tertium, quae nec naturales nec necessariae. quarum ea ratio est, ut necessariae nec opera multa nec impensa inp. R expleantur; ne naturales quidem multa desiderant, propterea quod ipsa natura divitias, quibus contenta sit, et parabilis parabilis A 1 R parabiles (in N e ex corr. alt. m.) et terminatas habet; iium autem cupiditatum nec modus ullus nec finis inveniri potest. 1.46. quodsi Quid si A 1 vitam omnem perturbari videmus errore et inscientia, sapientiamque esse solam, quae nos a libidinum impetu et a formidinum terrore vindicet et ipsius fortunae modice ferre doceat iniurias et omnis monstret vias, quae ad quietem et ad tranquillitatem et ad tranquillitatem AR et tranquillitatem ferant, quid est cur dubitemus dicere et sapientiam propter voluptates expetendam et insipientiam propter molestias esse fugiendam? 1.47. Eademque ratione ne temperantiam quidem propter se expetendam esse dicemus, sed quia pacem animis afferat et eos quasi concordia quadam placet ac leniat. temperantia est enim, quae in rebus aut expetendis aut fugiendis ut rationem sequamur monet. nec enim satis est iudicare quid faciendum non faciendumve sit, sed stare etiam oportet in eo, quod sit iudicatum. plerique autem, quod tenere atque servare id, quod ipsi statuerunt, non possunt, victi et debilitati obiecta specie voluptatis tradunt se libidinibus constringendos nec quid eventurum proventurum R sit provident ob eamque causam propter voluptatem et parvam et non non om. A 1 RN 1 necessariam et quae vel aliter pararetur et qua etiam carere possent sine dolore tum in morbos gravis, tum in damna, tum in dedecora incurrunt, saepe etiam legum iudiciorumque poenis obligantur. 1.48. Qui autem ita frui volunt voluptatibus, ut nulli propter eas consequantur dolores, et qui suum iudicium retinent, ne voluptate victi faciant id, quod sentiant non esse faciendum, ii ii A 1 V in BE hi A 2 hii RN voluptatem maximam adipiscuntur praetermittenda voluptate. idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates fugiat, sed quia maiores consequatur. 1.49. Eadem fortitudinis ratio reperietur. nam neque laborum perfunctio neque perpessio dolorum per se ipsa allicit nec patientia nec assiduitas assiduitates ANV nec vigiliae nec ea ea om. BE ipsa, quae laudatur, industria, ne fortitudo quidem, sed ista sequimur, ut sine cura metuque vivamus animumque et corpus, quantum efficere possimus, possimus AEN possumus molestia liberemus. ut enim mortis metu omnis quietae vitae status perturbatur, et ut succumbere doloribus eosque humili animo inbecilloque ferre miserum est, ob eamque debilitatem animi multi parentes, parentis R multi amicos, non nulli patriam, plerique autem se ipsos penitus perdiderunt, sic robustus animus et excelsus omni est liber cura et angore, cum et mortem contemnit, qua qui qui quia A 1 BE affecti sunt in eadem causa sunt, qua ante quam nati, et ad dolores ita paratus est, ut meminerit maximos morte finiri, parvos multa habere intervalla requietis, mediocrium nos esse dominos, ut, si tolerabiles sint, feramus, si minus, animo aequo e vita, cum ea non placeat, tamquam e theatro exeamus. quibus rebus intellegitur nec timiditatem ignaviamque vituperari nec fortitudinem patientiamque laudari suo nomine, sed illas reici, quia dolorem pariant, has optari, quia voluptatem. 1.50. Iustitia restat, ut de omni virtute sit dictum. sed similia fere dici possunt. ut enim sapientiam, temperantiam, fortitudinem copulatas esse docui cum voluptate, ut ab ea nullo modo nec divelli nec distrahi possint, sic de iustitia iudicandum est, quae non modo numquam nocet cuiquam, sed contra semper afficit afficit ( cf. Tusc. 3,11 qui contra affecti sint) Se. aliquid ( in N ante aliquid ab alt. m. superscr. est alit) cum vi sua vi sua V, N (vi ab alt. m. in ras. scr. ); in sua BER sua vi A atque natura, quod tranquillat tranquillat Se. tranquillet animos, tum spe nihil earum rerum defuturum, quas natura non non om. RNV depravata desiderat. desiderat R 1 V desideret Et add. Lamb. quem ad modum temeritas et libido et ignavia semper animum excruciant et semper sollicitant turbulentaeque sunt, sic inprobitas si add. Mdv. cuius in mente consedit, hoc ipso, quod adest, turbulenta est est: si Grut. et si ABE turbulenta non potest fieri Et si RN turbulenta non potest fieri Si V ; si vero molita quippiam est, quamvis occulte fecerit, numquam tamen id confidet fore semper occultum. plerumque improborum facta primo suspicio insequitur, dein deinde NV sermo atque fama, tum accusator, tum iudex; index A multi etiam, ut te consule, ipsi se indicaverunt. indicaverunt A 2 RN indicaverat A 1 iudicaverunt BEV 1.51. quodsi qui satis sibi contra hominum sibi contra hominum ibi contra hominum V hominum sibi contra R conscientiam conscientiam t n scientiam R cumscientiam A 1 saepti esse et et om. E muniti et muniti om. R videntur, deorum tamen horrent easque ipsas sollicitudines, quibus eorum animi noctesque diesque noctes diesque R diesque noctesque B exeduntur, a diis inmortalibus supplicii causa importari inport. N putant. quae autem tanta ex improbis factis ad minuendas vitae molestias accessio potest fieri, quanta ad augendas, cum conscientia factorum, tum poena legum odioque civium? et tamen in quibusdam neque pecuniae modus est neque honoris neque imperii nec libidinum nec epularum nec reliquarum cupiditatum, quas nulla praeda umquam improbe parta minuit, minuit imminit BE sed add. dett. (sed auget potius atque inflammat) potius inflammat, ut coe+rcendi magis quam dedocendi esse videantur. 1.52. Invitat igitur vera ratio bene sanos ad iustitiam, aequitatem, fidem, neque homini infanti aut inpotenti iniuste facta conducunt, qui nec facile efficere possit, quod conetur, nec optinere, si effecerit, et opes vel fortunae fortuna E vel ingenii ingenii edd. ingenia liberalitati magis conveniunt, qua qui utuntur, utantur ARNV benivolentiam sibi conciliant et, quod aptissimum est ad quiete vivendum, caritatem, praesertim cum omnino nulla sit causa peccandi. 1.53. quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, iniuria ulla BE quae autem ies sunt, iis parendum non est. nihil enim desiderabile concupiscunt, plusque in ipsa iniuria detrimenti est quam in iis rebus emolumenti, quae pariuntur iniuria. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem pleniorem voluptatem BE efficit. itaque non ob ea solum incommoda, quae eveniunt eveniunt et veniunt ARN inprobis, fugiendam inprobitatem putamus, sed multo etiam magis, quod, cuius in animo versatur, numquam sinit eum respirare, numquam adquiescere. 1.54. Quodsi ne ipsarum quidem virtutum laus, in qua maxime ceterorum philosophorum exultat oratio, reperire exitum potest, nisi derigatur ad voluptatem, voluptas autem est sola, quae nos vocet ad se et alliciat suapte natura, non potest esse dubium, quin id sit summum atque extremum bonorum omnium, beateque vivere nihil aliud sit nisi cum voluptate vivere. 2.7. istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Non semper, inquam; nam interdum nimis nimis minus R etiam novit, quippe qui testificetur ne intellegere quidem se posse ubi sit aut quod sit ullum bonum praeter illud, quod cibo et potione et aurium delectatione et obscena voluptate capiatur. an haec ab eo non dicuntur? Quasi vero me pudeat, inquit, istorum, aut non possim quem ad modum ea dicantur ostendere! Ego vero non dubito, inquam, quin facile possis, nec est quod te pudeat sapienti adsentiri, qui se unus, quod sciam, sapientem profiteri sit ausus. nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. 2.20. duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. vos ex his tam dissimilibus rebus non modo nomen unum —nam id facilius paterer—, sed etiam rem unam ex duabus facere conamini, quod fieri nullo modo nullo modo fieri BE potest. hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque re neque neque ( om. re) BE remque R tamen dividit verbis. cum enim eam ipsam voluptatem, quam eodem nomine omnes appellamus, appellant A 1 laudat locis plurimis, audet dicere ne suspicari quidem se ullum bonum seiunctum ab illo Aristippeo genere voluptatis, atque ibi hoc dicit, ubi omnis eius est oratio oratio eius est BE de summo bono. in alio vero libro, in quo breviter comprehensis gravissimis sententiis quasi oracula edidisse sapientiae dicitur, scribit his verbis, quae nota tibi profecto, Torquate, sunt—quis enim vestrum non edidicit Epicuri kuri/as do/cas, id est quasi maxime ratas, quia gravissimae sint ad beate vivendum breviter enuntiatae sententiae?—animadverte igitur rectene hanc sententiam interpreter: 2.23. quid ergo attinet dicere: 'Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent'? hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. hic homo severus luxuriam ipsam per se reprehendendam non putat, et hercule, Torquate, ut verum loquamur, si summum bonum voluptas est, rectissime non putat. Noli noli Se. nolui N nolim rell. codd. enim mihi fingere asotos, ut soletis, qui in mensam vomant, et qui de conviviis auferantur crudique postridie se rursus ingurgitent, qui solem, ut aiunt, nec occidentem umquam viderint nec orientem, qui consumptis patrimoniis egeant. nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. mundos, elegantis, optimis cocis, pistoribus, piscatu, aucupio, venatione, his omnibus exquisitis, vitantes cruditatem, quibus vinum quibus vinum et q. s. cf. Lucilii carm. rell. rec. Marx. I p. 78, II p. 366 sq. defusum e pleno sit chrysizon, chrysizon Marx.; hirsizon A hrysizon vel heysizon B hrysizon E hyrsi|hon R hyrsizon N hrysiron V ut ait Lucilius, cui nihildum situlus et nihildum situlus et (situlus = situla, sitella) Se. nihil (nichil BE) dum sit vis et ABE nichil dum sit viset R nichil dempsit (e vid. corr. ex u, psit in ras. ) vis (post s ras.) et (in ras.) N nichil dempsit vis et V sacculus sacculus ABE saculos V sarculos R, N (a ex corr. m. alt., r superscr. ab alt. m. ) abstulerit, adhibentis ludos et quae sequuntur, illa, quibus detractis clamat Epicurus se nescire quid sit bonum; adsint etiam formosi pueri, qui ministrent, respondeat his vestis, argentum, Corinthium, locus ipse, aedificium—hos ergo ergo BER ego ANV asotos bene quidem vivere aut aut at BE beate numquam dixerim. 2.29. Hoc vero non videre, maximo argumento esse voluptatem illam, illam ullam RN 2 qua sublata neget se intellegere omnino quid sit bonum—eam autem ita persequitur: persequer BE persequar R quae palato percipiatur, quae auribus; cetera addit, neget, 29 addit cf. p. 34, 30 sqq quae si appelles, honos praefandus praestandus NV prefraudus E perfraudus B sit—hoc igitur, quod solum bonum severus et gravis philosophus novit, idem non videt vidit BE ne expetendum quidem esse, quod eam voluptatem hoc eodem auctore non desideremus, cum dolore careamus. 2.30. quam haec sunt contraria! hic si definire, si dividere si dividere BE Non. in dividere R; individere A 1, N 1 (in-|d.), V ( uel ni d.); vel dividere A 2 N 2 didicisset, hic si definire ... incidisset Non. p. 177 didicisset potuisset Non. si loquendi vim, si denique consuetudinem verborum teneret, numquam in tantas salebras incidisset. nunc vides, quid faciat. quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; quae duo sunt, unum facit. hanc in motu voluptatem —sic enim has suaves suaves has BE et quasi dulces voluptates appellat—interdum ita extenuat, ut M'. M'. edd. marcum Curium putes putes potes A 1 po t R loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea praeter eam NV sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. non est enim vitium in oratione solum, solum in oratione R sed etiam in moribus. luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. 2.48. Habes undique expletam et perfectam, Torquate, formam honestatis, quae tota quattuor hys quattuor BE his virtutibus, quae a te quoque commemoratae sunt, continetur. hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui hy qui BE ii qui Mdv. honestate honestate edd. honestatem summum bonum metiantur. Si Si Sic BE enim ad honestatem honestatem enim (om. ad) A 1 ad honestatem enim A 2 omnia referant referant Bentl. referantur neque in ea voluptatem dicant inesse, ait eos voce ii ii voce R sonare— his enim ipsis verbis utitur—neque intellegere nec videre sub hanc vocem hanc vocem Wes. apud Mdv. hac voce honestatis quae sit subicienda sententia. ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. 'Quod', inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Videsne quam sit magna dissensio? 2.64. cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. habebat tamen rationem rationem edd. ratione valitudinis: utebatur iis iis edd. his AR hys BE hijs NV exercitationibus, ut ad cenam et sitiens et esuriens veniret, eo cibo, qui et suavissimus esset et idem facillimus ad concoquendum, conoqquendum N coquendum BEV vino et ad voluptatem et ne noceret. cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum confecta voluptatum V voluptatum conferta BE omnium varietate. | 2.7. "What then?" he replied; "does not Epicurus recognize pleasure in your sense?" "Not always," said I; "now and then, I admit, he recognizes it only too fully; for he solemnly avows that he cannot even understand what Good there can be or where it can be found, apart from that which is derived from food and drink, the delight of the ears, and the grosser forms of gratification. Do I misrepresent his words?" "Just as if I were ashamed of all that," he cried, "or unable to explain the sense in which it is spoken!" "Oh," said I, "I haven't the least doubt you can explain it with ease. And you have no reason to be ashamed of sharing the opinions of a Wise Man â who stands alone, so far as I am aware, in venturing to arrogate to himself that title. For I do not suppose that Metrodorus himself claimed to be a Wise Man, though he did not care to refuse the compliment when the name was bestowed upon him by Epicurus; while the famous Seven of old received their appellation not by their own votes, but by the universal suffrage of mankind. 2.20. "For you must not suppose it is merely a verbal distinction: the things themselves are different. To be without pain is one thing, to feel pleasure another; yet you Epicureans try to combine these quite dissimilar feelings â not merely under a single name (for that I could more easily tolerate), but as actually being a single thing, instead of really two; which is absolutely impossible. Epicurus, approving both sorts of pleasure, ought to have recognized both sorts; as he really does in fact, though he does not distinguish them in words. In a number of passages where he is commending that real pleasure which all of us call by the same name, he goes so far as to say that he cannot even imagine any Good that is not connected with pleasure of the kind intended by Aristippus. This is the language that he holds it discourse dealing solely with the topic of the Chief Good. Then there is another treatise containing his most important doctrines in a compendious form, in which we are told he uttered the very oracles of Wisdom. Here he writes the following words, with which you, Torquatus, are of course familiar (for every good Epicurean has got by heart the master's Kuriai Doxai or Authoritative Doctrines, since these brief aphorisms or maxims are held to be of sovereign efficacy for happiness). So I will ask you kindly to notice whether I translate this maxim correctly: 2.23. "What then is the point of saying 'I should have no fault to find with them if they kept their desires within bounds'? That is tantamount to saying 'I should not blame the profligate if they were not profligate.' He might as well say he would not blame the dishonest either, if they were upright men. Here is our rigid moralist maintaining that sensuality is not in itself blameworthy! And I profess, Torquatus, on the hypothesis that pleasure is the Chief Good he is perfectly justified in thinking so. I should be sorry to picture to myself, as you are so fond of doing, debauchees who are sick at table, have to be carried home from dinner-parties, and next day gorge themselves again before they have recovered from the effects of the night before; men who, as the saying goes, have never seen either sunset or sunrise; men who run through their inheritance and sink into penury. None of us supposes that profligates of that description live pleasantly. No, but men of taste and refinement, with first-rate chefs and confectioners, fish, birds, game and the like of the choicest; careful of their digestion; with Wine in flask Decanted from a newâbroach'd cask, . . . as Lucilius has it, Wine of tang bereft, All harshness in the strainer left; with the accompaniment of dramatic performances and their usual sequel, the pleasures apart from which Epicurus, as he loudly proclaims, does not what Good is; give them also beautiful boys to wait upon them, with drapery, silver, Corinthian bronzes, and the scene of the feast, the banqueting-room, all in keeping; take profligates of this sort; that these live well or enjoy happiness I will never allow. 2.29. "But fancy his failing to see how strong a proof it is that the sort of pleasure, without which he declares he has no idea at all what Good means (and he defines it in detail as the pleasure of the palate, of the ears, and subjoins the other kinds of pleasure, which cannot be specified without an apology), â he fails, I say, to see that this, the sole Good which our strict and serious philosopher recognizes, is actually not even desirable, inasmuch as on his own showing we feel no need of this sort of pleasure, so long as we are free from pain! How inconsistent this is! 2.30. If only Epicurus had studied Definition and Division, if he understood the meaning of Predication or even the customary use of terms, he would never have fallen into such a quandary. As it is, you see what he does. He calls a thing pleasure that no one ever called by that name before; he confounds two things that are distinct. The 'kinetic' sort of pleasure (for so he terms the delightful and so to speak sweet-flavoured pleasures we are considering) at one moment he so disparages that you would think you were listening to Manius Curius, while at another moment he so extols it that he tells us he is incapable even of imagining what other good there can be. Now that is language that does not call for a philosopher to answer it, â it ought to be put down by the police. His morality is at fault, and not only his logic. He does not censure profligacy, provided it be free from unbridled desire, and from fear of consequences. Here he seems to be making a bid for converts: the wouldâbe roué need only turn philosopher. 2.48. "There, Torquatus, is a full, detailed and complete scheme of Moral Worth, a whole of which these four virtues, which you also mentioned, constitute the parts. Yet your Epicurus tells us that he is utterly at a loss to know what nature or qualities are assigned to this Morality by those who make it the measure of the Chief Good. For if Morality be the standard to which all things are referred, while yet they will not allow that pleasure forms any part of it, he declares that they are uttering sounds devoid of sense (those are his actual words), and that he has no notion or perception whatever of any meaning that this term Morality can have attached to it. In common parlance 'moral' (honourable) means merely that which ranks high in popular esteem. And popular esteem, says Epicurus, though often in itself more agreeable than certain forms of pleasure, yet is desired simply as a means to pleasure. 2.64. Epicurus's classification of the desires meant nothing to him; he knew no limit but satiety. At the same time he was careful of his health: took sufficient exercise to come hungry and thirsty to table; ate what was at once most appetizing and most digestible; drank enough wine for pleasure and not too much for health. Nor did he forgo those other indulgences in the absence of which Epicurus declares that he cannot understand what Good is. Pain he never experienced at all; had it come to him, he would have borne it with fortitude, yet would have called in a doctor sooner than a philosopher. He had excellent health and a sound constitution. He was extremely popular. In short, his life was replete with pleasure of every variety. |
|
