Home About Network of subjects Linked subjects heatmap Book indices included Search by subject Search by reference Browse subjects Browse texts

Tiresias: The Ancient Mediterranean Religions Source Database

   Search:  
validated results only / all results

and or

Filtering options: (leave empty for all results)
By author:     
By work:        
By subject:
By additional keyword:       



Results for
Please note: the results are produced through a computerized process which may frequently lead to errors, both in incorrect tagging and in other issues. Please use with caution.
Due to load times, full text fetching is currently attempted for validated results only.
Full texts for Hebrew Bible and rabbinic texts is kindly supplied by Sefaria; for Greek and Latin texts, by Perseus Scaife, for the Quran, by Tanzil.net

For a list of book indices included, see here.





59 results for "consolation"
1. Plato, Symposium, None (5th cent. BCE - 4th cent. BCE)  Tagged with subjects: •consolation writings, cicero objects to cleanthes, wrong time for dispute Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 176
2. Philodemus of Gadara, De Ira \ , None (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162
3. Cicero, Tusculan Disputations, 1.83, 3.28, 3.33, 3.35, 3.52, 3.59, 3.64-3.71, 3.76-3.79, 4.43-4.57, 5.74, 5.88 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •consolation writings, cicero objects to cleanthes, wrong time for dispute •consolation writings, is it bad or merely unexpected? •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 161, 162, 165, 175, 176, 177, 236
1.83. fit enim ad punctum temporis. Illud angit vel potius excruciat, discessus ab omnibus is quae sunt bona in vita . vide ne a malis nea malis K ( fuit m vel ni) dici verius possit. quid ego nunc lugeam vitam hominum? vere et iure possum; sed quid necesse est, cum id agam ne post mortem miseros nos putemus fore, etiam vitam efficere deplorando miseriorem? fecimus hoc in eo libro, in quo nosmet ipsos, quantum potuimus, consolati sumus. a malis igitur mors abducit, non a bonis, verum si sqq. Val. Max 8, 9 ext. 3 quaerimus. et quidem hoc ecquidem GRV h q dĕ (= haec quidem) K 1 (hoc quidem ss. 2 ) a Cyrenaico Hegesia he gesia R 1 sic copiose disputatur, ut is a rege Ptolomaeo ptolomeo K ptholomeo GV prohibitus esse dicatur illa in scholis dicere, quod quod V 2 s quo X multi is auditis mortem sibi ipsi consciscerent. -scerent in r. V c 3.28. Atque hoc quidem perspicuum est, tum tum add. G 2 aegritudinem existere, cum quid ita visum sit, ut magnum quoddam malum adesse et urgere videatur. Epicuro autem placet opinionem mali aegritudinem esse ea ante esse add. V 2 natura, esse, ea natura Usen. Ep. fr. 444 ( sed cf. 334,14 necesse esse eqs.) ex opinione pro opinionem Sey. efficere pro esse Bai. cf. quae dixi Herm. XLI 323 ut, quicumque intueatur in aliquod maius malum, si id sibi accidisse opinetur, sit continuo in aegritudine. aegritudinem X Cyrenaici non omni malo malo modo R 1 aegritudinem aegritudine GK 1 effici censent, sed insperato et necopinato malo. est id quidem non mediocre ad aegritudinem augendam: videntur enim omnia repentina graviora. ex hoc et illa iure laudantur: E/go cum genui, tu/m morituros moriturum et huic rei Sen. ad Pol. 11, 2 sci/vi et ei rei Enn. Telam. sc. 312. cf. Hier. epist. 60, 5 su/stuli. Prae/terea praeterea ae in r. V c ad Troia/m cum misi ob de/fendendam Grae/ciam, Sci/bam scibam Fronto p. 217 sciebam me in morti/ferum bellum, no/n in epulas mi/ttere. 3.33. Levationem autem aegritudinis in duabus rebus ponit, avocatione a cogitanda molestia et revocatione revocationem GKV 1 ad contemplandas voluptates. parere pareri GR 1 ( corr. 1 ) V 1 ( corr. 2 ) enim censet animum rationi posse et, quo illa ducat, sequi. vetat igitur ratio intueri molestias, abstrahit ab acerbis cogitationibus, hebetem habetem V 1 aciem ad miserias contemplandas facit; facit add. V c ( ante aciem We. ft. rectius cf. docere 220,13 sed cf. off. 1, 12 extr. al. ) om. cett. a quibus cum cecinit cecidit X corr. 2 receptui, inpellit receptuimpellit VHK c (receptaimp. K 1 )G 2 (receptum pellit 1 ) receptū impellit R rursum et incitat ad conspiciendas totaque mente contrectandas contractandas K ( ex -tes 1 ) H varias voluptates, vetat... 335, 4 voluptates H quibus ille et praeteritarum memoria et spe consequentium sapientis vitam refertam putat. refert amputat G 1 R 1 V 1 Haec nostro more nos diximus, Epicurii epicurei R c K 2 dicunt suo; sed quae quae ex qui V 2 dicant, videamus, quo modo, neglegamus. 3.35. Nam revocatio avocatio V 2 illa, quam adfert, adfret G 1 K 1 cum a contuendis nos malis avocat, nulla est. non est enim in nostra potestate fodicantibus is his W eis Non. opinemur] -mur in r. G 2 -ur in r. V 1? rebus, quas malas esse opinemur, dissimulatio vel oblivio: on... 6 oblivio Non. 66, 15 lacerant, vexant, stimulos admovent, ignis adhibent, respirare non sinunt, et tu oblivisci iubes, quod contra naturam est, qui, quod a natura add. Tr. quia natura X datum est, auxilium extorqueas inveterati doloris? est enim tarda illa quidem quidam V 1 medicina, sed tamen magna, quam adfert longinquitas et dies. Iubes me bona cogitare, oblivisci malorum. diceres aliquid, et magno quidem philosopho dignum, si ea bona esse sentires, quae essent homine dignissima. Pythagoras mihi si diceret aut Socrates aut Plato: 3.52. qui tum aegritudinem censent existere, si necopinato quid evenerit. est id quidem magnum, ut supra supra p. 332, 6 dixi; etiam Chrysippo Chrys. fr. eth. 417 crysippo X ita videri scio, quod provisum ante non sit, id ferire ferire fieri X corr. V c aut 1 vehementius; sed non sunt in hoc hic in hoc G ( exp. 2 ) omnia. quamquam hostium et ante hostium add. V 2 non male repens adventus advetus G 1 R 1 V 1 magis aliquanto aliquando X corr. V c aut 1 conturbat quam expectatus, et maris subita tempestas quam ante provisa terret provisitaret K 1 navigantes vehementius, et eius modi sunt pleraque. sed cum diligenter necopinatorum naturam consideres, nihil aliud reperias repperias G R 1 V nisi omnia videri subita maiora, et quidem ob duas causas, primum quod, quanta sint quae accidunt, post accidunt V c in mg. add. : et qualia, cum repente accidunt ( non inepte cf. p. 345, 21 ) considerandi spatium non datur, deinde, cum cum tum G videtur praecaveri potuisse, si provisum esset, quasi culpa contractum malum aegritudinem acriorem facit. 3.59. hoc igitur efficitur, ut ex illo necopinato plaga maior sit, non, ut illi putant, ut, cum duobus pares casus evenerint, is modo aegritudine adficiatur, aff. KR cui ille necopinato casus evenerit. Itaque dicuntur non nulli in maerore, cum de hac communi hominum condicione audivissent, ea lege esse nos natos, ut nemo in perpetuum esse posset expers mali, gravius etiam tulisse. quocirca Carneades, ut video nostrum scribere Antiochum, anthiochum KR reprendere reprehendere KV c Chrysippum crysippum X Chr. fr. eth. 487 solebat laudantem Euripideum carmen illud: Eurip. Hypsip. fr. 757 ( S. Eur. ed. Arn. p. 62 ) Morta/lis nemo est que/m non non om. X add. K 2 V c attinga/t attingit W (attigit K) vix recte, cf. Mue. in Seyfferti Laelio p. 143 dolor Morbu/sque; multis multis Lb. multi su/nt humandi li/beri, Rursu/m creandi, mo/rsque mors quae GK (morsquę) R 1 V (s in r. c ) est finita o/mnibus. Quae ge/neri genere X corr. V 3 humano ango/rem nequicquam a/dferunt: adferant V 2 Redde/nda terrae est te/rra, tum tum tam Sey. nam Küh. vita o/mnibus Mete/nda ut fruges. si/c iubet Nece/ssitas. 3.64. haec omnia recta vera debita putantes faciunt in dolore, maximeque declaratur declaratur hoc sana cf. Mue. ( off. 1, 61 ) hoc quasi officii iudicio fieri, quod, si qui forte, cum se in luctu esse vellent, aliquid fecerunt humanius aut si hilarius locuti sunt, revocant se rursus ad maestitiam peccatique se insimulant, quod dolere dolore K 1 V 1 intermiserint. pueros vero matres et magistri castigare etiam solent, nec verbis solum, sed etiam verberibus, si quid in domestico luctu hilarius ab is factum est aut dictum, plorare cogunt. Quid? ipsa remissio luctus cum est consecuta intellectumque intellectaque X corr. V c est est om. K 1 nihil profici maerendo, nonne res declarat fuisse totum illud voluntarium? 3.65. Quid ille Terentianus terentianus K 2 mg. V rec terrentianus X ipse se poeniens, poenitens (pen. K)X e a\g TON T e lM w PO g M e NOC fere X id est e(auto\n timwrou/menos ? Decre/vi tantispe/r decrevi tant. V ( prius t V c ) me minus iniu/riae, Chreme/s, me ... 7 Chreme s V c in r. (s scr. V 1 ) meo gnato fa/cere, dum fia/m miser. hic decernit, ut miser sit. num quis igitur quicquam decernit invitus? malo quidem me quovis dignum deputem— malo se dignum deputat, nisi miser sit. vides Ter. 147. 8. 135 ergo opinionis esse, non naturae malum. Quid, quos res quid quod res H ipsa lugere prohibet? ut apud Homerum cotidianae neces interitusque multorum sedationem maerendi adferunt, apud quem ita dicitur: Namque nimis multos atque omni luce cadentis T 226 cadentis ( i/ptousin ) Man. carentis Cernimus, ut nemo possit maerore vacare. Quo magis est aequum tumulis mandare peremptos Firmo animo et luctum lacrimis finire diurnis. 3.66. Ergo in potestate est abicere dolorem, cum velis, tempori servientem. an est ullum tempus, quoniam quidem res in nostra potestate est, cui cui cum V non ponendae curae et aegritudinis add. Dav. ex s . aut aegritudinis aut curae del. alii ( iam in V curaer sec. Str. ut vid. ) causa serviamus? vides ... 22 serviamus constabat eos, qui concidentem volneribus Cn. Pompeium vidissent, GN. X cum in illo ipso acerbissimo miserrimoque spectaculo sibi timerent, quod se classe hostium circumfusos viderent, nihil aliud tum egisse, nisi ut remiges hortarentur et ut salutem adipiscerentur fuga; posteaquam Tyrum venissent, tum adflictari lamentarique coepisse. timor igitur ab his aegritudinem potuit repellere, ratio ab sapienti viro ab sapienti viro Bentl. ac sapientia vera ( def. Linde Era- nos XII p. 175 ) non poterit? Quid est autem quod plus valeat ad ponendum dolorem, quam cum est intellectum nil nihil KH profici et frustra esse susceptum? si igitur deponi potest, etiam non suscipi potest; voluntate igitur et iudicio suscipi aegritudinem confitendum est. si timor aliquoties ab aegritudine potest repellere ... 351, 6 est H 3.67. Idque idque itaque K 1 indicatur eorum patientia, qui cum multa sint saepe perpessi, facilius ferunt ferant X cf. praef. quicquid accidit, obduruisseque obduruisseque iam Tr. obduruisse quam X (e ex am corr. V 2 ) iam sese sese V contra fortunam arbitrantur, ut ille apud Euripidem: Eur. Phrix. fr. 821 ( Chrys. fr. eth. 482 ) Si mi/hi nunc tristis pri/mum inluxisse/t dies Nec tam ae/rumnoso na/vigavisse/m navigassem X salo, Esse/t dolendi cau/sa, ut iniecto e/culei Freno/ repente ta/ctu exagitantu/r novo; Sed ia/m subactus subiactus GV 1 (i del. 2 ) sub- iectus KRP mi/seriis opto/rpui. obt. KR c defetigatio igitur miseriarum aegritudines cum faciat leniores, intellegi necesse est non rem ipsam causam atque ipsam atque causam W trp. Er. fontem fontem fon in r. V c esse maeroris. 3.68. Philosophi summi nequedum neque nondum X corr. V 3 tamen sapientiam consecuti nonne intellegunt in summo se malo esse? sunt enim insipientes, neque insipientia ullum maius malum est. neque tamen lugent. quid ita? quia huic generi malorum non adfingitur non affingitur V (non af in r. V c n ante g del. idem ) nodfingitur R 1 illa opinio, rectum esse et aequum et ad officium pertinere aegre ferre, quod sapiens non sis, quod idem adfingimus huic aegritudini, in qua luctus inest, quae omnium maxuma est. 3.69. itaque Aristoteles veteres philosophos Arist. fr. 53 accusans, qui existumavissent philosophiam suis ingeniis esse perfectam, ait eos aut stultissimos aut gloriosissimos fuisse; sed sed si V se videre, quod paucis annis magna accessio facta esset, brevi tempore philosophiam plane absolutam fore. Aristoteles . .. 352, 3 fore libere redd. Lact. inst. 3, 28, 20 Theophrastus autem moriens accusasse naturam dicitur, quod cervis et cornicibus vitam diuturnam, quorum id nihil interesset, hominibus, quorum maxime interfuisset, tam tamen KR 1 exiguam vitam dedisset; quorum si aetas potuisset esse longinquior, futurum fuisse ut omnibus perfectis artibus omni doctrina hominum vita erudiretur. querebatur quaerebatur VK 2 quaerebat GK 1 (quer-) R igitur se tum, cum illa videre coepisset, extingui. quid? ex ceteris philosophis nonne optumus et gravissumus quisque confitetur multa se ignorare et multa multa V 2 s multi sibi etiam atque etiam esse discenda? 3.70. neque tamen, cum se in media stultitia, qua nihil quia n. G 1 est peius, haerere intellegant, aegritudine premuntur; nulla enim admiscetur opinio officiosi doloris. Quid, qui non putant lugendum lungendum GV 1 ( prius n eras. ) iungen- dum KR viris? sqq. cf. Hier. epist. 60, 5 qualis fuit Q. Maxumus fuitque maxumus G 2 (quae G 1 ) KV ( ss. m. 3 ) ac fortasse R 1 (Q post fuit in r. m. al. ) efferens efferrens GR 1 V filium consularem, qualis L. Paulus paullus RG 1 e corr. V 1 (l eras. ) cf.p. 263, 17; 274, 19; 457, 7 duobus paucis lucius et marcus X diebus amissis amisis G 1 R 1 V 1 filiis, qualis M. Cato praetore designato mortuo filio, quales reliqui, quos in Consolatione consolationem G -ne V conlegimus. 3.71. quid hos aliud placavit nisi quod luctum et maerorem esse non putabant viri? ergo id, quod alii rectum opites aegritudini se solent dedere, id hi turpe putantes aegritudinem reppulerunt. ex quo intellegitur non in natura, sed in opinione esse aegritudinem. Contra dicuntur haec: quis tam demens, ut sua voluntate maereat? natura adfert dolorem, cui quidem Crantor, inquiunt, vester cedendum putat; premit enim atque instat, nec resisti potest. itaque Oileus oileus V ille apud Sophoclem, qui Telamonem antea de Aiacis morte morte V consolatus esset, is cum audivisset audisset K de suo, fractus est. de cuius commutata mente sic dicitur: Nec ve/ro tanta prae/ditus sapie/ntia Soph.fr. 666 Quisqua/m est, quisquamst edd. qui aliorum aeru/mnam dictis a/dlevans Non i/dem, cum fortu/na mutata i/mpetum Conve/rtat, convertit Sey. clade ut subita X corr. s clade su/bita frangatu/r sua, Ut i/lla ad alios di/cta et praecepta e/xcidant. ex p. G 2 haec cum disputant, hoc student efficere, naturae obsisti nullo modo posse; idem iidem Ern. (idem tamen Phil. 2, 91 al. ) hi (= i cf. praef. ) W et Sey. tamen fatentur graviores aegritudines suscipi, quam natura cogat. quae est igitur amentia—? ut nos quoque idem ab illis illis Urs. ex s allis requiramus. 3.76. sunt qui unum officium consolantis cons olantis R 1 consulantis GK 1 V 1 putent putent docere Lb. Cleanthes fr. 576 malum illud omnino non esse, ut Cleanthi placet; sunt qui non magnum malum, ut Peripatetici; sunt qui abducant a malis ad bona, ut Epicurus; sunt qui satis satis om. G 1 putent ostendere nihil inopinati inopiti GRV 1 (n exp. c ) opiti K accidisse, ut Cyrenaici lac. stat. Po. ut Cyrenaici pro nihil mali (nihil a mali V 1 ) Dav. cogitari potest: ut Cyr. atque hi quoque, si verum quaeris, efficere student ut non multum adesse videatur aut nihil mall. Chr. cf. § 52–59. 61 extr. Chrys. fr. eth. 486 nihil mali. Chrysippus autem caput esse censet in consolando detrahere detra in r. V c illam opinionem maerentis, qua se maerentis se X (mer. KR) qd add. V 2 maerentis si vel maerentl si s ( sed sec. Chr. omnes qui maerent in illa opinione sunt; non recte p. 275, 19 confert Va. Op. 1, 70 ) qua Po. officio fungi putet iusto atque debito. sunt etiam qui haec omnia genera consolandi colligant abducunt... 21 putant... 356, 2 colligunt X 356, 2 colligant V 2 abducant et putent Ern. ( obloq. Küh. Sey. cf. tamen nat. deor. 2, 82 al. ). inconcinnitatem modorum def. Gaffiot cf. ad p. 226, 23 —alius enim alio modo movetur—, ut fere nos in Consolatione omnia omnia bis scripsit, prius erasit G omnia exp. et in mg. scr. fecimus. omne genus consolandi V c in consolationem unam coniecimus; erat enim in tumore animus, et omnis in eo temptabatur curatio. sed sumendum tempus est non minus in animorum morbis quam in corporum; ut Prometheus ille Aeschyli, cui cum dictum esset: Atqui/, Prometheu, te ho/c tenere exi/stimo, Mede/ri posse ra/tionem ratione ratione G 1 RV 1 ( alterum exp. G 2 V 1 ratione rationem K 1 (ratione del. K 2 ) orationem Stephanus ( ft. recte cf. lo/goi ) iracu/ndiae, v. 377 respondit: Siquide/m qui qui et ss. V c tempesti/vam medicinam a/dmovens Non a/dgravescens adgr. ss. V c vo/lnus inlida/t manu. manus X s exp. V 3.77. Erit igitur in consolationibus prima medicina docere aut nullum malum esse aut admodum parvum, altera et prius et om. G 1 de communi condicione vitae et proprie, propriae G 1 KVH ( sim. 358, 6 ) si quid sit de ipsius qui maereat disputandum, tertia tertiam H summam esse stultitiam frustra confici maerore, cum intellegas nihil nil G posse profici. nam Cleanthes cleantes X (24 GK 1 ) Cl. fr. 577 quidem sapientem consolatur, qui consolatione non eget. nihil enim enim om. G 1 esse malum, quod turpe non sit, si lugenti persuaseris, non tu illi luctum, sed stultitiam detraxeris; erit... 21 detraxeris ( sine 18 nam... 19 eget) H alienum autem tempus docendi. et tamen non satis mihi videtur vidisse hoc Cleanthes, suscipi aliquando aegritudinem posse ex eo ipso, quod esse summum malum Cleanthes suscipi... 24 Cleanthes om. K Cleanthes del. Ba. sed cf. Va. Op. 2, 130. 409 ipse fateatur. quid enim dicemus, cum Socrates Aisch. Socr. fr. 10 D. Aug. civ. 14, 8 Alcibiadi persuasisset, ut accepimus, eum nihil hominis esse nec quicquam inter Alcibiadem summo loco natum et quemvis baiolum interesse, cum se Alcibiades adflictaret lacrimansque Socrati supplex esset, ut sibi virtutem traderet turpitudinemque depelleret, illam ante dep. add. V 2 —quid dicemus, Cleanthe? acleanthe V (356, 23 cl. in r. V 2 ) o cleanthe Str. p. 58 tum tum ( cf. 356, 23 aliquando)] num edd. aegritudinem X corr. K 1 R c V 1 in illa re, quae aegritudine Alcibiadem adficiebat, mali nihil fuisse? 3.78. quid? illa Lyconis qualia quia GRV 1 (a eras. ) sunt? qui aegritudinem extenuans parvis ait eam rebus moveri, fortunae et corporis incommodis, non animi malis. mali X corr. V 2 quid ergo? illud, quod Alcibiades dolebat, non ex animi malis vitiisque constabat? ad Epicuri consolationem satis est ante dictum. 3.79. ne ne n onne K ( ss. 2 ) illa quidem firmissima consolatio est, quamquam quamquam quidquam K 1 et usitata est et saepe prodest: non tibi hoc soli. prodest haec quidem, ut dixi, dixi p. 345, 13 sed nec semper nec omnibus; sunt enim qui respuant; sed refert, quo modo adhibeatur. ut enim enim om. G 1 tulerit quisque eorum qui sapienter tulerunt, non quo quisque incommodo adfectus sit, praedicandum est. Chrysippi crys. KR chris. G ad veritatem firmissima est, ad tempus aegritudinis difficilis. magnum opus opus s onus X est probare maerenti illum suo iudicio et, quod se se exp. V 2 ita putet oportere facere, maerere. Nimirum igitur, ut in causis non semper utimur eodem statu—sic enim appellamus controversiarum genera—, sed ad tempus, ad controversiae naturam, ad personam accommodamus, sic in aegritudine lenienda, quam lenienda. nam quam X nam del. s quisque curationem recipere possit, videndum est. nimirum ... 26 est H 4.43. quorum est talis oratio: primum multis verbis iracundiam laudant, cotem fortitudinis esse dicunt, multoque et imit. Lact. inst. 6, 14 in hostem et in inprobum et in probum V (im ss. 2 ) et inprobum GK (imp.) R (imp.) civem vehementioris vehementiores V (e ex i 2 ) iratorum impetus esse, levis autem ratiunculas eorum, qui ita cogitarent: proelium rectum est hoc fieri, convenit dimicare demicare K 1 pro legibus, pro libertate, pro patria; haec nullam habent habent Peripateticorum argumentatio- nem recta oratione C. referre pergit ut mox v. 13 vim, nisi ira excanduit fortitudo. noctu eqs. ( cf. p. 447, 26 fin. 3, 62. 64 al. ) nec vero de bellatoribus solum disputant: imperia severiora nulla esse putant sine aliqua acerbitate iracundiae; oratorem denique non modo accusantem, sed ne defendentem quidem probant sine aculeis iracundiae, quae etiamsi non adsit, tamen verbis atque motu simulandam arbitrantur, ut auditoris iram oratoris incendat actio. virum denique videri negant qui irasci nesciet, nesciet W (nesciat edd. plur. ) o(/stis ou)de/pote o0rgisqh/setai, tou=ton ou)d ' a)/ndra dokei=n ei/(nai/ fasin Cf. o( sofo\s o)rgisqh/setai, amaturum esse p. 398, 5 vincetur 427, 28 al. Hor. ars 35 eamque, quam lenitatem nos dicimus, vitioso lentitudinis vitiosolitudinis K nomine nomine in mg. G 1 appellant. eamque ... 13 appellant Non. 134, 4 4.44. Nec vero nevero G 1 solum hanc libidinem laudant—est enim ira, ut modo modo cf. p. 371, 7 321, 18 Lact. ira 17, 20 definivi, ulciscendi libido—, sed ipsum illud genus vel alt. vel om. KR libidinis vel cupiditatis ad summam utilitatem esse dicunt a natura datum; nihil enim quemquam nisi quod lubeat praeclare facere posse. noctu sqq. Val. Max. 8, 14 ext. 1 ambulabat in publico Themistocles, quod somnum capere non posset, posset: indicatur non externa ambulandi causa, sed ratio qua adductus adulescens inquietus consilium ambulandi ceperit (cum pro quod Sey. ) quaerentibusque respondebat Miltiadis militiadis ( alt. i del. V 3 ) trophaeis GR( corr. R 1 )V militia adstropheis K (tropea miliciadis Val. Max. ) tropaeis se e somno suscitari. suscitare X corr. V rec s cui non sunt auditae Demosthenis demostenis X dolore GR 1 V 1 vigiliae? qui dolere se aiebat, agebat K si quando opificum antelucana victus esset industria. philosophiae denique ipsius principes numquam in suis studiis tantos progressus sine flagranti cupiditate facere potuissent. ultimas terras lustrasse Pythagoran Democritum Platonem accepimus. ubi enim quicquid quiquid G 1 esset esse G 1 K quod disci dici GR 1 V 1 ( corr. R 1 V 1 ) posset, eo veniendum iudicaverunt. num num nam R 1 putamus haec fieri sine summo cupiditatis ardore potuisse? 4.45. Ipsam aegritudinem, quam nos ut taetram et inmanem beluam fugiendam fugienda X (-ā V c ) diximus, diximus p. 330, 10 non sine magna utilitate a natura dicunt constitutam, ut homines homines s omnes X castigationes V 1 castigationibus reprehensionibus ignominiis adfici se adfici se adficisse X ( corr. V 3 ) in delicto dolerent. impunitas enim peccatorum data videtur eis qui ignominiam et infamiam ferunt sine dolore; morderi est melius conscientia. ex quo est illud e vita ductum evicta d. V Afr. fr.409 ab Afranio: nam cum dissolutus filius: heu me miserum! eume K tum severus pater: dum modo doleat aliquid, doleat quidlubet. 4.46. Reliquas quoque partis aegritudinis utilis esse dicunt, misericordiam ad opem ferendam et calamitates calamitates post indignorum rep. X del. V 3 hominum indignorum sublevandas; ipsum illud aemulari obtrectare non esse inutile, cum aut se non idem videat consecutum, quod alium, aut alium idem, quod se; metum vero si qui quis GV rec sustulisset, omnem vitae diligentiam sublatam fore, quae summa esset in eis esse K qui leges, qui magistratus, qui leges qui magistratus in r. V c qui paupertatem, qui ignominiam, qui mortem, qui dolorem timerent. tenerent K Haec tamen ita disputant, ut resecanda esse fateantur, evelli penitus dicant nec posse nec opus esse et in omnibus fere rebus mediocritatem esse optumam existiment. existimant s quae cum exponunt, nihilne tibi videntur an aliquid dicere? Mihi vero dicere aliquid, itaque expecto, quid ad ista. ista ( eras. m) K Reperiam fortasse, sed illud ante: 4.47. videsne, quanta fuerit apud Academicos verecundia? plane enim dicunt, quod ad rem pertineat: Peripateticis Peripateticis haec igitur continent quae Academici ( qui verecunde nihil ipsi adfirmant ) dicunt Ciceroque ipse ut Aca- demicus amplectitur ( cf. p. 364, 4 ) respondetur a Stoicis; digladientur illi per me licet, cui nihil est necesse nisi, ubi sit illud, quod veri simillimum videatur, anquirere. quid est igitur quod occurrat in hac quaestione, e quo e quo B 2 s aequa X (e qua V rec ) possit attingi aliquid veri simile, quo longius mens humana progredi non potest? definitio perturbationis, qua quae KV 1 Zeno fr. 205 recte Zenonem usum puto. ita enim definit, ut perturbatio sit aversa a a GrB s om. X ratione contra naturam animi commotio, vel brevius, ut perturbatio sit adpetitus vehementior, vehementior vehementior semel in X autem intellegatur is qui procul absit a naturae constantia. 4.48. quid ad has definitiones possim possint ' Bern. 1 ' Bentl. sed ( ut p. 387, 20 sqq. ) C. ipse definitiones excutit; cf. v. 2–4 et p. 389, 25; 410, 3 dicere? atque atque Tregder atqui haec pleraque sunt prudenter acuteque disserentium, illa quidem ex rhetorum pompa: ardores animorum cotesque virtutum. an vero vir fortis, nisi stomachari coepit, non potest fortis esse? gladiatorium id quidem. id quidem ex idem K 1 quamquam in eis ipsis videmus saepe constantiam: conlocuntur, versus ign. conloquuntur G(?) congrediuntur, quaerunt quaerunt Schlen- ger, Phil. 12, 288 quaeruntur GVR 1 (a del. 1 ) queruntur K aliquid, postulant, ut magis placati quam irati esse videantur, sed in illo genere sit sane Pacideianus pacidianus X (plac. V) aliquis hoc animo, ut narrat Lucil. 153 Lucilius: Occidam illum equidem et vincam, si id quaeritis inquit, Verum illud credo fore: in os prius accipiam ipse Quam gladium in stomacho furi furi Ti. suria GRV sura K ( def. Ro b b. p. 100 ) furia Marx spurci Sey. ac pulmonibus sisto. pulmonibus isto VG 1 Odi hominem, iratus pugno, nec longius quicquam Nobis, nobis s vobis X ( ubis R 1? ) quam dextrae gladium dum accommodet accomodet V ( prius o in r. c ) alter; Usque adeo studio atque odio illius ecferor hęc feror K c ira; at at s V rec ac sine hac hac ac G gladiatoria iracundia videmus progredientem apud Homerum Aiacem multa cum hilaritate, H 211 7. cum depugnaturus esset cum Hectore; 4.49. cuius, ut arma sumpsit, ingressio laetitiam attulit attollit K sociis, terrorem autem autem add. G 2 hostibus, ut ipsum Hectorem, haect. KV (6 G) quem ad modum est apud Homerum, toto pectore trementem provocasse ad pugnam paeniteret. atque atque V hi conlocuti inter se, prius quam manum consererent, leniter et quiete nihil ne in ipsa quidem pugna iracunde rabioseve fecerunt. ego ne Torquatum quidem illum, qui hoc cognomen cognomen e corr. V rec B s cognovit nomen X invenit, iratum existimo Gallo torquem detraxisse, nec Marcellum apud Clastidium ideo fortem fuisse, quia fuerit iratus. 4.50. de Africano quidem, quia notior est nobis propter recentem memoriam, vel iurare possum non illum iracundia tum inflammatum fuisse, cum in acie M. Alliennium aciem alliennium KRG ( ex ali- 1 ) acie malliennium V Paelignum pelignum KV e corr. scuto protexerit gladiumque hosti in pectus infixerit. de L. Bruto fortasse dubitarim, an propter infinitum odium tyranni ecfrenatius effren. K 1 (hecfren. c ) e fren. V 1 in Arruntem arrunte X invaserit; video enim utrumque comminus comminus eqs. Ennii verba latere susp. Mue. adhuc G 1 ictu cecidisse contrario. quid igitur huc adhibetis iram? an fortitudo, nisi insanire coepit, impetus suos non habet? quid? Herculem, quem in caelum ista ipsa, quam vos iracundiam esse vultis, sustulit fortitudo, iratumne ratumne X corr. V 3 s censes conflixisse cum Erymanthio erymathio X (erim. V) corr. R 2 apro aut aut ut R 1 ( corr. c? ) K leone Nemeaeo? nemaeo X an etiam Theseus Marathonii tauri marathonii auri GV 1 ( corr. c ) marathonii auri R 1 marathoniit auri K cornua conprehendit comp. KR iratus? vide ne fortitudo minime sit rabiosa sitque iracundia tota levitatis. 4.51. Neque enim est ulla fortitudo, quae rationis est expers. contemnendae res humanae sunt, sunt B sint X neglegenda mors est, patibiles et dolores et labores putandi — haec 'contemnendae... 7 putandi' — haec dist. Po. ( cf. p. 307, 23 ) cum constituta sunt iudicio atque sententia, tum est robusta illa et stabilis fortitudo, nisi forte, quae vehementer acriter animose fiunt, iracunde fieri suspicamur. mihi ne mihi ne B mi nime X (minime V) Scipio quidem ille pontufex maxumus, qui hoc Stoicorum stoicicorum GV verum esse declaravit, numquam privatum esse sapientem, iratus videtur fuisse Ti. Ti ex tam K c Graccho gracho X tum, cum consulem languentem reliquit atque ipse privatus, ut si consul consul ĕet K (ĕ c ) esset, qui rem publicam salvam salvam s salva X esse vellent, vellent We. vellet hęc quid VK c se sequi iussit. 4.52. nescio, ecquid ipsi nos fortiter in re p. fecerimus: si quid fecimus, certe irati non fecimus. an est quicquam similius insaniae insaniae s insania X quam ira? quam bene Ennius initium dixit Enn. fr. inc. 18 insaniae. color, vox, oculi, spiritus, inpotentia dictorum ac factorum quam partem habent sanitatis? quid Achille Homerico foedius, quid Agamemnone in iurgio? nam Aiacem quidem ira ad furorem mortemque perduxit. non igitur desiderat fortitudo advocatam iracundiam; satis est instructa parata armata per sese. nam isto quidem modo isto modo quidem s corr. We. licet dicere utilem vinulentiam ad fortitudinem, utilem vinul.... 27 utilem om. V etiam dementiam, quod et insani et ebrii multa faciunt saepe vehementius. semper Aiax fortis, fortissimus tamen in furore; nam Trag. inc. 64 nam poetae tribuunt alii Fa/cinus fecit ma/ximum, cum Da/nais inclina/ntibus Summa/m rem perfeci/t perfecit s perficit X manu. manu Bentl. manus s manu sua restituit proelium Insaniens G. Hermann op. 7, 382 sed cf. Plasberg, Festschr. f. Vahlen 224, qui recte proel. r. ins. Ciceroni, non poetae tribuisse vid. proelium restituit insaniens: 4.53. dicamus igitur utilem insaniam? insaniem KR Tracta definitiones fortitudinis: intelleges eam stomacho non egere. fortitudo est igitur adfectio Sphaerus St. fr. 1, 628 cf. Chrys. 3, 285 animi legi summae legissumme K (summe V) optemp. G in perpetiendis rebus obtemperans vel conservatio stabilis iudicii in eis in eis ex meis V c rebus quae formidolosae videntur subeundis et repellendis vel scientia rerum formidolosarum contrariarumque contrariarumque alt. a ex u eff. rumque in r. scr. V c aut aut et Hei. perferendarum aut s ( sed omnino neglegenda est ou)de/tera vel a)dia/fora cf. fin. 4, 71 ) omnino neglegendarum conservans conservens V 1 earum rerum stabile iudicium vel brevius, ut Chrysippus chris. V (nam superiores definitiones erant Sphaeri, spheri X hominis in primis bene definientis, ut putant Stoici; sunt enim omnino omnes fere similes, sed declarant communis notiones alia magis alia)—quo modo igitur Chrysippus? chris. V fortitudo est inquit scientia rerum perferendarum vel adfectio animi in patiendo ac perferendo summae legi parens sine timore. quamvis licet insectemur istos, ut Carneades solebat, metuo ne soli soli add. K c philosophi sint. quae quae ex qui K 1 enim istarum definitionum non aperit notionem nostram, quam habemus omnes de fortitudine tectam atque involutam? qua aperta quis est qui aut bellatori aut imperatori aut oratori quaerat aliquid neque eos existumet sine rabie quicquam fortiter facere posse? 4.54. Quid? Stoici, qui omnes insipientes insanos esse dicunt, nonne ista conligunt? colligunt G 1 ( corr. 1 ) KcV rec ( ex colig.) remove perturbationes maxumeque maxumequae G 1 RV 1 videbantur K iracundiam: iam videbuntur monstra mostra R 1 nostra G dicere. nunc autem ita ita add. K c disserunt, sic se dicere omnes stultos insanire, ut male olere omne caenum. St. fr. 3, 665 cf. Aug. soliloq. 1, 11, 19 at non semper. commove: senties. sic iracundus non semper iratus est; lacesse: iam videbis furentem. Quid? ista bellatrix iracundia, cum domum rediit, qualis est cum uxore, cum liberis, cum familia? an tum quoque est utilis? est igitur aliquid quod quod add. V 1 perturbata mens melius possit facere quam constans? an quisquam potest sine perturbatione mentis irasci? bene igitur nostri, cum omnia essent in moribus moribus V c s morbus GR 1 V 1 morbis KR e corr. vitia, quod nullum erat iracundia foedius, iracundos solos solus V 1 morosos nominaverunt. 4.55. Oratorem vero irasci minime decet, simulare non dedecet. simulare n. dedecet om. V decet X an tibi irasci tum videmur, cum quid in causis acrius et vehementius dicimus? quid? cum iam rebus transactis et praeteritis orationes scribimus, num irati scribimus? ecquis ecquis s etquis X hoc animadvertit? Accius Atr. 233 animadvortet de orat. 3, 217 M (animum advertit L), quod hic quoque fort. restituendum vincite! —num aut egisse umquam iratum Aesopum aut scripsisse existimas existimamus KR iratum Accium? aguntur ista praeclare, et ab oratore quidem melius, si modo est orator, est orator melius G 1 quam ab ullo histrione, istrione X ( str. G 1 ) sed aguntur leniter et mente tranquilla. Libidinem vero laudare cuius est libidinis? lubid. GRK c Themistoclem mihi et Demosthenen demostenen X proferri G 1 profertis, additis Pythagoran Democritum Platonem. quid? vos studia libidinem libidine GK vocatis? quae vel optimarum rerum, ut ea sunt quae profertis, sedata tamen et et add. G 2 tranquilla esse debent. Iam aegritudinem laudare, unam rem maxime detestabilem, quorum est tandem philosophorum? at ad KR commode dixit Afranius: dum modo doleat aliquid, fr. 409 cf. p. 383, 13 doleat doleat lateat G 1 quidlibet. quidlibet hic X dixit enim de adulescente perdito ac dissoluto, nos autem de constanti viro ac sapienti sapienti ex -e V 1 quaerimus. et quidem ipsam illam iram centurio habeat aut signifer vel ceteri, de quibus dici non necesse est, ne rhetorum aperiamus mysteria. utile est enim uti motu utinmotu K 1 animi, qui uti ratione non potest. nos autem, ut testificor saepe, de sapiente quaerimus. quoque ( item post Afranii versum ) 4.56. At etiam etiam enim Sey. sed cf. p. 383, 14 aemulari utile est, obtrectare, obtrectari X misereri. cur misereare potius quam feras opem, si id facere possis? an sine misericordia liberales esse non possumus? non enim suscipere ipsi aegritudines propter alios debemus, sed alios, si possumus, levare aegritudine. obtrectare vero alteri aut illa vitiosa aemulatione, quae rivalitati similis est, aemulari quid habet utilitatis, cum sit aemulantis angi alieno bono quod ipse non habeat, obtrectantis opt. G autem angi alieno bono, quod id etiam alius habeat? qui qui s quis GKCRV quid K 1 (quis id M) app. V c id adprobari possit, aegritudinem suscipere pro experientia, si quid habere velis? nam nam B s non X solum habere velle summa dementia est. Mediocritates autem malorum quis laudare recte possit? 4.57. quis enim potest, in quo libido cupiditasve sit, non libidinosus et cupidus esse? in quo ira, non iracundus? in quo angor, non anxius? in quo timor, non timidus? libidinosum igitur et iracundum et anxium et timidum censemus esse sapientem? de cuius excellentia excelentia R 1 V 1 multa quidem dici quamvis fuse fuse om. V possunt B 1 e corr. s possit X lateque possunt, sed brevissime illo modo, sapientiam sapientia GV 1 sapientem K 1 esse dici ... 390, 1 esse in ras. eius- dem spatii K 1 ( ante ras. ult. verbum fuit cognitionemque cf. p. 390, 2 ) rerum divinarum et humanarum scientiam cognitionemque, quae cuiusque rei causa sit; ex quo efficitur, ut divina imitetur, humana omnia inferiora virtute ducat. in hanc tu igitur tamquam in mare, quod est ventis subiectum, perturbationem cadere cadere om. R 1 ( add. 2? ) tibi dixisti videri? quid est quod tantam gravitatem constantiamque perturbet? an inprovisum aliquid aut repentinum? quid potest accidere tale ei, ei ut v. K et GRV cui nihil, quod homini evenire possit, non praemeditatum sit ? nam quod aiunt nimia add. Bouhier ( cf. 3, 34 Phil. 11, 7 ) resecari oportere, naturalia relinqui, quid tandem potest esse naturale, quod idem nimium esse possit? sunt enim omnia ista ex errorum orta radicibus, quae evellenda et extrahenda et extrahenda om. V penitus, non circumcidenda nec amputanda sunt. 5.74. nec vero illa sibi remedia comparavit ad tolerandum tollerandum X (toll endum G 1 ) dolorem, firmitatem animi, turpitudinis verecundiam, exercitationem consuetudinemque patiendi, praecepta fortitudinis, praecepta fortitudinis del.Sey.sed Cic.l.2,34—41 exercitationem consuetudinemque,postea (cf. maxime 51. 53) praecepta fortitudinis animo proposita (p.313,15sqq.) valere ad tolerandum dolorem exponit (cf.p.285.6 295, 24sqq.fin.2,94.95; 4, 31). cf.etiam Plasberg, Festschrift f. Vahlen p.234 (obloq. Se.,Jb.d.ph.V.29 p.97) duritiam virilem, sed una se dicit recordatione adquiescere praeteritarum voluptatium, voluptatum Bai.cf.Neue 1, 410 ut si quis aestuans, cum vim caloris non non postea add. R 1 facile patiatur, patiatur putatur V 1 recordari velit sese sese s esse X (se V 3 ) aliquando in Arpinati nostro gelidis fluminibus circumfusum fuisse. non enim video, quo modo sedare possint 5.88. nam quae tibi Epicuri quae...Epicuri s quod...Epicurus X (epyc.G 8.13 ut saepe ) videtur, eadem erit Hieronymi et Carneadis causa et hercule omnium reliquorum. quis enim parum est contra mortem morem V 1 aut dolorem paratus? Ordiamur ordinamur X ( corr. V rec ) ab eo, si placet, quem mollem, quem voluptarium dicimus. quid? is tibi mortemne videtur aut aut s (Vind.)an X dolorem timere, qui eum diem, quo moritur, beatum appellat Epic.fr.122 maxumisque doloribus adfectus affectus KR eos ipsos inventorum suorum memoria et recordatione confutat? confutat? signum interrogandi vulgo non hic sed post timere ( v.19 ) ponunt. nec haec sic agit, ut ex tempore quasi effuttire effuttire GKR effutire V (K c in mg. ) Non. videatur. nec...videatur Non.103,21 de morte enim ita ita s ista X ( cf. 441, 19 ) Epic. sent. sel.2 sentit, ut dissoluto animante sensum extinctum putet, quod autem sensu careat, nihil ad nos id iudicet pertinere. item in in add. Se.de s om. X dolore certa habet quae sequatur, cuius cuius Bentl. (cf. fin. 1,40) quorum magnitudinem brevitate consolatur, longinquitatem levitate. levitate s lenitate (laen.KR)X
4. Cicero, Letters, 12.14-12.15 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •consolation writings, cicero objects to cleanthes, wrong time for dispute Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 177
5. Cicero, On The Ends of Good And Evil, 2.96 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 165
2.96. Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas intellegas (intellig.) BEA 2 intellegat A 1 intelligat R intelligantur N intelligatur V facta eius cum dictis discrepare: 'Epicurus Hermarcho salutem. Cum ageremus', inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. tanti autem autem om. A aderant aderant om. BE vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. sed audiamus ipsum: 'Compensabatur', inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam me et philosophiam Bai. me (ne R) et philosophia A 1 RN me philosophia BE me et philosophia et A 2 V voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. 2.96.  "But I must not digress too far. Let me repeat the dying words of Epicurus, to prove to you the discrepancy between his practice and his principles: 'Epicurus to Hermarchus, greeting. I write these words,' he says, 'on the happiest, and the last, day of my life. I am suffering from diseases of the bladder and intestines, which are of the utmost possible severity.' Unhappy creature! If pain is the Chief Evil, that is the only thing to be said. But let us hear his own words. 'Yet all my sufferings,' he continues, 'are counterbalanced by the joy which I derive from remembering my theories and discoveries. I charge you, by the devotion which from your youth up you have displayed towards myself and towards philosophy, to protect the children of Metrodorus.'
6. Cicero, De Finibus, 2.96 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 165
2.96.  "But I must not digress too far. Let me repeat the dying words of Epicurus, to prove to you the discrepancy between his practice and his principles: 'Epicurus to Hermarchus, greeting. I write these words,' he says, 'on the happiest, and the last, day of my life. I am suffering from diseases of the bladder and intestines, which are of the utmost possible severity.' Unhappy creature! If pain is the Chief Evil, that is the only thing to be said. But let us hear his own words. 'Yet all my sufferings,' he continues, 'are counterbalanced by the joy which I derive from remembering my theories and discoveries. I charge you, by the devotion which from your youth up you have displayed towards myself and towards philosophy, to protect the children of Metrodorus.'
7. Cicero, Academica, 2.44, 2.135 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162
8. Lucretius Carus, On The Nature of Things, 1.44-1.49, 2.646-2.651, 3.59-3.67, 3.830-3.1094, 5.1218-5.1240, 6.379-6.422 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 236
1.44. omnis enim per se divum natura necessest 1.45. immortali aevo summa cum pace fruatur 1.46. semota ab nostris rebus seiunctaque longe; 1.47. nam privata dolore omni, privata periclis, 1.48. ipsa suis pollens opibus, nihil indiga nostri, 1.49. nec bene promeritis capitur nec tangitur ira. 2.646. omnis enim per se divom natura necessest 2.647. inmortali aevo summa cum pace fruatur 2.648. semota ab nostris rebus seiunctaque longe; 2.649. nam privata dolore omni, privata periclis, 2.650. ipsa suis pollens opibus, nihil indiga nostri, 2.651. nec bene promeritis capitur neque tangitur ira. 3.59. denique avarities et honorum caeca cupido, 3.60. quae miseros homines cogunt transcendere fines 3.61. iuris et inter dum socios scelerum atque ministros 3.62. noctes atque dies niti praestante labore 3.63. ad summas emergere opes, haec vulnera vitae 3.64. non minimam partem mortis formidine aluntur. 3.65. turpis enim ferme contemptus et acris egestas 3.66. semota ab dulci vita stabilique videtur 3.67. et quasi iam leti portas cunctarier ante; 3.830. Nil igitur mors est ad nos neque pertinet hilum, 3.831. quandoquidem natura animi mortalis habetur. 3.832. et vel ut ante acto nihil tempore sensimus aegri, 3.833. ad confligendum venientibus undique Poenis, 3.834. omnia cum belli trepido concussa tumultu 3.835. horrida contremuere sub altis aetheris auris, 3.836. in dubioque fuere utrorum ad regna cadendum 3.837. omnibus humanis esset terraque marique, 3.838. sic, ubi non erimus, cum corporis atque animai 3.839. discidium fuerit, quibus e sumus uniter apti, 3.840. scilicet haud nobis quicquam, qui non erimus tum, 3.841. accidere omnino poterit sensumque movere, 3.842. non si terra mari miscebitur et mare caelo. 3.843. et si iam nostro sentit de corpore postquam 3.844. distractast animi natura animaeque potestas, 3.845. nil tamen est ad nos, qui comptu coniugioque 3.846. corporis atque animae consistimus uniter apti. 3.847. nec, si materiem nostram collegerit aetas 3.848. post obitum rursumque redegerit ut sita nunc est, 3.849. atque iterum nobis fuerint data lumina vitae, 3.850. pertineat quicquam tamen ad nos id quoque factum, 3.851. interrupta semel cum sit repetentia nostri. 3.852. et nunc nil ad nos de nobis attinet, ante 3.853. qui fuimus, neque iam de illis nos adficit angor. 3.854. nam cum respicias inmensi temporis omne 3.855. praeteritum spatium, tum motus materiai 3.856. multimodi quam sint, facile hoc adcredere possis, 3.857. semina saepe in eodem, ut nunc sunt, ordine posta 3.858. haec eadem, quibus e nunc nos sumus, ante fuisse. 3.859. nec memori tamen id quimus reprehendere mente; 3.860. inter enim iectast vitai pausa vageque 3.861. deerrarunt passim motus ab sensibus omnes. 3.862. debet enim, misere si forte aegreque futurumst; 3.863. ipse quoque esse in eo tum tempore, cui male possit 3.864. accidere. id quoniam mors eximit, esseque prohibet 3.865. illum cui possint incommoda conciliari, 3.866. scire licet nobis nihil esse in morte timendum 3.867. nec miserum fieri qui non est posse, neque hilum 3.868. differre an nullo fuerit iam tempore natus, 3.869. mortalem vitam mors cum inmortalis ademit. 3.870. Proinde ubi se videas hominem indignarier ipsum, 3.871. post mortem fore ut aut putescat corpore posto 3.872. aut flammis interfiat malisve ferarum, 3.873. scire licet non sincerum sonere atque subesse 3.874. caecum aliquem cordi stimulum, quamvis neget ipse 3.875. credere se quemquam sibi sensum in morte futurum; 3.876. non, ut opinor, enim dat quod promittit et unde 3.877. nec radicitus e vita se tollit et eicit, 3.878. sed facit esse sui quiddam super inscius ipse. 3.879. vivus enim sibi cum proponit quisque futurum, 3.880. corpus uti volucres lacerent in morte feraeque, 3.881. ipse sui miseret; neque enim se dividit illim 3.882. nec removet satis a proiecto corpore et illum 3.883. se fingit sensuque suo contaminat astans. 3.884. hinc indignatur se mortalem esse creatum 3.885. nec videt in vera nullum fore morte alium se, 3.886. qui possit vivus sibi se lugere peremptum 3.887. stansque iacentem se lacerari urive dolere. 3.888. nam si in morte malumst malis morsuque ferarum 3.889. tractari, non invenio qui non sit acerbum 3.890. ignibus inpositum calidis torrescere flammis 3.891. aut in melle situm suffocari atque rigere 3.892. frigore, cum summo gelidi cubat aequore saxi, 3.893. urgerive superne obrutum pondere terrae. 3.894. 'Iam iam non domus accipiet te laeta neque uxor 3.895. optima, nec dulces occurrent oscula nati 3.896. praeripere et tacita pectus dulcedine tangent. 3.897. non poteris factis florentibus esse tuisque 3.898. praesidium. misero misere' aiunt 'omnia ademit 3.899. una dies infesta tibi tot praemia vitae.' 3.900. illud in his rebus non addunt 'nec tibi earum 3.901. iam desiderium rerum super insidet una.' 3.902. quod bene si videant animo dictisque sequantur, 3.903. dissoluant animi magno se angore metuque. 3.904. 'tu quidem ut es leto sopitus, sic eris aevi 3.905. quod super est cunctis privatus doloribus aegris; 3.906. at nos horrifico cinefactum te prope busto 3.907. insatiabiliter deflevimus, aeternumque 3.908. nulla dies nobis maerorem e pectore demet.' 3.909. illud ab hoc igitur quaerendum est, quid sit amari 3.910. tanto opere, ad somnum si res redit atque quietem, 3.911. cur quisquam aeterno possit tabescere luctu. 3.912. Hoc etiam faciunt ubi discubuere tenentque 3.913. pocula saepe homines et inumbrant ora coronis, 3.914. ex animo ut dicant: 'brevis hic est fructus homullis; 3.915. iam fuerit neque post umquam revocare licebit.' 3.916. tam quam in morte mali cum primis hoc sit eorum, 3.917. quod sitis exurat miseros atque arida torrat, 3.918. aut aliae cuius desiderium insideat rei. 3.919. nec sibi enim quisquam tum se vitamque requiret, 3.920. cum pariter mens et corpus sopita quiescunt; 3.921. nam licet aeternum per nos sic esse soporem, 3.922. nec desiderium nostri nos adficit ullum, 3.923. et tamen haud quaquam nostros tunc illa per artus 3.924. longe ab sensiferis primordia motibus errant, 3.925. cum correptus homo ex somno se colligit ipse. 3.926. multo igitur mortem minus ad nos esse putandumst, 3.927. si minus esse potest quam quod nihil esse videmus; 3.928. maior enim turbae disiectus materiai 3.929. consequitur leto nec quisquam expergitus extat, 3.930. frigida quem semel est vitai pausa secuta. 3.931. Denique si vocem rerum natura repente. 3.932. mittat et hoc alicui nostrum sic increpet ipsa: 3.933. 'quid tibi tanto operest, mortalis, quod nimis aegris 3.934. luctibus indulges? quid mortem congemis ac fles? 3.935. nam si grata fuit tibi vita ante acta priorque 3.936. et non omnia pertusum congesta quasi in vas 3.937. commoda perfluxere atque ingrata interiere; 3.938. cur non ut plenus vitae conviva recedis 3.939. aequo animoque capis securam, stulte, quietem? 3.940. sin ea quae fructus cumque es periere profusa 3.941. vitaque in offensost, cur amplius addere quaeris, 3.942. rursum quod pereat male et ingratum occidat omne, 3.943. non potius vitae finem facis atque laboris? 3.944. nam tibi praeterea quod machiner inveniamque, 3.945. quod placeat, nihil est; eadem sunt omnia semper. 3.946. si tibi non annis corpus iam marcet et artus 3.947. confecti languent, eadem tamen omnia restant, 3.948. omnia si perges vivendo vincere saecla, 3.949. atque etiam potius, si numquam sis moriturus', 3.950. quid respondemus, nisi iustam intendere litem 3.951. naturam et veram verbis exponere causam? 3.952. grandior hic vero si iam seniorque queratur 3.953. atque obitum lamentetur miser amplius aequo, 3.954. non merito inclamet magis et voce increpet acri: 3.955. 'aufer abhinc lacrimas, baratre, et compesce querellas. 3.956. omnia perfunctus vitai praemia marces; 3.957. sed quia semper aves quod abest, praesentia temnis, 3.958. inperfecta tibi elapsast ingrataque vita, 3.959. et nec opiti mors ad caput adstitit ante 3.960. quam satur ac plenus possis discedere rerum. 3.961. nunc aliena tua tamen aetate omnia mitte 3.962. aequo animoque, age dum, magnis concede necessis?' 3.963. iure, ut opinor, agat, iure increpet inciletque; 3.964. cedit enim rerum novitate extrusa vetustas 3.965. semper, et ex aliis aliud reparare necessest. 3.966. Nec quisquam in barathrum nec Tartara deditur atra; 3.967. materies opus est, ut crescant postera saecla; 3.968. quae tamen omnia te vita perfuncta sequentur; 3.969. nec minus ergo ante haec quam tu cecidere cadentque. 3.970. sic alid ex alio numquam desistet oriri 3.971. vitaque mancipio nulli datur, omnibus usu. 3.972. respice item quam nil ad nos ante acta vetustas 3.973. temporis aeterni fuerit, quam nascimur ante. 3.974. hoc igitur speculum nobis natura futuri 3.975. temporis exponit post mortem denique nostram. 3.976. numquid ibi horribile apparet, num triste videtur 3.977. quicquam, non omni somno securius exstat? 3.978. Atque ea ni mirum quae cumque Acherunte profundo 3.979. prodita sunt esse, in vita sunt omnia nobis. 3.980. nec miser inpendens magnum timet aere aëre saxum 3.981. Tantalus, ut famast, cassa formidine torpens; 3.982. sed magis in vita divom metus urget iis 3.983. mortalis casumque timent quem cuique ferat fors. 3.984. nec Tityon volucres ineunt Acherunte iacentem 3.985. nec quod sub magno scrutentur pectore quicquam 3.986. perpetuam aetatem possunt reperire profecto. 3.987. quam libet immani proiectu corporis exstet, 3.988. qui non sola novem dispessis iugera membris 3.989. optineat, sed qui terrai totius orbem, 3.990. non tamen aeternum poterit perferre dolorem 3.991. nec praebere cibum proprio de corpore semper. 3.992. sed Tityos nobis hic est, in amore iacentem 3.993. quem volucres lacerant atque exest anxius angor 3.994. aut alia quavis scindunt cuppedine curae. 3.995. Sisyphus in vita quoque nobis ante oculos est, 3.996. qui petere a populo fasces saevasque secures 3.997. imbibit et semper victus tristisque recedit. 3.998. nam petere imperium, quod iest nec datur umquam, 3.999. atque in eo semper durum sufferre laborem, 3.1000. hoc est adverso nixantem trudere monte 3.1001. saxum, quod tamen e summo iam vertice rusum 3.1002. volvitur et plani raptim petit aequora campi. 3.1003. deinde animi ingratam naturam pascere semper 3.1004. atque explere bonis rebus satiareque numquam, 3.1005. quod faciunt nobis annorum tempora, circum 3.1006. cum redeunt fetusque ferunt variosque lepores, 3.1007. nec tamen explemur vitai fructibus umquam, 3.1008. hoc, ut opinor, id est, aevo florente puellas 3.1009. quod memorant laticem pertusum congerere in vas, 3.1010. quod tamen expleri nulla ratione potestur. 3.1011. Cerberus et Furiae iam vero et lucis egestas, 3.1012. Tartarus horriferos eructans faucibus aestus! 3.1013. qui neque sunt usquam nec possunt esse profecto; 3.1014. sed metus in vita poenarum pro male factis 3.1015. est insignibus insignis scelerisque luela, 3.1016. carcer et horribilis de saxo iactus deorsum, 3.1017. verbera carnifices robur pix lammina taedae; 3.1018. quae tamen etsi absunt, at mens sibi conscia factis 3.1019. praemetuens adhibet stimulos torretque flagellis, 3.1020. nec videt interea qui terminus esse malorum 3.1021. possit nec quae sit poenarum denique finis, 3.1022. atque eadem metuit magis haec ne in morte gravescant. 3.1023. hic Acherusia fit stultorum denique vita. 3.1024. Hoc etiam tibi tute interdum dicere possis. 3.1025. 'lumina sis oculis etiam bonus Ancus reliquit, 3.1026. qui melior multis quam tu fuit, improbe, rebus. 3.1027. inde alii multi reges rerumque potentes 3.1028. occiderunt, magnis qui gentibus imperitarunt. 3.1029. ille quoque ipse, viam qui quondam per mare magnum 3.1030. stravit iterque dedit legionibus ire per altum 3.1031. ac pedibus salsas docuit super ire lucunas 3.1032. et contempsit equis insultans murmura ponti, 3.1033. lumine adempto animam moribundo corpore fudit. 3.1034. Scipiadas, belli fulmen, Carthaginis horror, 3.1035. ossa dedit terrae proinde ac famul infimus esset. 3.1036. adde repertores doctrinarum atque leporum, 3.1037. adde Heliconiadum comites; quorum unus Homerus 3.1038. sceptra potitus eadem aliis sopitus quietest. 3.1039. denique Democritum post quam matura vetustas 3.1040. admonuit memores motus languescere mentis, 3.1041. sponte sua leto caput obvius optulit ipse. 3.1042. ipse Epicurus obit decurso lumine vitae, 3.1043. qui genus humanum ingenio superavit et omnis 3.1044. restinxit stellas exortus ut aetherius sol. 3.1045. tu vero dubitabis et indignabere obire? 3.1046. mortua cui vita est prope iam vivo atque videnti, 3.1047. qui somno partem maiorem conteris aevi, 3.1048. et viligans stertis nec somnia cernere cessas 3.1049. sollicitamque geris cassa formidine mentem 3.1050. nec reperire potes tibi quid sit saepe mali, cum 3.1051. ebrius urgeris multis miser undique curis 3.1052. atque animo incerto fluitans errore vagaris.' 3.1053. Si possent homines, proinde ac sentire videntur 3.1054. pondus inesse animo, quod se gravitate fatiget, 3.1055. e quibus id fiat causis quoque noscere et unde 3.1056. tanta mali tam quam moles in pectore constet, 3.1057. haut ita vitam agerent, ut nunc plerumque videmus 3.1058. quid sibi quisque velit nescire et quaerere semper, 3.1059. commutare locum, quasi onus deponere possit. 3.1060. exit saepe foras magnis ex aedibus ille, 3.1061. esse domi quem pertaesumst, subitoque revertit , 3.1062. quippe foris nihilo melius qui sentiat esse. 3.1063. currit agens mannos ad villam praecipitanter 3.1064. auxilium tectis quasi ferre ardentibus instans; 3.1065. oscitat extemplo, tetigit cum limina villae, 3.1066. aut abit in somnum gravis atque oblivia quaerit, 3.1067. aut etiam properans urbem petit atque revisit. 3.1068. hoc se quisque modo fugit, at quem scilicet, ut fit, 3.1069. effugere haut potis est: ingratius haeret et odit 3.1070. propterea, morbi quia causam non tenet aeger; 3.1071. quam bene si videat, iam rebus quisque relictis 3.1072. naturam primum studeat cognoscere rerum, 3.1073. temporis aeterni quoniam, non unius horae, 3.1074. ambigitur status, in quo sit mortalibus omnis 3.1075. aetas, post mortem quae restat cumque manendo. 3.1076. Denique tanto opere in dubiis trepidare periclis 3.1077. quae mala nos subigit vitai tanta cupido? 3.1078. certe equidem finis vitae mortalibus adstat 3.1079. nec devitari letum pote, quin obeamus. 3.1080. praeterea versamur ibidem atque insumus usque 3.1081. nec nova vivendo procuditur ulla voluptas; 3.1082. sed dum abest quod avemus, id exsuperare videtur 3.1083. cetera; post aliud, cum contigit illud, avemus 3.1084. et sitis aequa tenet vitai semper hiantis. 3.1085. posteraque in dubiost fortunam quam vehat aetas, 3.1086. quidve ferat nobis casus quive exitus instet. 3.1087. nec prorsum vitam ducendo demimus hilum 3.1088. tempore de mortis nec delibare valemus, 3.1089. quo minus esse diu possimus forte perempti. 3.1090. proinde licet quod vis vivendo condere saecla, 3.1091. mors aeterna tamen nihilo minus illa manebit, 3.1092. nec minus ille diu iam non erit, ex hodierno 3.1093. lumine qui finem vitai fecit, et ille, 3.1094. mensibus atque annis qui multis occidit ante. 5.1218. praeterea cui non animus formidine divum 5.1219. contrahitur, cui non correpunt membra pavore, 5.1220. fulminis horribili cum plaga torrida tellus 5.1221. contremit et magnum percurrunt murmura caelum? 5.1222. non populi gentesque tremunt, regesque superbi 5.1223. corripiunt divum percussi membra timore, 5.1224. ne quod ob admissum foede dictumve superbe 5.1225. poenarum grave sit solvendi tempus adauctum? 5.1226. summa etiam cum vis violenti per mare venti 5.1227. induperatorem classis super aequora verrit 5.1228. cum validis pariter legionibus atque elephantis, 5.1229. non divom pacem votis adit ac prece quaesit 5.1230. ventorum pavidus paces animasque secundas? 5.1231. ne quiquam, quoniam violento turbine saepe 5.1232. correptus nihilo fertur minus ad vada leti. 5.1233. usque adeo res humanas vis abdita quaedam 5.1234. opterit et pulchros fascis saevasque secures 5.1235. proculcare ac ludibrio sibi habere videtur. 5.1236. denique sub pedibus tellus cum tota vacillat 5.1237. concussaeque cadunt urbes dubiaeque mitur, 5.1238. quid mirum si se temnunt mortalia saecla 5.1239. atque potestatis magnas mirasque relinquunt 5.1240. in rebus viris divum, quae cuncta gubernent? 6.379. Hoc est igniferi naturam fulminis ipsam 6.380. perspicere et qua vi faciat rem quamque videre, 6.381. non Tyrrhena retro volventem carmina frustra 6.382. indicia occultae divum perquirere mentis, 6.383. unde volans ignis pervenerit aut in utram se 6.384. verterit hinc partim, quo pacto per loca saepta 6.385. insinuarit, et hinc dominatus ut extulerit se, 6.386. quidve nocere queat de caelo fulminis ictus. 6.387. quod si Iuppiter atque alii fulgentia divi 6.388. terrifico quatiunt sonitu caelestia templa 6.389. et iaciunt ignem quo cuiquest cumque voluntas, 6.390. cur quibus incautum scelus aversabile cumquest 6.391. non faciunt icti flammas ut fulguris halent 6.392. pectore perfixo, documen mortalibus acre, 6.393. et potius nulla sibi turpi conscius in re 6.394. volvitur in flammis innoxius inque peditur 6.395. turbine caelesti subito correptus et igni? 6.396. cur etiam loca sola petunt frustraque laborant? 6.397. an tum bracchia consuescunt firmantque lacertos? 6.398. in terraque patris cur telum perpetiuntur 6.399. optundi? cur ipse sinit neque parcit in hostis? 6.400. denique cur numquam caelo iacit undique puro 6.401. Iuppiter in terras fulmen sonitusque profundit? 6.402. an simul ac nubes successere, ipse in eas tum 6.403. descendit, prope ut hinc teli determinet ictus? 6.404. in mare qua porro mittit ratione? quid undas 6.405. arguit et liquidam molem camposque natantis? 6.406. praeterea si vult caveamus fulminis ictum, 6.407. cur dubitat facere ut possimus cernere missum? 6.408. si nec opitis autem volt opprimere igni, 6.409. cur tonat ex illa parte, ut vitare queamus, 6.410. cur tenebras ante et fremitus et murmura concit? 6.411. et simul in multas partis qui credere possis 6.412. mittere? an hoc ausis numquam contendere factum, 6.413. ut fierent ictus uno sub tempore plures? 6.414. at saepest numero factum fierique necessest, 6.415. ut pluere in multis regionibus et cadere imbris, 6.416. fulmina sic uno fieri sub tempore multa. 6.417. postremo cur sancta deum delubra suasque 6.418. discutit infesto praeclaras fulmine sedes 6.419. et bene facta deum frangit simulacra suisque 6.420. demit imaginibus violento volnere honorem? 6.421. altaque cur plerumque petit loca plurimaque eius 6.422. montibus in summis vestigia cernimus ignis?
9. Seneca The Younger, De Clementia, 2.5-2.6 (1st cent. CE - 1st cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162
10. Plutarch, On Tranquility of Mind, None (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162
11. Plutarch, On The E At Delphi, None (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162
12. Plutarch, On The Control of Anger, None (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 175
13. New Testament, Matthew, 5.7 (1st cent. CE - 1st cent. CE)  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 391
5.7. μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. 5.7. Blessed are the merciful, For they shall obtain mercy.
14. Plutarch, On Moral Virtue, None (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162, 236
15. Epictetus, Enchiridion, 3 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 236
16. Epictetus, Discourses, 2.22, 3.24.84-3.24.88, 4.1.111, 4.4.24-4.4.26 (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 161, 175, 236
17. Plutarch, It Is Impossible To Live Pleasantly In The Manner of Epicurus, None (1st cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 165
18. Seneca The Younger, De Consolatione Ad Marciam, 1.7, 2.2, 2.4, 3.3-3.4, 4.1, 5.6, 5.16, 9.1-9.10, 11.1 (1st cent. CE - 1st cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162, 165, 175, 236, 394
19. Seneca The Younger, De Consolatione Ad Polybium (Ad Polybium De Consolatione) (Dialogorum Liber Xi), 18.5 (1st cent. CE - 1st cent. CE)  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually •consolation writings, despite stoic belief in indifference, seneca, no less than christians, can start by acknowledging loss •consolation writings, platonist, crantor as first Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
20. Seneca The Younger, On Anger, 1.9.2, 2.28, 2.36.1 (1st cent. CE - 1st cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162, 175
21. Seneca The Younger, Letters, 24.20-24.21, 58.23, 78.14, 101.10 (1st cent. CE - 1st cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162, 236
22. Alcinous, Handbook of Platonism, 32.186.21 (2nd cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162
23. Clement of Alexandria, Miscellanies, a b c d\n0 6.9 6.9 6 9 \n1 7.11(62) 7.11(62) 7 11(62)\n2 4.6(11-15) 4.6(11 4 6(11 \n3 2.15(96-8);2.16 2.15(96 2 15(96 (2nd cent. CE - 3rd cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
24. Sextus, Against The Mathematicians, 11.161 (2nd cent. CE - 3rd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 161
25. Galen, On The Doctrines of Hippocrates And Plato, 4.6.40-4.6.41, 4.7.7, 5.5.3-5.5.21 (2nd cent. CE - 3rd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes •consolation writings, is it bad or merely unexpected? •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162, 175, 236, 393
26. Tertullian, On Patience, None (2nd cent. CE - 3rd cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
27. Apuleius, Apology, 15 (2nd cent. CE - 2nd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 175
28. Diogenes Laertius, Lives of The Philosophers, 10.22 (3rd cent. CE - 3rd cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 165
10.22. And when near his end he wrote the following letter to Idomeneus:On this blissful day, which is also the last of my life, I write this to you. My continual sufferings from strangury and dysentery are so great that nothing could augment them; but over against them all I set gladness of mind at the remembrance of our past conversations. But I would have you, as becomes your life-long attitude to me and to philosophy, watch over the children of Metrodorus.Such were the terms of his will.Among his disciples, of whom there were many, the following were eminent: Metrodorus, the son of Athenaeus (or of Timocrates) and of Sande, a citizen of Lampsacus, who from his first acquaintance with Epicurus never left him except once for six months spent on a visit to his native place, from which he returned to him again.
29. Lactantius, Divine Institutes, 6.19 (3rd cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •consolation writings, is it bad or merely unexpected? Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 162
6.19. When the Stoics attempt to uproot the affections from man as diseases, they are opposed by the Peripatetics, who not only retain, but also defend them, and say that there is nothing in man which is not produced in him with great reason and foresight. They say this indeed rightly, if they know the true limits of each subject. Accordingly they say that this very affection of anger is the whetstone of virtue, as though no one could fight bravely against enemies unless he were excited by anger; by which they plainly show that they neither know what virtue is, nor why God gave anger to man. And if this was given to us for this purpose, that we may employ it for the slaying of men, what is to be thought more savage than man, what more resembling the wild beasts, than that animal which God formed for communion and innocence? There are, then, three affections which drive men headlong to all crimes: (1) anger, (2) desire, and (3) lust. On which account the poets have said that there are three furies which harass the minds of men: anger longs for revenge, desire for riches, lust for pleasures. But God has appointed fixed limits to all of these; and if they pass these limits and begin to be too great, they must necessarily pervert their nature, and be changed into diseases and vices. And it is a matter of no great labour to show what these limits are. Cupidity is given us for providing those things which are necessary for life; concupiscence, for the procreation of offspring; the affection of indignation, for restraining the faults of those who are in our power, that is, in order that tender age may be formed by a severer discipline to integrity and justice: for if this time of life is not restrained by fear, licence will produce boldness, and this will break out into every disgraceful and daring action. Therefore, as it is both just and necessary to employ anger towards the young, so it is both pernicious and impious to use it towards those of our own age. It is impious, because humanity is injured; pernicious, because if they oppose, it is necessary either to destroy them or to perish. But that this which I have spoken of is the reason why the affection of anger has been given to man, may be understood from the precepts of God Himself, who commands that we should not be angry with those who revile and injure us, but that we should always have our hands over the young; that is, that when they err, we should correct them with continual stripes, lest by useless love and excessive indulgence they should be trained to evil and nourished to vices. But those who are inexperienced in affairs and ignorant of reason, have expelled those affections which have been given to man for good uses, and they wander more widely than reason demands. From this cause they live unjustly and impiously. They employ anger against their equals in age: hence disagreements, hence banishments, hence wars have arisen contrary to justice. They use desire for the amassing of riches: hence frauds, hence robberies, hence all kinds of crimes have originated. They use lust only for the enjoyment of pleasures: hence debaucheries, hence adulteries, hence all corruptions have proceeded. Whoever, therefore, has reduced those affections within their proper limits, which they who are ignorant of God cannot do, he is patient, he is brave, he is just.
30. Basil of Caesarea, Letters, 140, 2, 269, 28, 300-302, 5-6, 62, 261 (4th cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
31. Paulinus of Nola, Letters, None (4th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually •consolation writings, despite stoic belief in indifference, seneca, no less than christians, can start by acknowledging loss •consolation writings, platonist, crantor as first Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
32. Basil of Caesarea, Homiliae In Hexaemeron, 3.5-3.6 (4th cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
33. Gregory of Nazianzus, Letters, 32, 165 (4th cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
34. Basil of Caesarea, Letters, 140, 2, 269, 28, 300-302, 5-6, 62, 261 (4th cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
35. Augustine, The City of God, 14.9-14.10 (4th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, but stoic therapy does not dispute loss except in cleanthes •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually •consolation writings, despite stoic belief in indifference, seneca, no less than christians, can start by acknowledging loss •consolation writings, platonist, crantor as first Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 165, 394
14.9. But so far as regards this question of mental perturbations, we have answered these philosophers in the ninth book of this work, showing that it is rather a verbal than a real dispute, and that they seek contention rather than truth. Among ourselves, according to the sacred Scriptures and sound doctrine, the citizens of the holy city of God, who live according to God in the pilgrimage of this life, both fear and desire, and grieve and rejoice. And because their love is rightly placed, all these affections of theirs are right. They fear eternal punishment, they desire eternal life; they grieve because they themselves groan within themselves, waiting for the adoption, the redemption of their body; Romans 8:23 they rejoice in hope, because there shall be brought to pass the saying that is written, Death is swallowed up in victory. 1 Corinthians 15:54 In like manner they fear to sin, they desire to persevere; they grieve in sin, they rejoice in good works. They fear to sin, because they hear that because iniquity shall abound, the love of many shall wax cold. Matthew 24:12 They desire to persevere, because they hear that it is written, He that endures to the end shall be saved. Matthew 10:22 They grieve for sin, hearing that If we say that we have no sin, we deceive ourselves, and the truth is not in us. 1 John 1:8 They rejoice in good works, because they hear that the Lord loves a cheerful giver. 2 Corinthians 9:7 In like manner, according as they are strong or weak, they fear or desire to be tempted, grieve or rejoice in temptation. They fear to be tempted, because they hear the injunction, If a man be overtaken in a fault, you which are spiritual restore such an one in the spirit of meekness; considering yourself, lest you also be tempted. Galatians 6:l They desire to be tempted, because they hear one of the heroes of the city of God saying, Examine me, O Lord, and tempt me: try my reins and my heart. They grieve in temptations, because they see Peter weeping; Matthew 26:75 they rejoice in temptations, because they hear James saying, My brethren, count it all joy when you fall into various temptations. James 1:2 And not only on their own account do they experience these emotions, but also on account of those whose deliverance they desire and whose perdition they fear, and whose loss or salvation affects them with grief or with joy. For if we who have come into the Church from among the Gentiles may suitably instance that noble and mighty hero who glories in his infirmities, the teacher (doctor) of the nations in faith and truth, who also labored more than all his fellow apostles, and instructed the tribes of God's people by his epistles, which edified not only those of his own time, but all those who were to be gathered in - that hero, I say, and athlete of Christ, instructed by Him, anointed of His Spirit, crucified with Him, glorious in Him, lawfully maintaining a great conflict on the theatre of this world, and being made a spectacle to angels and men, 1 Corinthians 4:9 and pressing onwards for the prize of his high calling, Philippians 3:14 - very joyfully do we with the eyes of faith behold him rejoicing with them that rejoice, and weeping with them that weep; Romans 12:15 though hampered by fightings without and fears within; 2 Corinthians 7:5 desiring to depart and to be with Christ; Philippians 1:23 longing to see the Romans, that he might have some fruit among them as among other Gentiles; Romans 1:11-13 being jealous over the Corinthians, and fearing in that jealousy lest their minds should be corrupted from the chastity that is in Christ; 2 Corinthians 11:1-3 having great heaviness and continual sorrow of heart for the Israelites, Romans 9:2 because they, being ignorant of God's righteousness, and going about to establish their own righteousness, have not submitted themselves unto the righteousness of God; Romans 10:3 and expressing not only his sorrow, but bitter lamentation over some who had formally sinned and had not repented of their uncleanness and fornications. 2 Corinthians 12:21 If these emotions and affections, arising as they do from the love of what is good and from a holy charity, are to be called vices, then let us allow these emotions which are truly vices to pass under the name of virtues. But since these affections, when they are exercised in a becoming way, follow the guidance of right reason, who will dare to say that they are diseases or vicious passions? Wherefore even the Lord Himself, when He condescended to lead a human life in the form of a slave, had no sin whatever, and yet exercised these emotions where He judged they should be exercised. For as there was in Him a true human body and a true human soul, so was there also a true human emotion. When, therefore, we read in the Gospel that the hard-heartedness of the Jews moved Him to sorrowful indignation, Mark 3:5 that He said, I am glad for your sakes, to the intent you may believe, John 11:15 that when about to raise Lazarus He even shed tears, John 11:35 that He earnestly desired to eat the passover with His disciples, Luke 22:15 that as His passion drew near His soul was sorrowful, Matthew 26:38 these emotions are certainly not falsely ascribed to Him. But as He became man when it pleased Him, so, in the grace of His definite purpose, when it pleased Him He experienced those emotions in His human soul. But we must further make the admission, that even when these affections are well regulated, and according to God's will, they are peculiar to this life, not to that future life we look for, and that often we yield to them against our will. And thus sometimes we weep in spite of ourselves, being carried beyond ourselves, not indeed by culpable desire; but by praiseworthy charity. In us, therefore, these affections arise from human infirmity; but it was not so with the Lord Jesus, for even His infirmity was the consequence of His power. But so long as we wear the infirmity of this life, we are rather worse men than better if we have none of these emotions at all. For the apostle vituperated and abominated some who, as he said, were without natural affection. Romans 1:31 The sacred Psalmist also found fault with those of whom he said, I looked for some to lament with me, and there was none. For to be quite free from pain while we are in this place of misery is only purchased, as one of this world's literati perceived and remarked, at the price of blunted sensibilities both of mind and body. And therefore that which the Greeks call ἀπαθεια, and what the Latins would call, if their language would allow them, impassibilitas, if it be taken to mean an impassibility of spirit and not of body, or, in other words, a freedom from those emotions which are contrary to reason and disturb the mind, then it is obviously a good and most desirable quality, but it is not one which is attainable in this life. For the words of the apostle are the confession, not of the common herd, but of the eminently pious, just, and holy men: If we say we have no sin, we deceive ourselves, and the truth is not in us. 1 John 1:8 When there shall be no sin in a man, then there shall be this απάθεια . At present it is enough if we live without crime; and he who thinks he lives without sin puts aside not sin, but pardon. And if that is to be called apathy, where the mind is the subject of no emotion, then who would not consider this insensibility to be worse than all vices? It may, indeed, reasonably be maintained that the perfect blessedness we hope for shall be free from all sting of fear or sadness; but who that is not quite lost to truth would say that neither love nor joy shall be experienced there? But if by apathy a condition be meant in which no fear terrifies nor any pain annoys, we must in this life renounce such a state if we would live according to God's will, but may hope to enjoy it in that blessedness which is promised as our eternal condition. For that fear of which the Apostle John says, There is no fear in love; but perfect love casts out fear, because fear has torment. He that fears is not made perfect in love, 1 John 4:18 - that fear is not of the same kind as the Apostle Paul felt lest the Corinthians should be seduced by the subtlety of the serpent; for love is susceptible of this fear, yea, love alone is capable of it. But the fear which is not in love is of that kind of which Paul himself says, For you have not received the spirit of bondage again to fear. Romans 8:15 But as for that clean fear which endures for ever, if it is to exist in the world to come (and how else can it be said to endure for ever?), it is not a fear deterring us from evil which may happen, but preserving us in the good which cannot be lost. For where the love of acquired good is unchangeable, there certainly the fear that avoids evil is, if I may say so, free from anxiety. For under the name of clean fear David signifies that will by which we shall necessarily shrink from sin, and guard against it, not with the anxiety of weakness, which fears that we may strongly sin, but with the tranquillity of perfect love. Or if no kind of fear at all shall exist in that most imperturbable security of perpetual and blissful delights, then the expression, The fear of the Lord is clean, enduring for ever, must be taken in the same sense as that other, The patience of the poor shall not perish forever. For patience, which is necessary only where ills are to be borne, shall not be eternal, but that which patience leads us to will be eternal. So perhaps this clean fear is said to endure for ever, because that to which fear leads shall endure. And since this is so - since we must live a good life in order to attain to a blessed life, a good life has all these affections right, a bad life has them wrong. But in the blessed life eternal there will be love and joy, not only right, but also assured; but fear and grief there will be none. Whence it already appears in some sort what manner of persons the citizens of the city of God must be in this their pilgrimage, who live after the spirit, not after the flesh - that is to say, according to God, not according to man - and what manner of persons they shall be also in that immortality whither they are journeying. And the city or society of the wicked, who live not according to God, but according to man, and who accept the doctrines of men or devils in the worship of a false and contempt of the true divinity, is shaken with those wicked emotions as by diseases and disturbances. And if there be some of its citizens who seem to restrain and, as it were, temper those passions, they are so elated with ungodly pride, that their disease is as much greater as their pain is less. And if some, with a vanity monstrous in proportion to its rarity, have become enamored of themselves because they can be stimulated and excited by no emotion, moved or bent by no affection, such persons rather lose all humanity than obtain true tranquillity. For a thing is not necessarily right because it is inflexible, nor healthy because it is insensible. 14.10. But it is a fair question, whether our first parent or first parents (for there was a marriage of two), before they sinned, experienced in their animal body such emotions as we shall not experience in the spiritual body when sin has been purged and finally abolished. For if they did, then how were they blessed in that boasted place of bliss, Paradise? For who that is affected by fear or grief can be called absolutely blessed? And what could those persons fear or suffer in such affluence of blessings, where neither death nor ill-health was feared, and where nothing was wanting which a good will could desire, and nothing present which could interrupt man's mental or bodily enjoyment? Their love to God was unclouded, and their mutual affection was that of faithful and sincere marriage; and from this love flowed a wonderful delight, because they always enjoyed what was loved. Their avoidance of sin was tranquil; and, so long as it was maintained, no other ill at all could invade them and bring sorrow. Or did they perhaps desire to touch and eat the forbidden fruit, yet feared to die; and thus both fear and desire already, even in that blissful place, preyed upon those first of mankind? Away with the thought that such could be the case where there was no sin! And, indeed, this is already sin, to desire those things which the law of God forbids, and to abstain from them through fear of punishment, not through love of righteousness. Away, I say, with the thought, that before there was any sin, there should already have been committed regarding that fruit the very sin which our Lord warns us against regarding a woman: Whosoever looks on a woman to lust after her, has committed adultery with her already in his heart. Matthew 5:28 As happy, then, as were these our first parents, who were agitated by no mental perturbations, and annoyed by no bodily discomforts, so happy should the whole human race have been, had they not introduced that evil which they have transmitted to their posterity, and had none of their descendants committed iniquity worthy of damnation; but this original blessedness continuing until, in virtue of that benediction which said, Increase and multiply, Genesis 1:28 the number of the predestined saints should have been completed, there would then have been bestowed that higher felicity which is enjoyed by the most blessed angels - a blessedness in which there should have been a secure assurance that no one would sin, and no one die; and so should the saints have lived, after no taste of labor, pain, or death, as now they shall live in the resurrection, after they have endured all these things.
36. Augustine, On Care To Be Had For The Dead, None (4th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually •consolation writings, despite stoic belief in indifference, seneca, no less than christians, can start by acknowledging loss •consolation writings, platonist, crantor as first Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
37. Gregory of Nyssa, In Canticum Canticorum (Homiliae 15), None (4th cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 393
38. Evagrius Ponticus, Praktikos, 24, 35, 38, 43, 50, 56, 58, 60, 81, 86, 89, 91, 84 (4th cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 395
39. Gregory of Nazianzus, Letters, 165, 32 (4th cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
40. John Chrysostom, Homilies On Hebrews, 2.4 (4th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually •consolation writings, despite stoic belief in indifference, seneca, no less than christians, can start by acknowledging loss •consolation writings, platonist, crantor as first Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
41. Gregory of Nyssa, Dialogus De Anima Et Resurrectione, None (4th cent. CE - 4th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
42. Jerome, Letters, None (5th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
43. Jerome, Letters, None (5th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
44. Jerome, Letters, None (5th cent. CE - 5th cent. CE)  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
45. Epicurus, Kuriai Doxai, 2, 1  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 236
46. Gregory of Nazianzus, Orations, None  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
50. Gregory of Nyssa, On Placilla, Ed.Jaeger Et Al., None  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
53. Pseudo‐Nilus =Evagrius, Sentences To The Monks, None  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 395
54. Basil of Caesarea, On The Eucharist, None  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 391
55. Basil of Caesarea, Ascetic Sermons, None  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 392
56. Paulinus of Nola, Epithalamium Carmen, None  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
57. John Chrysostom, Pseudo‐Augustine, De Consolatione Mortuorum, None  Tagged with subjects: •nan Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394
58. Ambrose, On The Death of His Brother (Csel 73, Pp.207–325), 1.70-1.71, 2.11  Tagged with subjects: •apatheia, freedom from, eradication of, emotion (; to different purposes, consolation writings vs. discussion of ideals •consolation writings, christian consoling can express emotion •consolation writings, christian consoling enjoins metriopatheia usually •consolation writings, despite stoic belief in indifference, seneca, no less than christians, can start by acknowledging loss •consolation writings, platonist, crantor as first Found in books: Sorabji (2000), Emotion and Peace of Mind: From Stoic Agitation to Christian Temptation, 394