1. Aristotle, Rhetoric, None (4th cent. BCE - 4th cent. BCE) Tagged with subjects: •nan Found in books: nan nan |
2. Aristotle, Sophistical Refutations, None (4th cent. BCE - 4th cent. BCE) Tagged with subjects: •nan Found in books: Long (2006) 301 |
3. Aristotle, Topics, None (4th cent. BCE - 4th cent. BCE) Tagged with subjects: •nan Found in books: nan nan nan nan nan nan nan nan nan nan |
4. Cicero, Academica, 2.16 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 109 |
5. Cicero, On Fate, 3 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 304 |
6. Cicero, De Finibus, 5.1 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 299, 300 | 5.1. My dear Brutus, â Once I had been attending a lecture of Antiochus, as I was in the habit of doing, with Marcus Piso, in the building called the School of Ptolemy; and with us were my brother Quintus, Titus Pomponius, and Lucius Cicero, whom I loved as a brother but who was really my first cousin. We arranged to take our afternoon stroll in the Academy, chiefly because the place would be quiet and deserted at that hour of the day. Accordingly at the time appointed we met at our rendezvous, Piso's lodgings, and starting out beguiled with conversation on various subjects the three-quarters of a mile from the Dipylon Gate. When we reached the walks of the Academy, which are so deservedly famous, we had them entirely to ourselves, as we had hoped. |
|
7. Cicero, On The Ends of Good And Evil, 5.1 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 299, 300 5.1. Cum audissem audivissem ER Antiochum, Brute, ut solebam, solebam Vict. solebat cum M. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. frater et T. Pomponius Luciusque Cicero, frater noster cognatione patruelis, amore germanus, constituimus inter nos ut ambulationem postmeridianam conficeremus in Academia, maxime quod is locus ab omni turba id temporis vacuus esset. itaque ad tempus ad Pisonem omnes. inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. | 5.1. My dear Brutus, â Once I had been attending a lecture of Antiochus, as I was in the habit of doing, with Marcus Piso, in the building called the School of Ptolemy; and with us were my brother Quintus, Titus Pomponius, and Lucius Cicero, whom I loved as a brother but who was really my first cousin. We arranged to take our afternoon stroll in the Academy, chiefly because the place would be quiet and deserted at that hour of the day. Accordingly at the time appointed we met at our rendezvous, Piso's lodgings, and starting out beguiled with conversation on various subjects the three-quarters of a mile from the Dipylon Gate. When we reached the walks of the Academy, which are so deservedly famous, we had them entirely to ourselves, as we had hoped. |
|
8. Cicero, On Invention, 1.8, 1.57, 1.75, 1.83, 2.8 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 300, 303, 304 1.8. teria tripertita versari existimanda est. nam Herma- goras quidem nec quid dicat attendere nec quid polli- ceatur intellegere videtur, qui oratoris materiam in cau- sam et in quaestionem dividat, causam esse dicat rem, quae habeat in se controversiam in dicendo positam cum personarum certarum interpositione; quam nos quoque oratori dicimus esse adtributam (nam tres eas partes, quas ante diximus, subponimus, iudicialem, de- liberativam, demonstrativam). quaestionem autem eam appellat, quae habeat in se controversiam in dicendo positam sine certarum personarum interpositione, ad hunc modum: ecquid sit bonum praeter honestatem? verine sint sensus? quae sit mundi forma? quae sit solis magnitudo? quas quaestiones procul ab oratoris officio remotas facile omnes intellegere existimamus; nam quibus in rebus summa ingenia philosophorum plurimo cum labore consumpta intellegimus, eas sicut aliquas parvas res oratori adtribuere magna amentia videtur. quodsi magnam in his Hermagoras habuisset facultatem studio et disciplina comparatam, videretur fretus sua scientia falsum quiddam constituisse de oratoris artificio et non quid ars, sed quid ipse posset, exposuisse. nunc vero ea vis est in homine, ut ei multo rhetoricam citius quis ademerit, quam philosophiam concesserit: neque eo, quo eius ars, quam edidit, mihi mendosissime scripta videatur; nam satis in ea videtur ex antiquis artibus ingeniose et diligenter electas res collocasse et nonnihil ipse quoque novi protulisse; ve- rum oratori minimum est de arte loqui, quod hic fecit, multo maximum ex arte dicere, quod eum minime po- tuisse omnes videmus. 1.57. nunc deinceps ratiocinationis vim et naturam consideremus. Ratiocinatio est oratio ex ipsa re probabile aliquid eliciens, quod expositum et per se cognitum sua se vi et ratione confirmet. hoc de genere qui diligentius con- siderandum putaverunt, cum idem in usu dicendi se- querentur, paululum in praecipiendi ratione dissense- runt. nam partim quinque eius partes esse dixerunt, partim non plus quam in tres partes posse distribui putaverunt. eorum controversiam non incommodum vi- detur cum utrorumque ratione exponere. nam et brevis est et non eiusmodi, ut alteri prorsus nihil dicere pu- tentur, et locus hic nobis in dicendo minime neglegen- dus videtur. 1.75. cum igitur proferent aliquid huiusmodi: quoniam peperit, cum viro concubuit, inventum proferent, non expolitionem; nos autem de expolitionis partibus loquimur. Nihil igitur ad hanc rem ratio illa pertinebit; atque hac distinctione alia quoque, quae videbuntur officere huic partitioni, propulsabimus, si quis aut assumptio- nem aliquando tolli posse putet aut propositionem. quae si quid habet probabile aut necessarium, quoquo modo commoveat auditorem necesse est. quod si so- lum spectaretur ac nihil, quo pacto tractaretur id, quod esset excogitatum, referret, nequaquam tantum inter summos oratores et mediocres interesse existi- 1.83. oportet autem animadvertere, ne, cum aliter sint multa iudicata, solitarium aliquid aut rarum iudicatum afferatur. nam sic his rebus auctoritas iudicati maxime potest infirmari. atque ea quidem, quae quasi probabilia sumentur, ad hunc modum temptari oportebit. Quae vero sicuti necessaria dicentur, ea si forte imitabuntur modo necessariam argumentationem ne- que erunt eiusmodi, sic reprehendentur: primum con- prehensio, quae, utrum concesseris, debet tollere: si vera est, numquam reprehendetur; sin falsa, duobus modis, aut conversione aut alterius partis infirmatione conversione, hoc modo: Nam si veretur, quid eum accuses, qui est probus? Sin inverecundum animi ingenium possidet, Quid autem eum accuses, qui id parvi auditum aestimet? hic, sive vereri dixeris sive non vereri, concedendum hoc putat, ut neges esse accusandum. quod conver- sione sic reprehendetur: immo vero accusandus est. nam si veretur, accuses; non enim parvi auditum aesti- mabit. sin inverecundum animi ingenium possidet, tamen accuses; non enim probus est. 2.8. cuius ipsius quam constet esse artem non in- venimus. discipulorum autem atque eorum, qui pro- tinus ab hac sunt disciplina profecti, multa de arte praecepta reperimus. ex his duabus diversis sicuti fa- miliis, quarum altera cum versaretur in philosophia, nonnullam rhetoricae quoque artis sibi curam assume- bat, altera vero omnis in dicendi erat studio et prae- ceptione occupata, unum quoddam est conflatum ge- nus a posterioribus, qui ab utrisque ea, quae com- mode dici videbantur, in suas artes contulerunt; quos ipsos simul atque illos superiores nos nobis omnes, quoad facultas tulit, proposuimus et ex nostro quoque nonnihil in commune contulimus. | |
|
9. Cicero, On The Nature of The Gods, 2.168 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 304 | 2.168. "These are more or less the things that occurred to me which I thought proper to be said upon the subject of the nature of the gods. And for your part, Cotta, would you but listen to me, you would plead the same cause, and reflect that you are a leading citizen and a pontife, and you would take advantage of the liberty enjoyed by your school of arguing both pro and contra to choose to espouse my side, and preferably to devote to this purpose those powers of eloquence which your rhetorical exercises have bestowed upon you and which the Academy has fostered. For the habit of arguing in support of atheism, whether it be done from conviction or in pretence, is a wicked and impious practice." |
|
10. Cicero, De Oratore, 1.59, 1.64, 1.68-1.69, 2.152, 2.160-2.161, 3.8, 3.11 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 299, 300, 301 1.59. Numquam enim negabo esse quasdam partis proprias eorum, qui in his cognoscendis atque tractandis studium suum omne posuerunt, sed oratorem plenum atque perfectum esse eum, qui de omnibus rebus possit copiose varieque dicere. Etenim saepe in eis causis, quas omnes proprias esse oratorum confitentur, est aliquid, quod non ex usu forensi, quem solum oratoribus conceditis, sed ex obscuriore aliqua scientia sit promendum atque sumendum. 1.64. Quam ob rem, si quis universam et propriam oratoris vim definire complectique vult, is orator erit mea sententia hoc tam gravi dignus nomine, qui, quaecumque res inciderit, quae sit dictione explicanda, prudenter et composite et ornate et memoriter dicet cum quadam actionis etiam dignitate. 1.68. Sed si me audiet, quoniam philosophia in tris partis est tributa, in naturae obscuritatem, in disserendi subtilitatem, in vitam atque mores, duo illa relinquamus atque largiamur inertiae nostrae; tertium vero, quod semper oratoris fuit, nisi tenebimus, nihil oratori, in quo magnus esse possit, relinquemus. 1.69. Qua re hic locus de vita et moribus totus est oratori perdiscendus; cetera si non didicerit, tamen poterit, si quando opus erit, ornare dicendo, si modo ad eum erunt delata et ei tradita. Etenim si constat inter doctos, hominem ignarum astrologiae ornatissimis atque optimis versibus Aratum de caelo stellisque dixisse; si de rebus rusticis hominem ab agro remotissimum Nicandrum Colophonium poetica quadam facultate, non rustica, scripsisse praeclare, quid est cur non orator de rebus eis eloquentissime dicat, quas ad certam causam tempusque cognorit? 2.152. Tum Catulus 'est,' inquit 'ut dicis, Antoni, ut plerique philosophi nulla tradant praecepta dicendi et habeant paratum tamen quid de quaque re dicant; sed Aristoteles, is, quem ego maxime admiror, posuit quosdam locos, ex quibus omnis argumenti via non modo ad philosophorum disputationem, sed etiam ad hanc orationem, qua in causis utimur, inveniretur; a quo quidem homine iam dudum, Antoni, non aberrat oratio tua, sive tu similitudine illius divini ingeni in eadem incurris vestigia sive etiam illa ipsa legisti atque didicisti, quod quidem mihi magis veri simile videtur; plus enim te operae Graecis dedisse rebus video quam putaramus.' 2.160. qua re istam artem totam dimittimus, quae in excogitandis argumentis muta nimium est, in iudicandis nimium loquax. Critolaum istum, quem cum Diogene venisse commemoras, puto plus huic nostro studio prodesse potuisse; erat enim ab isto Aristotele, a cuius inventis tibi ego videor non longe aberrare. Atque inter hunc Aristotelem, cuius et illum legi librum, in quo exposuit dicendi artis omnium superiorum, et illos, in quibus ipse sua quaedam de eadem arte dixit, et hos germanos huius artis magistros hoc mihi visum est interesse, quod ille eadem acie mentis, qua rerum omnium vim naturamque viderat, haec quoque aspexit, quae ad dicendi artem, quam ille despiciebat, pertinebant; illi autem, qui hoc solum colendum ducebant, habitarunt in hac una ratione tractanda non eadem prudentia qua ille, sed usu in hoc uno genere studioque maiore. 2.161. Carneadi vero vis incredibilis illa dicendi et varietas perquam esset optanda nobis, qui nullam umquam in illis suis disputationibus rem defendit quam non probarit, nullam oppugnavit quam non everterit. Sed hoc maius est quiddam quam ab his, qui haec tradunt et docent, postulandum sit. 3.8. Fuit hoc luctuosum suis, acerbum patriae, grave bonis omnibus; sed ei tamen rem publicam casus secuti sunt, ut mihi non erepta L. Crasso a dis immortalibus vita, sed donata mors esse videatur. Non vidit flagrantem bello Italiam, non ardentem invidia senatum, non sceleris nefarii principes civitatis reos, non luctum filiae, non exsilium generi, non acerbissimam C. Mari fugam, non illam post reditum eius caedem omnium crudelissimam, non denique in omni genere deformatam eam civitatem, in qua ipse florentissima multum omnibus gloria praestitisset. 3.11. non vidit eorum ipsorum, qui tum adulescentes Crasso se dicarant, horribilis miserosque casus; ex quibus C. Cotta, quem ille florentem reliquerat, paucis diebus post mortem Crassi depulsus per invidiam tribunatu non multis ab eo tempore mensibus eiectus est e civitate; Sulpicius autem, qui in eadem invidiae flamma fuisset, quibuscum privatus coniunctissime vixerat, hos in tribunatu spoliare instituit omni dignitate; cui quidem ad summam gloriam eloquentiae efflorescenti ferro erepta vita est et poena temeritatis non sine magno rei publicae malo constituta. | |
|
11. Cicero, Orator, 46, 16 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •nan Found in books: Long (2006) 299 |
12. Cicero, Paradoxa Stoicorum, 2 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 304 |
13. Cicero, Topica, 1, 26, 3, 31, 53, 8, 81, 2 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •nan Found in books: Long (2006) 300, 301 2. quam cum tibi exposuissem, disciplinam inveniendorum argu- mentorum, ut sine ullo errore ad ea ad ea Klotz ex Boethio : ad eam codd. ratione et via ratione et via vulg. ex Boethio : rationem via codd. perveni- remus, ab Aristotele inventam illis libris contineri, verecunde tu quidem ut omnia, sed tamen facile ut cernerem te ardere studio, mecum ut tibi illa traderem egisti. Cum autem ego te non tam vitandi laboris mei causa quam quia tua id interesse arbitrarer, vel ut eos per te ipse legeres vel ut totam rationem a doctissimo quodam rhetore acciperes, hortatus essem, utrumque, ut ex te audiebam, es expertus. Sed a libris te obscuritas reiecit; | |
|
14. Cicero, Tusculan Disputations, 1.7-1.8, 2.9, 5.1 (2nd cent. BCE - 1st cent. BCE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 299, 300, 303, 304 1.7. Sed ut Aristoteles, vir summo ingenio, scientia, scientia scientiae X -a pro -ae in r. V 2 copia, cum motus cum motus H commotus GKRV sed cũ supra com V 2 esset Isocratis isocratis V 2 s socratis X rhetoris gloria, dicere docere etiam coepit adulescentes docere s om. X post adulescentes add. decere V 2 et prudentiam cum eloquentia iungere, sic nobis placet nec pristinum dicendi studium deponere et in hac maiore et uberiore arte versari. hanc haen c R 1 enim perfectam philosophiam semper iudicavi, quae de maximis quaestionibus copiose posset ornateque dicere; in quam exercitationem ita nos studiose operam dedimus, del. Mur. operam inpendimus Dav. ut iam etiam scholas Graecorum more habere auderemus. audeamus V (a in r. c ) ut nuper tuum post discessum in Tusculano cum essent complures cumplures G 1 R 1 (corr. ipsi) mecum familiares, temptavi, quid in eo genere possem. possem V 2 g possim X ( cf. auderemus v. 20 ) ut enim antea declamitabam causas, quod nemo me diutius fecit, sic haec mihi nunc senilis est declamatio. ponere iubebam, de quo quis audire vellet; ad id aut at id X (at id sed. ex aut id aut sed. K c ) sedens aut ambulans disputabam. 1.8. itaque dierum quinque scholas, ut Graeci appellant, in totidem libros contuli. fiebat autem ita ut, cum is his G 1 V 1 H qui audire audiri X ( corr. V 2 l e ss. K 2 ) vellet dixisset, quid quod K 1 V 2 sibi videretur, tum ego contra dicerem. haec est enim, ut scis, vetus et et om. V 1 add. 2 Socratica ratio contra alterius opinionem disserendi. nam ita facillime, quid veri simillimum esset, inveniri posse Socrates arbitrabatur. Sed quo commodius disputationes nostrae explicentur, sic eas exponam, quasi agatur res, non quasi narretur. Philosophia ... 221, 7 narretur H (27 fieri 220, 5 litteris et 220,13 adulescentes 220, 18 dicere bis ) ergo ergo et primam lit- teram verbi malum om. R 1 V 1 spatio rubicatori relicto ; ergo add. R al. m ergo et m V c ita nasce- in r. V 1 nascatur corr. V c ita nascetur exordium: Malum ergo et primam lit- teram verbi malum om. R 1 V 1 spatio rubicatori relicto ; ergo add. R al. m ergo et m V c ita nasce- in r. V 1 nascatur corr. V c mihi videtur esse mors. 2.9. Itaque mihi semper Peripateticorum Academiaeque consuetudo de omnibus rebus in contrarias partis partes K 1 R 1?ecorr. disserendi non ob eam causam solum placuit, quod aliter non posset, quid in quaque re re add. in mg. K 2 veri simile esset, inveniri, invenire GK 1 (~i 2 aut c ) RV 1 (i V rec ) sed etiam quod esset ea maxuma dicendi exercitatio. qua qua G princeps usus est Aristoteles, deinde eum qui secuti sunt. nostra autem memoria Philo, quem nos frequenter audivimus, instituit alio tempore rhetorum praecepta tradere, alio philosophorum: ad quam nos consuetudinem a familiaribus nostris adducti in Tusculano, quod datum est temporis nobis, in eo consumpsimus. itaque cum ante meridiem dictioni operam dedissemus, sicut pridie feceramus, post meridiem meridie X (-di V me- ridi ach. G) meridiẽ K 2 R c? cf. de orat.2, 367 et Usener, Jahrb f. Phil. 117 p. 79 in Academiam descendimus. in qua disputationem habitam non quasi narrantes exponimus, exponemus V 2 sed eisdem ex eisdem K (exp. 2 aut 1) fere verbis, ut actum disputatumque est. Est igitur ambulantibus ad hunc modum mundum V 1 sermo ille nobis institutus et a tali et ali V 1 et tali V c quodam ductus ductus Crat. inductus cf. Brut. 21 exordio: 5.1. Quintus Quintus om. KR 1 spatio rubricatori relicto ( add. R rec ) hic dies, Brute, finem faciet Tusculanarum disputationum, quo die est a nobis ea de re, quam tu ex omnibus maxime maxime add. G 2 probas, disputatum. placere enim tibi admodum sensi et ex eo libro, quem ad me accuratissime scripsisti, et ex multis sermonibus tuis virtutem ad beate vivendum se ipsa ipsam H s esse se ipsa esse in r. V 1 contemptam G 1 H contentam. quod quod ex quo V 2 etsi difficile difficili G 2 (dific. G 1 )RV est probatu propter tam varia et tam multa tormenta fortunae, quod ... 8 fortunae Non. 163, 7 tale tamen est, ut elaborandum sit, quo quo ex quod G 2 facilius probetur. nihil est est add. K c enim omnium quae in philosophia tractantur, quod gravius magnificentiusque dicatur. | |
|
15. Alexander of Aphrodisias, Commentaries On Eight Books of Aristotle'S Topics, None (2nd cent. CE - 3rd cent. CE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 302 |
16. Diogenes Laertius, Lives of The Philosophers, 4.28, 5.3, 9.51, 9.61 (3rd cent. CE - 3rd cent. CE) Tagged with subjects: •argument pro and contra Found in books: Long (2006) 109, 300 | 4.28. 6. ARCESILAUSArcesilaus, the son of Seuthes, according to Apollodorus in the third book of his Chronology, came from Pitane in Aeolis. With him begins the Middle Academy; he was the first to suspend his judgement owing to the contradictions of opposing arguments. He was also the first to argue on both sides of a question, and the first to meddle with the system handed down by Plato and, by means of question and answer, to make it more closely resemble eristic.He came across Crantor in this way. He was the youngest of four brothers, two of them being his brothers by the same father, and two by the same mother. of the last two Pylades was the elder, and of the former two Moereas, and Moereas was his guardian. 5.3. In time the circle about him grew larger; he then sat down to lecture, remarking:It were base to keep silence and let Xenocrates speak.He also taught his pupils to discourse upon a set theme, besides practising them in oratory. Afterwards, however, he departed to Hermias the eunuch, who was tyrant of Atarneus, and there is one story that he was on very affectionate terms with Hermias; according to another, Hermias bound him by ties of kinship, giving him his daughter or his niece in marriage, and so Demetrius of Magnesia narrates in his work on Poets and Writers of the Same Name. The same author tells us that Hermias had been the slave of Eubulus, and that he was of Bithynian origin and had murdered his master. Aristippus in his first book On the Luxury of the Ancients says that Aristotle fell in love with a concubine of Hermias, 9.51. Protagoras was the first to maintain that there are two sides to every question, opposed to each other, and he even argued in this fashion, being the first to do so. Furthermore he began a work thus: Man is the measure of all things, of things that are that they are, and of things that are not that they are not. He used to say that soul was nothing apart from the senses, as we learn from Plato in the Theaetetus, and that everything is true. In another work he began thus: As to the gods, I have no means of knowing either that they exist or that they do not exist. For many are the obstacles that impede knowledge, both the obscurity of the question and the shortness of human life. 9.61. 11. PYRRHOPyrrho of Elis was the son of Pleistarchus, as Diocles relates. According to Apollodorus in his Chronology, he was first a painter; then he studied under Stilpo's son Bryson: thus Alexander in his Successions of Philosophers. Afterwards he joined Anaxarchus, whom he accompanied on his travels everywhere so that he even forgathered with the Indian Gymnosophists and with the Magi. This led him to adopt a most noble philosophy, to quote Ascanius of Abdera, taking the form of agnosticism and suspension of judgement. He denied that anything was honourable or dishonourable, just or unjust. And so, universally, he held that there is nothing really existent, but custom and convention govern human action; for no single thing is in itself any more this than that. |
|