1. Cicero, Letters To His Friends, 10.12.3 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288, 289 |
2. Cicero, Pro Balbo, 28 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
3. Cicero, De Oratore, 2.124-2.125, 2.164, 2.167, 2.197-2.203 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 2.124. Tum Crassus, 'tu vero,' inquit 'Antoni, perge, ut instituisti; neque enim est boni neque liberalis parentis, quem procrearis et eduxeris, eum non et vestire et ornare, praesertim cum te locupletem esse negare non possis. Quod enim ornamentum, quae vis, qui animus, quae dignitas illi oratori defuit, qui in causa peroranda non dubitavit excitare reum consularem et eius diloricare tunicam et iudicibus cicatrices adversas senis imperatoris ostendere? qui idem, hoc accusante Sulpicio, cum hominem seditiosum furiosumque defenderet, non dubitavit seditiones ipsas ornare ac demonstrare gravissimis verbis multos saepe impetus populi non iniustos esse, quos praestare nemo posset; multas etiam e re publica seditiones saepe esse factas, ut cum reges essent exacti, ut cum tribunicia potestas esset constituta; illam Norbani seditionem ex luctu civium et ex Caepionis odio, qui exercitum amiserat, neque reprimi potuisse et iure esse conflatam? 2.125. Potuit hic locus tam anceps, tam inauditus, tam lubricus, tam novus sine quadam incredibili vi ac facultate dicendi tractari? Quid ego de Cn. Manli, quid de Q. Regis commiseratione dicam? Quid de aliis innumerabilibus? In quibus hoc non maxime enituit quod tibi omnes dant, acumen quoddam singulare, sed haec ipsa, quae nunc ad me delegare vis, ea semper in te eximia et praestantia fuerunt.' 2.164. Si res tota quaeritur, definitione universa vis explicanda est, sic: "si maiestas est amplitudo ac dignitas civitatis, is eam minuit, qui exercitum hostibus populi Romani tradidit, non qui eum, qui id 2.167. Ex coniunctis sic argumenta ducuntur: "si pietati summa tribuenda laus est, debetis moveri, cum Q. Metellum tam pie lugere videatis." Ex genere autem: "si magistratus in populi Romani esse potestate debent, quid Norbanum accusas, cuius tribunatus 2.197. Quamquam te quidem quid hoc doceam, qui in accusando sodali meo tantum incendium non oratione solum, sed etiam multo magis vi et dolore et ardore animi concitaras, ut ego ad id restinguendum vix conarer accedere? Habueras enim tu omnia in causa superiora: vim, fugam, lapidationem, crudelitatem tribuniciam in Caepionis gravi miserabilique casu in iudicium vocabas; deinde principem et senatus et civitatis, M. Aemilium, lapide percussum esse constabat; vi pulsum e templo L. Cottam et T. Didium, cum intercedere vellent rogationi, nemo poterat negare. 2.198. Accedebat ut haec tu adulescens pro re publica queri summa cum dignitate existimarere; ego, homo censorius, vix satis honeste viderer seditiosum civem et in hominis consularis calamitate crudelem posse defendere. Erant optimi cives iudices, bonorum virorum plenum forum, vix ut mihi tenuis quaedam venia daretur excusationis, quod tamen eum defenderem, qui mihi quaestor fuisset. Hic ego quid dicam me artem aliquam adhibuisse? Quid fecerim, narrabo; si placuerit, vos meam defensionem in aliquo artis loco reponetis. 2.199. Omnium seditionum genera, vitia, pericula conlegi eamque orationem ex omni rei publicae nostrae temporum varietate repetivi conclusique ita, ut dicerem, etsi omnes semper molestae seditiones fuissent, iustas tamen fuisse non nullas et prope necessarias. Tum illa, quae modo Crassus commemorabat, egi: neque reges ex hac civitate exigi neque tribunos plebis creari neque plebiscitis totiens consularem potestatem minui neque provocationem, patronam illam civitatis ac vindicem libertatis, populo Romano dari sine nobilium dissensione potuisse; ac, si illae seditiones saluti huic civitati fuissent, non continuo, si quis motus populi factus esset, id C. Norbano in nefario crimine atque in fraude capitali esse ponendum. Quod si umquam populo Romano concessum esset ut iure incitatus videretur, id quod docebam saepe esse concessum, nullam illa causa iustiorem fuisse. Tum omnem orationem traduxi et converti in increpandam Caepionis fugam, in deplorandum interitum exercitus: sic et eorum dolorem, qui lugebant suos, oratione refricabam et animos equitum Romanorum, apud quos tum iudices causa agebatur, ad Q. Caepionis odium, a quo erant ipsi propter iudicia abalienati, renovabam. 2.200. Quod ubi sensi me in possessionem iudici ac defensionis meae constitisse, quod et populi benevolentiam mihi conciliaram, cuius ius etiam cum seditionis coniunctione defenderam, et iudicum animos totos vel calamitate civitatis vel luctu ac desiderio propinquorum vel odio proprio in Caepionem ad causam nostram converteram, tum admiscere huic generi orationis vehementi atque atroci genus illud alterum, de quo ante disputavi, lenitatis et mansuetudinis coepi: me pro meo sodali, qui mihi in liberum loco more maiorum esse deberet, et pro mea omni fama prope fortunisque decernere; nihil mihi ad existimationem turpius, nihil ad dolorem acerbius accidere posse, quam si is, qui saepe alienissimis a me, sed meis tamen civibus saluti existimarer fuisse, sodali meo auxilium ferre non potuissem. 2.201. Petebam a iudicibus ut illud aetati meae, ut honoribus, ut rebus gestis, si iusto, si pio dolore me esse adfectum viderent, concederent; praesertim si in aliis causis intellexissent omnia me semper pro amicorum periculis, nihil umquam pro me ipso deprecatum. Sic in illa omni defensione atque causa, quod esse in arte positum videbatur, ut de lege Appuleia dicerem, ut quid esset minuere maiestatem explicarem, perquam breviter perstrinxi atque attigi; his duabus partibus orationis, quarum altera commendationem habet, altera concitationem, quae minime praeceptis artium sunt perpolitae, omnis est a me illa causa tractata, ut et acerrimus in Caepionis invidia renovanda et in meis moribus erga meos necessarios declarandis mansuetissimus viderer: ita magis adfectis animis iudicum quam doctis, tua, Sulpici, est a nobis tum accusatio victa.' 2.202. Hic Sulpicius, 'vere hercle,' inquit 'Antoni, ista commemoras; nam ego nihil umquam vidi, quod tam e manibus elaberetur, quam mihi tum est elapsa illa ipsa causa. Cum enim, quem ad modum dixisti, tibi ego non iudicium, sed incendium tradidissem, quod tuum principium, di immortales, fuit! qui timor! quae dubitatio, quanta haesitatio tractusque verborum! Ut tu illud initio, quod tibi unum ad ignoscendum homines dabant, tenuisti, te pro homine pernecessario, quaestore tuo, dicere! Quam tibi primum munisti ad te audiendum viam. 2.203. Ecce autem, cum te nihil aliud profecisse arbitrarer, nisi ut homines tibi civem improbum defendenti ignoscendum propter necessitudinem arbitrarentur, serpere occulte coepisti, nihil dum aliis suspicantibus, me vero iam pertimescente, ut illam non Norbani seditionem, sed populi Romani iracundiam neque eam iniustam, sed meritam ac debitam fuisse defenderes. Deinde qui locus a te praetermissus est in Caepionem? Ut tu illa omnia odio, invidia, misericordia miscuisti! Neque haec solum in defensione, sed etiam in Scauro ceterisque meis testibus, quorum testimonia non refellendo, sed ad eundem impetum populi confugiendo refutasti; | |
|
4. Cicero, On Laws, 2.31 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
5. Cicero, On Divination, 1.29-1.30, 2.84 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 1.29. Ut P. Claudius, Appii Caeci filius, eiusque collega L. Iunius classis maxumas perdiderunt, cum vitio navigassent. Quod eodem modo evenit Agamemnoni; qui, cum Achivi coepissent . inter se strépere aperteque ártem obterere extíspicum, Sólvere imperát secundo rúmore adversáque avi. Sed quid vetera? M. Crasso quid acciderit, videmus, dirarum obnuntiatione neglecta. In quo Appius, collega tuus, bonus augur, ut ex te audire soleo, non satis scienter virum bonum et civem egregium censor C. Ateium notavit, quod ementitum auspicia subscriberet. Esto; fuerit hoc censoris, si iudicabat ementitum; at illud minime auguris, quod adscripsit ob eam causam populum Romanum calamitatem maximam cepisse. Si enim ea causa calamitatis fuit, non in eo est culpa, qui obnuntiavit, sed in eo, qui non paruit. Veram enim fuisse obnuntiationem, ut ait idem augur et censor, exitus adprobavit; quae si falsa fuisset, nullam adferre potuisset causam calamitatis. Etenim dirae, sicut cetera auspicia, ut omina, ut signa, non causas adferunt, cur quid eveniat, sed nuntiant eventura, nisi provideris. 1.30. Non igitur obnuntiatio Ateii causam finxit calamitatis, sed signo obiecto monuit Crassum, quid eventurum esset, nisi cavisset. Ita aut illa obnuntiatio nihil valuit aut, si, ut Appius iudicat, valuit, id valuit, ut peccatum haereat non in eo, qui monuerit, sed in eo, qui non obtemperarit. Quid? lituus iste vester, quod clarissumum est insigne auguratus, unde vobis est traditus? Nempe eo Romulus regiones direxit tum, cum urbem condidit. Qui quidem Romuli lituus, id est incurvum et leviter a summo inflexum bacillum, quod ab eius litui, quo canitur, similitudine nomen invenit, cum situs esset in curia Saliorum, quae est in Palatio, eaque deflagravisset, inventus est integer. 2.84. Cum M. Crassus exercitum Brundisii inponeret, quidam in portu caricas Cauno advectas vendens Cauneas clamitabat. Dicamus, si placet, monitum ab eo Crassum, caveret ne iret; non fuisse periturum, si omini paruisset. Quae si suscipiamus, pedis offensio nobis et abruptio corrigiae et sternumenta erunt observanda. | 1.29. For example, Publius Claudius, son of Appius Caecus, and his colleague Lucius Junius, lost very large fleets by going to sea when the auguries were adverse. The same fate befell Agamemnon; for, after the Greeks had begun toRaise aloft their frequent clamours, showing scorn of augurs art,Noise prevailed and not the omen: he then bade the ships depart.But why cite such ancient instances? We see what happened to Marcus Crassus when he ignored the announcement of unfavourable omens. It was on the charge of having on this occasion falsified the auspices that Gaius Ateius, an honourable man and a distinguished citizen, was, on insufficient evidence, stigmatized by the then censor Appius, who was your associate in the augural college, and an able one too, as I have often heard you say. I grant you that in pursuing the course he did Appius was within his rights as a censor, if, in his judgement, Ateius had announced a fraudulent augury. But he showed no capacity whatever as an augur in holding Ateius responsible for that awful disaster which befell the Roman people. Had this been the cause then the fault would not have been in Ateius, who made the announcement that the augury was unfavourable, but in Crassus, who disobeyed it; for the issue proved that the announcement was true, as this same augur and censor admits. But even if the augury had been false it could not have been the cause of the disaster; for unfavourable auguries — and the same may be said of auspices, omens, and all other signs — are not the causes of what follows: they merely foretell what will occur unless precautions are taken. 1.30. Therefore Ateius, by his announcement, did not create the cause of the disaster; but having observed the sign he simply advised Crassus what the result would be if the warning was ignored. It follows, then, that the announcement by Ateius of the unfavourable augury had no effect; or if it did, as Appius thinks, then the sin is not in him who gave the warning, but in him who disregarded it.[17] And whence, pray, did you augurs derive that staff, which is the most conspicuous mark of your priestly office? It is the very one, indeed with which Romulus marked out the quarter for taking observations when he founded the city. Now this staffe is a crooked wand, slightly curved at the top, and, because of its resemblance to a trumpet, derives its name from the Latin word meaning the trumpet with which the battle-charge is sounded. It was placed in the temple of the Salii on the Palatine hill and, though the temple was burned, the staff was found uninjured. 2.84. When Marcus Crassus was embarking his army at Brundisium a man who was selling Caunian figs at the harbour, repeatedly cried out Cauneas, Cauneas. Let us say, if you will, that this was a warning to Crassus to bid him Beware of going, and that if he had obeyed the omen he would not have perished. But if we are going to accept chance utterances of this kind as omens, we had better look out when we stumble, or break a shoe-string, or sneeze![41] Lots and the Chaldean astrologers remain to be discussed before we come to prophets and to dreams. |
|
6. Cicero, Brutus, 135 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 135. Q. Metellus Numidicus et eius conlega M. Silanus dicebant de re publica quod esset illis viris et consulari dignitati satis. M. Aurelius Scaurus non saepe dicebat sed polite; Latine vero in primis est eleganter locutus. Quae laus eadem in A. Albino bene loquendi bene loquendi secl. Kayser fuit; nam flamen Albinus etiam in numero est habitus disertorum. Q. etiam Caepio, vir acer et fortis, cui fortuna cui fortuna O2B : qui fortuna L belli crimini, invidia populi calamitati fuit. | |
|
7. Livy, Per., 67 (1st cent. BCE - missingth cent. CE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
8. Anon., Rhetorica Ad Herennium, 1.24 (1st cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
9. Tacitus, Germania (De Origine Et Situ Germanorum), 37.4 (1st cent. CE - 2nd cent. CE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
10. Plutarch, Crassus, 16.4-16.8, 18.5, 19.4-19.8, 23.1-23.2 (1st cent. CE - 2nd cent. CE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 16.4. μέγα γὰρ ἦν ἐκείνου τὸ πρὸς τὸν ὄχλον ἀξίωμα· καὶ τότε παρεσκευασμένους πολλοὺς ἐνίστασθαι καὶ καταβοᾶν ὁρώμενος πρὸ αὐτοῦ φαιδρῷ βλέμματι καὶ προσώπῳ κατεπράυνεν ὁ Πομπήιος, ὥσθʼ ὑπείκειν σιωπῇ διʼ αὐτῶν προϊοῦσιν. ὁ δʼ Ἀτήιος ἀπαντήσας πρῶτον μὲν ἀπὸ φωνῆς ἐκώλυε καὶ διεμαρτύρετο μὴ βαδίζειν, ἔπειτα τὸν ὑπηρέτην ἐκέλευεν ἁψάμενον τοῦ σώματος κατέχειν. 16.5. ἄλλων δὲ δημάρχων οὐκ ἐώντων, ὁ μὲν ὑπηρέτης ἀφῆκε τὸν Κράσσον, ὁ δʼ Ἀτήιος προδραμὼν ἐπὶ τὴν πύλην ἔθηκεν ἐσχαρίδα καιομένην, καὶ τοῦ Κράσσου γενομένου κατʼ αὐτήν ἐπιθυμιῶν καὶ κατασπένδων ἀρὰς ἐπηρᾶτο δεινὰς μὲν αὐτὰς καὶ φρικώδεις, δεινοὺς δέ τινας θεοὺς καὶ ἀλλοκότους ἐπʼ αὐταῖς καλῶν καὶ ὀνομάζων· 16.6. ταύτας φασὶ Ῥωμαῖοι τὰς ἀρὰς ἀποθέτους καὶ παλαιὰς τοιαύτην ἔχειν δύναμιν ὡς περιφυγεῖν μηδένα τῶν ἐνσχεθέντων αὐταῖς, κακῶς δὲ πράσσειν καὶ τὸν χρησάμενον, ὅθεν οὐκ ἐπὶ τοῖς τυχοῦσιν αὐτὰς οὐδʼ ὑπὸ πολλῶν ἀρᾶσθαι. καὶ τότʼ οὖν ἐμέμφοντο τὸν Ἀτήιον, εἰ διʼ ἣν ἐχαλέπαινε τῷ Κράσσῳ πόλιν, εἰς αὐτήν ἀρὰς ἀφῆκε καὶ δεισιδαιμονίαν τοσαύτην. 18.5. ἡσυχῇ δὲ παρεδήλουν καί οἱ μάντεις ὡς ἀεὶ πονηρὰ σημεῖα καί δυσέκθυτα προφαίνοιτο τῷ Κράσσῳ διὰ τῶν ἱερῶν, ἀλλʼ οὔτε τούτοις προσεῖχεν οὔτε τοῖς ἕτερόν τι πλὴν ἐπείγεσθαι παραινοῦσιν. 19.4. ἐβλήθη δὲ καὶ κεραυνοῖς δυσὶν ὁ χῶρος οὗ στρατοπεδεύειν ἔμελλεν. ἵππος δὲ τῶν στρατηγικῶν ἐπιφανῶς κεκοσμημένος βίᾳ συνεπισπάσας τὸν ἡνίοχον εἰς τὸ ῥεῖθρον ὑποβρύχιος ἠφανίσθη. λέγεται δὲ καὶ τῶν ἀετῶν ὁ πρῶτος ἀρθεὶς ἀπὸ ταὐτομάτου μεταστραφῆναι. 19.5. πρὸς δὲ τούτοις συνέπεσε μετὰ τὴν διάβασιν μετρουμένοις τὰ ἐπιτήδεια τοῖς στρατιώταις πρῶτα πάντων δοθῆναι φακοὺς καὶ ἃλας, ἃ νομίζουσι Ῥωμαῖοι πένθιμα καὶ προτίθενται τοῖς νέκυσιν, αὐτοῦ τε Κράσσου δημηγοροῦντος ἐξέπεσε φωνή δεινῶς συγχέασα τὸν στρατόν. ἔφη γὰρ τὸ ζεῦγμα τοῦ ποταμοῦ διαλύειν ὅπως μηδεὶς αὐτῶν ἐπανέλθῃ. καὶ δέον, ὡς ᾔσθετο τοῦ ῥήματος τὴν ἀτοπίαν, ἀναλαβεῖν καὶ διασαφῆσαι πρὸς τοὺς ἀποδειλιῶντας τὸ εἰρημένον, ἠμέλησεν ὑπὸ αὐθαδείας. 19.6. τέλος δὲ τὸν εἰθισμένον καθαρμὸν ἐσφαγιάζετο, καὶ τὰ σπλάγχνα τοῦ μάντεως αὐτῷ προσδόντος ἐξέβαλε τῶν χειρῶν ἐφʼ ᾧ καὶ μάλιστα δυσχεραίνοντας ἰδὼν τοὺς παρόντας ἐμειδίασε καὶ τοιοῦτον, ἔφη, τὸ γῆρας· ἀλλὰ τῶν γε ὅπλων οὐδὲν ἂν ἐκφύγοι τὰς χεῖρας. 23.1. λέγεται δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης τὸν Κράσσον οὐχ ὥσπερ ἔθος ἐστὶ Ῥωμαίων στρατηγοῖς ἐν φοινικίδι προελθεῖν, ἀλλʼ ἐν ἱματίῳ μέλανι, καὶ τοῦτο μὲν εὐθὺς ἀλλάξαι προνήσαντα, τῶν δὲ σημαιῶν ἐνίας μόλις ὥσπερ πεπηγυίας πολλὰ παθόντας ἀνελέσθαι τοὺς φέροντας. 23.2. ὧν ὁ Κράσσος καταγελῶν ἐπετάχυνε τὴν πορείαν, προσβιαζόμενος ἀκολουθεῖν τὴν φάλαγγα τοῖς ἱππεῦσι, πρίν γε δὴ τῶν ἐπὶ κατασκοπὴν ἀποσταλέντων ὀλίγοι προσπελάσαντες ἀπήγγειλαν ἀπολωλέναι τοὺς ἄλλους ὑπὸ τῶν πολεμίων, αὐτοὺς δὲ μόλις ἐκφυγεῖν, ἐπιέναι δὲ μαχουμένους πλήθει πολλῷ καὶ θάρσει τοὺς ἄνδρας. | 16.4. 16.5. 16.6. 18.5. 19.4. 19.5. 19.6. 23.1. 23.2. |
|
11. Cassius Dio, Roman History, 39.39.5-39.39.7, 40.18.1-40.18.5, 40.19.1-40.19.3, 91.1-91.4 (2nd cent. CE - 3rd cent. CE) Tagged with subjects: •nan Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 | 40.18.3. But one of the large flags, that resemble sails, with purple letters upon them to distinguish the army and its commander-inâchief, was overturned and fell from the bridge into the river. This happened in the midst of a violent wind. |
|
12. Orosius Paulus, Historiae Adversum Paganos, 5.16.1-5.16.7 (4th cent. CE - 5th cent. CE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
13. Eutropius, Breviarium Ab Urbe Condita (Paeanii Translatio), 6.18.1 (4th cent. CE - 4th cent. CE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
14. Servius, Commentary On The Aeneid, 7.606, 11.19 (4th cent. CE - 5th cent. CE) Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
15. Velleius Paterculus, Roman History, 2.12.2, 2.46.3 Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
16. Valerius Maximus, Memorable Deeds And Sayings, 1.6.11, 4.7.3 Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
17. Eutropius, Breviarium Historiae Romanae, 6.18.1 Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
18. Florus Lucius Annaeus, Epitome Bellorum Omnium Annorum Dcc, 1.34.8, 1.46.3-1.46.4 Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
19. Granius Licinianus., Annales, 33.1-33.17, 33.24 Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
20. Iulius Obsequens, Prodigiorum Liber, 54 Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
21. Plutarch, Synkr., a b c d\n0 5(38).3 5(38).3 5(38) 3 Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |
22. Anon., Scholia Bernensia Ad Georg., 4.108 Tagged with subjects: •caecilius cornutus, m., vitium in auspicio Found in books: Konrad (2022), The Challenge to the Auspices: Studies on Magisterial Power in the Middle Roman Republic, 288 |